Κάθε φορά που έρχονται τα Χριστούγεννα και προσπαθώ να εμβαθύνω κάπως στο εκπληκτικό αυτό γεγονός, που χώρισε την Ιστορία σε προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή, δεν μπορώ να κρύψω τον θαυμασμό μου βλέποντας στην άκρη της ιερής εικόνας της Γεννήσεως του Χριστού τον μνήστορα Ιωσήφ.
Θαυμάζω πραγματικά τον Ιωσήφ. Θαυμάζω δηλαδή την πανσοφία του Θεού, που διάλεξε ένα άσημο ξυλουργό και τον τίμησε όσο κανένα άλλον άνδρα μέσα στους αιώνες.
Η τιμή που του έγινε είναι εκπληκτική. Κανείς άλλος δεν αξιώθηκε ούτε θα αξιωθεί ποτέ τέτοιας τιμής. Ο ενανθρωπήσας Θεός πήρε από αυτόν το όνομα Ιησούς, σαν να ήταν ο πατέρας Του. Αυτή ήταν η παραγγελία που του ανακοίνωσε ο απεσταλμένος του ουρανού άγγελος και διάλυσε κάθε αμφιβολία για την ακεραιότητα της Παρθένου Μαρίας, της μνηστής του.
Και πλέον ο Θεός, ο Οποίος «επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη», καθώς είπε ο θεοκίνητος Προφήτης (Βαρούχ γ΄ 38), ονόμαζε τον Ιωσήφ πατέρα Του! Όταν άρχισε να λέει τις πρώτες του λέξεις ως άνθρωπος ο Θεάνθρωπος, ονόμαζε πατέρα Του τον Ιωσήφ! Μπορείς να το σκεφθείς αυτό και να μη θαυμάζεις;
Μπορείς επίσης να βλέπεις νοερά τον ξυλουργό Ιωσήφ να δίνει ως «πατέρας» στο ξυλουργείο του οδηγίες, ωσάν σε μαθητευόμενο τεχνίτη, προς Εκείνον που είναι η πηγή «της σοφίας και της γνώσεως» (Κολασ. β΄ 3) και να μη κυριεύεσαι από έκπληξη;
Και κάτι άλλο επίσης θαυμαστό. Η λέξη Ιωσήφ είναι εβραϊκή και αν μεταφραστεί στα ελληνικά, σημαίνει «πρόσθεσις», αυτός που προσθέτει. Έτσι και στον Ιωσήφ προστέθηκε και άλλη τιμή και χάρη. Ως εκλεγμένος από τον Θεό για να θεωρηθεί πατέρας του Θεανθρώπου έγινε και προστάτης του. Προστάτευσε την Παναγία Μητέρα του Βρέφους και το Βρέφος από τη φονική απειλή του Ηρώδη. Όταν τον ειδοποίησε ο Θεός με τον άγγελό του για τις διαθέσεις του Ηρώδη και του είπε να φύγουν για την Αίγυπτο, ξεκίνησαν αμέσως χωρίς χρονοτριβή, χωρίς αντίρρηση. Και όπως σημειώνουν οι ερμηνευτές, βάδιζαν περίπου δέκα μέρες ώσπου να περάσουν τα σύνορα για την Αίγυπτο. Κι ας ήταν χώρα εχθρική η Αίγυπτος. Εφόσον το είπε ο Θεός, δεν ήξερε το όχι ο Ιωσήφ. Και προστάτευε με την υπακοή του Εκείνον που είναι ο Παντοκράτωρ! Ο άνθρωπος προστάτευε τον Θεό! Ενώ όμως φαινόταν ότι προστάτευε την Παναγία και το Βρέφος ο Ιωσήφ, στην πραγματικότητα το Βρέφος ήταν εκείνο που προστάτευε και τη Μητέρα Του και τον Ιωσήφ!
Αυτός ήταν ο Ιωσήφ ο μνήστωρ. Άνθρωπος του Θεού με όλη τη σημασία της λέξεως. Γι’ αυτό άλλωστε εμπιστεύθηκε σ’ αυτόν ο καρδιογνώστης Θεός την προστασία Εκείνης που θα γινόταν Μητέρα Του. Πόσο άγιος, πόσο καθαρός έπρεπε να ήταν ο άνθρωπος εκείνος για να ευδοκήσει ο Θεός, ώστε η μέλλουσα Μητέρα Του, η Αειπάρθενος, να ζήσει στο ίδιο σπίτι με αυτόν τον άνθρωπο!
Τι τιμή έγινε, αλήθεια, στον Ιωσήφ, με το να τον φροντίζει στη γη η ίδια η Υπεραγία Θεοτόκος, η «καθαρωτέρα των ουρανών»! Και τώρα τον έχει κοντά της στη δόξα της εν μέσω των αγίων αγγέλων!
Ω μακάριε και τρισμακάριε Ιωσήφ, συ που μόνος «Παρθένον είδες κυοφορήσασαν» και αξιώθηκες να γίνεις προστάτης του θείου Βρέφους και της Παναγίας και Παναμωμήτου Μητρός Του, πρέσβευε και υπέρ ημών «σωθήναι τας ψυχάς ημών».
από το περιοδικό «Ἡ Δράση μας»
τεύχ. Δεκεμβρίου 2011 [1]