Loading...
Η 28η Οκτωβρίου 1940 σαν μέρα-μάνα ξυπνά και ανασταίνει τη Μνήμη του Έθνους μας, τη Μνήμη του αγωνιζόμενου ελληνισμού.
Το θέατρο του πολέμου – με αγώνες συνθλιπτικά άνισους – θα στράγγιζε ως την τελευταία ικμάδα κάθε ανθρώπινη προσπάθεια και θα οδηγούσε σε απόγνωση.
Κι όμως· από την πρώτη μέρα του πολέμου, ο πηγαίος ενθουσιασμός των Ελλήνων θύμιζε τον Μαραθώνα της αρχαιότητας, όπου οι Πέρσες δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί οι Αθηναίοι όρμησαν – ας ήταν λίγοι – κατεπάνω τους· και “μανίην τοις Αθηναίοισι επέφερον”, κατά τον Ηρόδοτο μανία και τρέλα απέδωσαν τότε στους Αθηναίους.
Έτσι και τώρα. Η Μάχη της Ελλάδας, που σαν αστραπή ελπίδας διέλυσε το έρεβος του πολέμου, ανήκει κατά κύριο λόγο στην ψυχή των Ελλήνων. Με μόνη τη συνείδηση του εθνικού χρέους σαν ρομφαία και σαν ασπίδα, ξεκινούν για το μέτωπο και κονιορτοποιούν το χάλυβα του εχθρού. Οι Έλληνες θριαμβεύουν με νίκες μυθικές. Και ο επιδρομέας γίνεται περίπαιγμα των αιώνων.
Γιατί, όπως εξηγεί ο Ακαδημαϊκός Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος: “Είναι γεγονός ότι εις την ιστορίαν υπήρξε πάντοτε το πνεύμα εκείνο, το οποίο περισσότερο από πάσαν άλλην δύναμιν προσδιώρισε την εξέλιξην των πραγμάτων (…). Δι’ ημάς τους Έλληνας η ιστορική αυτή αλήθεια ισχύει απολύτως και άνευ όρων. Έθνος ολιγάνθρωπον οι Έλληνες κατώρθωσαν και να επιβληθούν και να επιζήσουν πάντοτε διά του πνεύματός των παρά δι’ άλλων μέσων”.
Ο Έλληνας ανέκαθεν αντίκρισε τη ζωή σαν άθλημα και την βίωσε σαν ένα διαρκές πάθος για την αναμέτρηση με το δύσκολο. Το “έργον” το είδε ως “εργώδες”, επίπονο επίτευγμα.
Οπωσδήποτε για τον Έλληνα ο αγώνας και η νίκη δεν σημαίνουν μόνο τη φυσική κατανίκηση του αντιπάλου, αλλά πέρα απ’ αυτό την καταξίωση της αρετής. “Πάτριον ημίν εκ των πόνων τας αρετάς κτάσθαι”, θα βεβαιώσει ο Θουκυδίδης. Η ελληνική έννοια του αγώνα είχε πάντα ένα στοιχείο πνευματικότητας, ακόμη και στην προχριστιανική εποχή.
Αυτή η αγωνιστικότητα μας αναδείκνυε, και κατακτημένους, πνευματικούς κατακτητές. Και είναι η ίδια που έστησε το τρόπαιο στο Μαραθώνα, αλλά και τον τύμβο στις Θερμοπύλες. Απαθανάτισε την Ακρόπολη, εξελλήνισε την κοσμοκράτειρα Ρώμη, ανέδειξε το Βυζάντιο χιλιόχρονο προπύργιο της Ευρώπης και κιβωτό του Χριστιανισμού. Αυτή η αγωνιστικότητα κράτησε ξύπνιο το ραγιά στα σκοτάδια των τετρακοσίων χρόνων και έσωσε το νεότερο Ελληνισμό από την υποδούλωση σε κάθε λογής ολοκληρωτισμούς. Χάρη σ’ αυτή ο Έλληνας εξασφάλισε τις ευγενέστερες επιλογές στη ζωή. Το αίτημα “αιρού (προτίμησε) καλώς τεθνάναι μάλλον ή αισχρώς ζην”, συνοψίζει μια σειρά από δυναμικές εσωτερικές και εξωτερικές υπερβάσεις των στοιχείων εκείνων, που αντιπροσωπεύουν – στο πεδίο του πνεύματος – τον πειρασμό των Σειρήνων για το άτομο και το έθνος.
Σήμερα – μέσα στη δίνη μιας παγκόσμιας πνευματικής κρίσης – δεν υπάρχει κατά κανόνα η αγωνιστικότητα του ελληνικού τύπου, που κρατούσε τον άνθρωπο ψηλά μέσα του, ασυμβίβαστο, ελεύθερο από κάθε καταναγκασμό, υπόλογο για τη “ζήτηση του αμείνονος” μπροστά στην ίδια του τη συνείδηση και στον Ανώτατο Κριτή των ανθρωπίνων.
