Loading...
Πόσες φορές αλήθεια οι πιστοί που αγαπούν το Θεό δεν διερωτήθηκαν με ποιο τρόπο θα πρέπει να Του εκφράσουν την αγάπη τους; Πόσες φορές άνθρωποι απλοί, με φόβο Θεού, με πόθο Θεού, με καθημερινό αγώνα να Τον θέτουν πάντα αρχηγό και κυβερνήτη της ζωής τους, δεν προβληματίστηκαν πώς θα ζήσουν το Θεό εντονότερα και εναργέστερα στη ζωή τους; Πόσες φορές εντυπωσιασμένοι κυριολεκτικά από τη ζωή των αγίων, δεν θελήσαμε να μεταφέρουμε τη ζωή τους στη ζωή μας, το παράδειγμά τους στα δικά μας δεδομένα, θέλοντας να τους καταστήσουμε πρότυπα βίου και υποδείγματα συμπεριφοράς;
Μας αρέσει η ζωή των αγίων, μας εντυπωσιάζει το παράδειγμά τους, μας ελκύει ο βίος τους. Η υπομονή τους, η πίστη τους, η αγάπη τους προς τους συνανθρώπους τους, η ανεκτικότητά τους και η αγάπη τους προς το Θεό. Όμως, όσο κι αν τα Συναξάριά τους φωτίζουν κάθε πτυχή της ζωής τους, η δική μας αγάπη προς αυτούς όλο και περισσότερες λεπτομέρειες αποζητεί να μαθαίνει από το βίο τους. Πώς ζούσαν οι άγιοι την κάθε στιγμή τους; Πώς ήταν η καθημερινότητά τους; Πώς και πόσο έτρωγαν; Πώς να μιλούσαν; Πόσο κοιμόντουσαν; Πώς κάλυπταν τον ελεύθερο χρόνο τους;
Ίσως να μην μπορούμε να συλλέξουμε τόσες λεπτομέρειες για τη ζωή των αγίων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε και σε θέση να συμπεράνουμε ό,τι μας φαίνεται αδιευκρίνιστο σχετικά με τέτοιες λεπτομερειακές πτυχές της ζωής τους, και τούτο γιατί ισχύει σ’ όλους τους αγίους ένας γενικός κανόνας που μας επιτρέπει να φθάσουμε στο σκοπό της αναζητήσεώς μας· και η μαρτυρία του να φωτίσει και τη δική μας καθημερινότητα από το φως της αγιότητός τους.
Οι άγιοι λοιπόν υπέταξαν όλη τη θέλησή τους στο Χριστό. Αυτό είναι το βασικό κοινό χαρακτηριστικό τους. Κατανοούν και ζουν σύμφωνα με την αλήθεια που διατυπώνει ο απόστολος Παύλος: «Οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν· ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς» (Α΄ Κορ. ς΄ 19-20). Δεν ανήκετε στον εαυτό σας, σας αγόρασε ο Ιησούς Χριστός με το ατίμητο αίμα του. Άρα λοιπόν ούτε το σώμα σας, ούτε η θέλησή σας, ούτε η καρδιά και οι επιθυμίες σας, ούτε οι λογισμοί σας μπορεί να είναι δικά σας. Όλα ανήκουν στο Θεό.
Γι’ αυτό και οι άγιοι όλα τα προσφέρουν στο Θεό. Ο άγιος, σημειώνει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, «οὐχ ἑαυτόν θέλει, ἀλλ’ Ἐκεῖνον». Δεν θέλει τίποτε για τον εαυτό του, αλλά όλα τα θέλει για το Χριστό, αφού μόνο το Χριστό θέλει.
Έτσι οι άγιοι χαίρονται με ό,τι χαίρεται ο Χριστός. Λυπούνται με ό,τι λυπεί και στενοχωρεί το Χριστό. Εκφράζουν πάντα και ενεργούν μέσα στις καθημερινές τους μεγάλες ή μικρές πράξεις σύμφωνα με τη θέληση του Χριστού. Μιλούν ως στόματα Χριστού και αγωνίζονται να φανερώνουν πάντα την αλήθεια του. Ενεργούν ως χέρια Χριστού. Γι’ αυτό και αγαθοποιούν, ελεούν και συχνά θαυματουργούν.
Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει η μίμηση του βίου των αγίων στη ζωή μας, αν η αγιότητά τους όχι απλώς μας εντυπωσιάζει αλλά μας παρακινεί εσωτερικά σε μίμηση της ζωής τους, τότε ας γνωρίζουμε ότι αυτό έκαναν οι άγιοι. Έτσι ζούσαν. Υπέταξαν όλη τη θέλησή τους στο Χριστό.
Αυτό ας κάνουμε κι εμείς. Ας αναρωτιόμαστε πάντα τι θέλει ο Χριστός. Τι θα έκανε ο Χριστός στην α΄ και β΄ περίσταση. Αν αυτό που βλέπουμε, θα το έβλεπε ο Χριστός. Αν θα πήγαινε ο Χριστός εκεί που θέλουμε να πηγαίνουμε εμείς. Και πώς θα πήγαινε εκεί ο Χριστός. Και ας παραχωρούμε ολόψυχα τη θέλησή μας, την προτίμησή μας, την άποψή μας στο άγιο και σωτήριο θέλημα του Χριστού. Τότε η ζωή μας θα γίνεται ζωή Χριστού. Τότε η ζωή μας θα συνεχίζει τη ζωή της αγιότητός του επί της γης.
Από το περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 1988
Ένα σπουδαίο άρθρο, μεστό νοημάτων και μηνυμάτων προς τον καθένα από μας!Απ’ τον τίτλο, αυτό το άρθρο σε ελκύει να το διαβάσεις. Ο τίτλος και μόνο, δίνει απάντηση στις άσκοπες, αφελείς και αδιέξοδες αναζητήσεις ψυχοθεραπευτικού χαρακτήρα, που βρίθει σήμερα η κοινωνία μας. “Πώς ζούσαν οι άγιοι την κάθε στιγμή τους; Πώς ήταν η καθημερινότητά τους; Πώς και πόσο έτρωγαν; Πώς να μιλούσαν; Πόσο κοιμόντουσαν; Πώς κάλυπταν τον ελεύθερο χρόνο τους;” Αυτά είναι τα ερωτήματα που θα πρέπει να υποβάλουμε στον εαυτό μας, αν θέλουμε πραγματικά να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της γης, να ξεκολλήσουμε από το πεδίο του εγωκεντρισμού μας, να απεγκλωβιστούμε από τα φαινομενικά άλυτα αδιέξοδα στα οποία έχουμε περιέλθει. Πρότυπό μας στο εξής οι άγιοι. Πόθος κι ευχαρίστηση,αναζήτηση και παρηγοριά, θησαυρός της καρδιάς ο Χριστός και μόνο!
Αυτή η τρέλα για τον Χριστό, είναι αυτό που λείπει στις μέρες μας. Δεν είναι ότι χάλασαν οι τέχνες και η κουλτούρα της κοινωνίας μας, οι καρδιές μας χάλασαν. Έμειναν δίχως το Οξυγόνο και αναπόφευκτα κατέφυγαν σε υποκατάστατα…
Έχουμε χρέος λοιπόν εμείς που κληθήκαμε “άλας της γης” να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας.
Πραγματικά, απλές ερωτήσεις που κρύβουν μέσα τους απίστευτο νόημα! Ερωτήσεις που μας ωθούν στο να σκεφτούμε κι εμείς επιτέλους:”Πώς είναι να αγιάζεις?”…
http://www.youtube.com/watch?v=trAQg2O7e9I
Ερωτήσεις, των οποίων οι απαντήσεις μας δείχνουν γιατί πρέπει να μοιάσουμε κι εμείς στους Αγίους…γιατί πρέπει να αγιάσουμε…!
Ο Άγιος δεν θέλει τίποτε για τον εαυτό του, όλα για την δόξα του Θεού… “Δε με νοιάζει αν πονέσω, ούτε ο κόσμος τι θα πει, κι αν στους άλλους δεν αρέσω, ο Χριστός μου μου αρκεί… Θέλω να γίνω Άγιος, αιώνια μαζί σου να ζω, θέλω να γίνω Άγιος, Χριστέ μου, γιατί Σ΄αγαπώ”!!!! Στίχοι που σε ανεβάζουν, που σε κάνουν να αγωνίζεσαι και να θες να γίνεις Άγιος!!!
