Πρόκληση & πρόσκληση σε νέους φοιτητές

0
879
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (καμία αξιολόγηση προς το παρόν)
Loading...

Σεβαστοί πατέρες, αξιότιμοι καθηγητές, κυρίες, δεσποινίδες & κύριοι, αγαπημένοι φίλοι,

θα ήθελα ν’ αρχίσω λέγοντας πως ως προς τις ακαδημαϊκές μου σπουδές βρίσκομαι στο 2ο έτος, θεωρούμαι δηλαδή δευτεροετής φοιτητής. Στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση, όμως ουσιαστικά, είμαι πρωτοετής. Χαίρομαι πολύ που μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω σε εσάς και, κυρίως, σε όσους για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με αυτό το περιβάλλον τα συναισθήματά που φυλάω μέσα μου για την εμπειρία που είχα στην οικογένεια που λέγεται Δράση.

Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοήρθα εδώ δεν είχα σκοπό να μείνω. Πράγματι, η σχέση μου με την Χριστιανική Φοιτητική Δράση πέρυσι ήταν απλώς τυπική. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι πριν έρθω στη Θεσσαλονίκη ως φοιτητής δεν είχα ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία, δεν πήγα ποτέ πριν σε κατηχητικά ή χριστιανικές κατασκηνώσεις, ο εκκλησιασμός μου ήταν τυπικός (όταν δηλαδή σπανίως γινόταν) και ας μην μιλήσουμε για προσευχή και πνευματικό αγώνα. Με τη χάρη του Θεού, όμως, όλα άλλαξαν.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση για πρώτη φορά εδώ ήταν όταν συμμετείχα στην περσινή εκδρομή στην Μυτιλήνη, μετά από προτροπή του πνευματικού μου καθώς δεν είχα πρόθεση να πάω. Για μένα δεν είχε σημασία ο προορισμός· σημασία είχε ότι θα έφευγα για 5 μέρες με ανθρώπους που ελάχιστα έως καθόλου γνώριζα, δεδομένου ότι ως χαρακτήρας, είμαι διστακτικός με τους άλλους. Δεν περίμενα, όμως, ότι θα επέστρεφα από εκεί με τόσους φίλους δίπλα μου, φίλους εν Χριστώ… κι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Ποιος να το ‘λεγε ότι την επόμενη χρονιά, δηλαδή φέτος, θα συμμετείχα στην Δράση πολύ πιο ενεργά & ουσιαστικά; Και μάλιστα, μετά από ένα «τυχαίο» και πάλι κάλεσμα του πνευματικού μου σε μια περίοδο που πάλι αμφιταλαντευόμουν μέσα μου (ο πονηρός ποτέ δεν ησυχάζει!). Πριν γνωρίσω όλα αυτά θεωρούσα ότι τα χριστιανόπουλα, όπως από απόσταση τα αντιμετώπιζα, ήταν άτομα με παρωπίδες & μάλλον συντηρητικοί μου φαίνονταν. Εδώ, όμως, κατάλαβα ότι τις παρωπίδες τις φορούσα εγώ, παρωπίδες που με εμπόδιζαν να βιώσω την πραγματική ευτυχία που μόνο ο Χριστός μπορεί να χαρίσει. Κατάλαβα, τελικά, ότι ο Χριστός όντως υπάρχει και βρίσκεται σε κάθε μας βήμα, αν εμείς το θελήσουμε, βεβαίως.

Πάντα άκουγα ότι αν κάποιος αφήσει τον Χριστό να μπει στη ζωή του, αλλάζει ριζικά. Τώρα ακούω από τους (ας μου επιτραπεί η έκφραση) «προ Χριστού» φίλους μου ότι εγώ ο ίδιος έχω αλλάξει ριζικά. Τους φαίνεται παράξενο που ο κάποτε μανιώδης καπνιστής Γιάννης ξαφνικά έχει κόψει το κάπνισμα, που ο Γιάννης που τριγυρνούσε με την παρέα του ως το ξημέρωμα τώρα προτιμά το σαββατόβραδο να επιστρέφει σπίτι από νωρίς. Εγώ, βέβαια, θα έλεγα ότι η μόνη πραγματική αλλαγή είναι πως τώρα πια αισθάνομαι ευτυχισμένος. Τι άλλο μπορεί να νιώσει κάποιος κοντά στον Χριστό; Όλα φαίνονται ασήμαντα, αν δεν οδηγούν σ’ Αυτόν. Νιώθω, λοιπόν, ευτυχία που πηγάζει από την πίστη πως ό,τι μα ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή μου δεν έχω να φοβηθώ απολύτως τίποτα.

Δεν θα ήθελα να εκλάβετε όλα αυτά ως περιαυτολογία. Απλώς να χαίρεστε και να δοξάζετε τον Θεό που ευλόγησε τον αγώνα της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης και μια ακόμη ψυχή μπορεί να λέει ότι έγινε πραγματικό μέλος της.

Αν σε κάποιους όλα αυτά ακούγονται ρομαντικά & ουτοπικά… ας δοκιμάσουν. Αρκεί να το θελήσουν πραγματικά. Η ευχάριστη πρόκληση & πρόσκληση που λέγεται Χριστιανική Φοιτητική Δράση τους περιμένει.

Και αφού σας ευχαριστήσω για όλα, επιτρέψτε μου να κλείσω με μια μαντινάδα που έγραψε κάποιος στην φετινή εκδρομή μας στην Κρήτη (αναφέρεται, βέβαια, σε εκείνη την περίσταση αλλά το νόημά της αξίζει να ακουστεί)

Καλώς ανταμωθήκαμε
στα μέρη αυτής της νήσου
ελπίζω να σας ξαναδώ
κι εντός του Παραδείσου.

Ευχαριστώ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