Γι’ αυτό είναι ώρα οι Έλληνες να ξαναβρούμε το φυλετικό αγωνιστικό μας χαρακτήρα. Ο καθένας για τον εαυτό μας, για την Ελλάδα, για τον κόσμο.
Εξάλλου το έπος των αγωνιστών του ’40 καθιστά πάντα επίκαιρο το λόγο του μεγάλου ιστορικού, του Θουκυδίδη: “Αγών πρόφασιν ου δέχεται”. Η κρισιμότητα των καιρών δεν επιδέχεται προφάσεις και αναβολές.
Παραβρέθηκα σήμερα σε μια σχολική εθνική εορτή που έκλεινε θριαμβευτικά ως εξής: “Γλυκιά μου Ελλάδα, οι ήρωες πολεμούν σαν τα παιδιά σου! οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες!!” … βούρκωσαν τα μάτια καθώς πέρασε απο τη σκέψη ο λογισμός, πόσο “άκυρο” είναι πλέον το άλλοτε αυτό γεγονός!οι ήρωες να πολεμούν σαν τους Έλληνες…
Κοιτάζοντας κανείς γύρω του, βλέποντας το παρόν του τόπου και υποθέτωντας με τα σημερινά δεδομένα το προσεχές μέλλον, δεν έχει παρά να αναφωνήσει το “Ο Θεός να βάλει το χέρι Του”..και όντως μόλις ο Θεός βάλει το χέρι Του, κάνοντας στην άκρη τα χέρια των οικτρά ανθελλήνων και αντιθέων της ηγεσίας, η Ελλάδα μας, η γλυκιά μας πατρίδα θα αναθαρρέψει!
όλη η μέχρι τώρα ιστορία της, όσο διαστρεβλωμένη και πετσοκομμένη συχνά κι αν μας την παρουσιάζουν, διδάσκει πως η Ελλάδα προχωρά ανέκαθεν υπό τη σκέπη της Παναγιάς μας, γαντζωμένη απο τα πόδια του Κυρίου μας. Μόνο έτσι βαστά σ’όλους τους σκληρούς και αντίξοους ανέμους, σε όλους (και είναι πολλοί) όσους την επιβουλεύονται. Και εφόσον κατά μέτωπο ήταν δύσκολο να την χτυπήσει κανείς, οι εχθροί μπήκαν ύπουλα, σπάρθηκαν στα σπλάχνα της, είναι πολλά απο τα “παιδιά” της. Παιδιά της στο όνομα και στα χαρτιά αλλά με ξένη καρδιά και φρονήματα.
Έχει ο Θεός!! πολλή προσευχή, αδέλφια, για την πατρίδα μας. Και όσο κι αν η γύρω πραγματικότητα τείνει να μας καταθλίβει ας σηκώσουμε τα μάτια ψηλά! όλος ο Ουρανός- σε αντίθεση με τον ελλαδικό χώρο στον οποίο πλέον βρίσκει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι- είναι Ελλάδα!! Ναι!! όλος ο απέραντος και καταγάλανος ουρανός είναι Ελλάδα!! Ένας ουρανός μεστός από πλειάδα Ελλήνων Αγίων, που με τις πρεσβείες τους κρατάμε ακόμα! και θα κρατάμε, ώσπου να στερέψει η ανάσα, ώσπου να πάψει η καρδιά να χτυπά!
ΖΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ!!! ΖΕΙ ΟΣΟ…ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!! ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!
Νεοσσέ,
καθώς κοιτούσα κι εγώ την παρέλαση σήμερα κι άκουγα τα συνθήματα των ενόπλων δυνάμεων που παρήλαυναν με καμάρι, τιμώντας την πατρίδα, αναλογίστηκα πόσο τραγική είναι η εικόνα των ανθελλήνων που παρελαύνουν συνεχώς μπροστά από κάθε γεγονός της χώρας σήμερα… Και ξέρεις ποιο είναι το τραγικότερο ίσως; Ότι αυτοί οι ανθέλληνες, είναι εκείνοι που ορίζουμε εμείς ως πολιτική ηγεσία, ως “κρατικοί” άρχοντες… αυτοί που ξεπουλάνε το κράτος σε ανύποπτο χρόνο!
Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ, γι’ αυτό και τονίζω ότι δεν πολιτικολογώ… απλώς, μιλάω ξεκάθαρα!!! Και είναι ακόμη τραγικότερη η εικόνα, αυτών των ανθελλήνων που παρακολουθούν την παρέλαση των ΕΛΛΗΝΩΝ από τη θέση των επισήμων… και εις άλλα!!!