Όλα αυτά είναι πάρα πολύ ωραία. Πώς όμως μπορεί κάποιος που γνώρισε τώρα τί πραγματικά θα πει χριστιανισμός να αποκτήσει τέτοιους ευσεβείς πόθους;Φυσικά δεν γίνεται από την πλήρη αδράνεια να ξυπνήσει κάποιος μια μέρα και να πει “Θεέ μου ,γλυκή μου Ιησού, Σε αγαπώ, Είσαι τα πάντα για μένα δε με νίάζει τίποτα άλλο μόνο για Εσένα θέλω να μιλάει ολόκληρη η ζωή μου!”Νομίζω πως είναι αδύνατο.ΠΏΣ πώς θα γίνει να αγαπήσουμε το Θεό;
“ΠΏΣ πώς θα γίνει να αγαπήσουμε το Θεό;”
Σου παραθέτω ορισμένες συμβουλές του αγίου Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ:
“Για ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό, πρέπει πρώτα ν’ απαρνηθούμε τον λογισμό μας και το θέλημά μας. Ο λογισμός και το θέλημα της πεσμένης φύσεως έχουν ολοκληρωτικά δηλητηριαστεί και αλλοιωθεί από την αμαρτία, γι’ αυτό ποτέ δεν μπορούν να ταυτιστούν με τη σκέψη και το θέλημα του Θεού.
Για ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό, πρέπει να σηκώσουμε τον σταυρό μας. Σηκώνοντας τον σταυρό μας, δηλώνουμε την εκούσια και ευλαβική υποταγή μας στη κρίση του Θεού, μ’ όλες τις θλίψεις που θα μας βρουν με παραχώρηση της πρόνοιάς Του.
Τι αλλόκοτος, τι παράδοξος που είναι ο αγώνας για επίγεια επιτυχία! Ζητάμε πάντα με μανία να πετύχουμε κάτι. Και μόλις το βρούμε, παύουμε πια να το θέλουμε με τόσο πόθο, όσο πριν το αποκτήσουμε. Έτσι με νέα φλόγα αρχίζουμε ν’ αναζητάμε κάτι άλλο. Με τίποτα δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Ζούμε μόνο με την προσδοκία της μελλοντικής επιτυχίας. Διψάμε μόνο γι’ αυτό που δεν έχουμε. Τα αντικείμενα της επιθυμίας μας ελκύουν την καρδιά και την φαντασία και την ελπίδα της απολαύσεως. Διαρκώς απατημένοι, τρέχουμε πίσω από τα ποθητά αυτά αντικείμενα σ’ όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας, ώσπου να μας αρπάξει ο απροσδόκητος θάνατος.
Ο Θεός, χαρίζοντάς μας τα επίγεια αγαθά, μας λέει, θαρρείς μυστικά: «Άνθρωποι! Η προσωρινή διαμονή σας στη γη έχει εξασφαλιστεί με αναρίθμητα και ποικίλα αγαθά, που καταπλήσσουν τα μάτια και σαγηνεύουν την καρδιά, ικανοποιώντας με πληρότητα τις ανάγκες σας. Απ’ αυτό μπορείτε να αντιληφθείτε πόσα αγαθά υπάρχουν στην αιώνια κατοικία σας, στον ουρανό. Μπορείτε να αντιληφθείτε την άπειρη και ασύλληπτη αγάπη μου σ’ εσάς. Παρατηρώντας, λοιπόν, τα γήινα αγαθά και εκτιμώντας τα με ευσεβή λογισμό, μη φέρεστε αλόγιστα. Μην υποδουλώνεστε σ’ αυτά. Μην καταστρέφετε τον εαυτό σας μ’ αυτά. Χρησιμοποιώντας τα όταν και όσο σας χρειάζονται, στραφείτε μ’ όλες σας τις δυνάμεις στη απόκτηση των ουρανίων αγαθών.