Τουλάχιστον, Αιθεροβάμων, πήγες και παρακολούθησες παρέλαση. (…έστω υποτυπώδη χωρίς άρματα!…γυφτιές!! Η παρέλαση θα βάλει -το ήδη κατά βαλμένο- κράτος μέσα;;;)
Στη Θράκη πληροφορήθηκα πως “λόγω ψύχους και βροχής” η παρέλαση με εντολή της Νομαρχίας ακυρώθηκε ή σε μερικές περιοχές παρέλασαν μόνο οι σημαίες των σχολείων και ο στρατός! οι υπόλοιποι…εγκατέλειψαν “το πεδίο της μάχης”…”μάχης”-του ασφαλτοστρωμένου και γεμάτου φωτογράφους δρόμου! ούτε λίγη βροχή και κρύο δεν αντέξαμε για χατίρι της πατρίδας… δεν ξέρω..προσωπικά ντρέπομαι για κάτι τέτοιου είδους ενέργειες και αποφάσεις! να μένουν τα σύνορα χωρίς παρέλαση λόγω ελάχιστης βροχής!!
Τέλος πάντων! το παραβλέπουμε κι αυτό μέσα σ’ όλα τα άλλα και συνεχίζουμε ακάθεκτΟΙ τον αγώνα, τη μαρτυρία μας για Χριστό και Ελλάδα!! άλλωστε, όπως πάλι πληροφορήθηκα, υπήρξαν εκπαιδευτικοί που αντέδρασαν ενεργά παίρνοντας οι ίδιοι μέρος στην παρέλαση στη θέση των παιδιών! καμάρι και περηφάνεια τους να παρελαύνουν μέσα στη βροχή και τους γέλωτες των γύρω αρκεί να μην περάσει μόνη της η σημαία! …εννοείται πως δεν έστρεψαν το κεφάλι προς χαιρετισμό των επισήμων! Όταν εμπράκτως κερδίσουν το σεβασμό, πολύ ευχαρίστως να τους αποδοθεί!!
Νεοσσέ, σε ‘μένα το λες! Στην Κομοτηνή, παρήλασε μόνο ο στρατός κι αυτός, ας μου επιτρέψεις, λειψά και κουτσουρεμένα, απ’ό,τι μου είπαν… εγώ, ευτυχώς, δεν το διαπίστωσα ιδίοις όμασι! Γεγονός πάντως είναι, ότι αυτό που ήθελαν κάποιοι, το κατάφεραν πολύ καλά! Όσο για τις “γυφτιές” που ανέφερες, όχι μόνο θα συμφωνήσω, αλλά θα έρθω να συμπληρώσω με την εξής παρατήρηση… η ελάχιστη βενζίνη που θα κατανάλωναν είναι το 1/10 από αυτή που καταναλώνουν καθημερινά οι πολιτικοί ηγέτες, στις μετακινήσεις τους, οι οποίες φυσικά γίνονται για το συμφέρον του κράτους… ανάμεσα σε όλα τα άλλα βέβαια! Πάντως, να ξέρεις ότι η κίνηση αυτή δεν άφησε αδιάφορη μεγάλη μεγάλη μερίδα ανθρώπων και κυρίως, παρελαυνόντων.
Σημεία του καιρού ή όχι, γεγονός είναι ότι αφού κάποιοι θέλουν να μιλάμε με τέτοιες “πράξεις”, ας είναι έτοιμοι να υποστούν και τις συνέπειες… θα μιλήσουμε κι εμείς με πράξεις…!!!!
Ας προσευχόμαστε να σώσει ο Θεός την Ελλάδα μας και να μην ισχὐσει και για μας αυτό που είπε ο Χριστός στους Εβραίους: διά τοῦτο λέγω ὑμῖν ὃτι ἀρθήσεται ἀφ΄ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἒθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς……….
[…] της ιστοσελίδας της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσεως: (Πηγή) Η Μάχη της Ελλάδας, που σαν αστραπή ελπίδας διέλυσε το […]
Εἰμαι πολὐ απογοητευμἐνος απὀ τους πολιτικοὐς που μας κυβερνοὐν,επειδἠ δεν τιμοὐν ὀπως πρἐπει την σημαἰα και την ιστορἰα της πατρἰδας μας.Αηδἰασα αφἀνταστα απὀ την αδιαφορἰα της κυβἐρνησἠς μας για το ἐπος του 1940 στο οποἰο οι πρὀγονοἰ μας ἐδωσαν τη ζωἠ τους και θυσιἀστηκαν για την πατρἰδα ἐτσι ὠστε να εἰμαστε εμεἰς σἠμερα ελεὐθεροι.