Στ’ αχνάρια του Κυρίου βάδισαν όλοι οι άγιοι κι έφτασαν στη μακάρια αιωνιότητα. Ακολούθησαν τον δρόμο τον στενό, τον δρόμο γεμάτο θλίψεις. Απαρνήθηκαν τη δόξα και τις απολαύσεις του κόσμου. Χαλιναγώγησαν τις σαρκικές επιθυμίες με την άσκηση. Σταύρωσαν το κοσμικό πνεύμα στον Σταυρό του Χριστού, τηρώντας τις εντολές του ευαγγελίου. Υπέμειναν αναρίθμητες στερήσεις. Καταδιώχθηκαν από τα πονηρά πνεύματα αλλά κι από τους αδελφούς τους, τους ανθρώπους.
Φίλε μου αληθινέ, πήγαινε στον Κύριο Ιησού χριστό. Πλησίασέ Τον από τον δρόμο των ευαγγελικών εντολών. Γνώρισέ Τον μέσα σ’ αυτές. Με την τήρησή τους φανέρωσε και απόδειξε την αγάπη σου σ’ Εκείνον. Ο Ίδιος τότε θα σου αποκαλύψει τον εαυτό Του και θα πλημμυρίσει την καρδιά σου από ανέκφραστη αγάπη, την αγάπη του Θεού. Η αγάπη αυτή δεν προέρχεται από σένα, τον πεσμένο άνθρωπο, αλλά αποτελεί δώρο του Αγίου Πνεύματος. Το δίνει ο μοναδικός αληθινός Θεός στα «δοχεία» που καθαρίστηκαν με τη μετάνοια και στολίστηκαν με την ταπείνωση και τη σωφροσύνη.”
«Οι άγιοι λοιπόν υπέταξαν όλη τη θέλησή τους στο Χριστό. Αυτό είναι το βασικό κοινό χαρακτηριστικό τους. Κατανοούν και ζουν σύμφωνα με την αλήθεια που διατυπώνει ο απόστολος Παύλος: «Οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν· ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς» (Α΄ Κορ. ς΄ 19-20).»
Παίρνοντας αφορμή απ’ την παραπάνω φράση θα καταθέσω μια σκέψη…
Ο σύγχρονος Χριστιανός του ευδαιμονισμού, του αυτοκαθορισμού και της αυτοδικαιώσεως καλείται να αλλάξει άμεσα νοοτροπία και υπαρξιακή προοπτική. Πρέπει να το χωνέψει ή αν δεν το έχει αντιληφτεί ακόμη, να συνειδητοποιήσει ότι προορισμός του είναι να είναι δούλος του Θεού!
Αν κάναμε μια δημοσκόπηση θα παρατηρούσαμε μετά λύπης ότι η πλειονότητα των ερωτηθέντων θα επιθυμούσε οι άνθρωποι να ήταν αυτόβουλοι, αυτοδύναμοι, αυτοκυβέρνητοι, αυτόφωτοι.
Δεν έχουμε κατανοήσει ότι ο οντολογικός μας σκοπός πληρώνεται στην εκούσια υπακοή και υποταγή στον Τριαδικό Θεό∙ στην απόλυτη εξάρτηση (παραβολή με την άμπελο Ιω.ΙΕ΄4-6) και καθοδήγηση μας από το Θέλημά Του, δια μέσου του πνευματικού μας πατρός. Σ’ αυτή τη σχέση της ελεύθερης υπακοής βασίζεται το οικοδόμημα της οντολογικής μας ευτυχίας. Η ιδεώδης προοπτική της καρδιάς μας είναι να καταστεί θρόνος και κατοικητήριο του Θεού («εάν τις αγαπά με, τον λόγο μου τηρήσει και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν», Ιω ΙΔ΄23), λαμπάδα του Τρισηλίου Φωτός, καθρέφτης της αϊδίου και ακτίστου Δόξας Του. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη τιμή;
Αναρωτιόμαστε πολλές φορές που βρίσκεται η αληθινή ευτυχία. Η απάντηση βρίσκεται στη λέξη Θέωση, που σημαίνει μετοχή στην άκτιστη ενέργεια του Προσωπικού Τριαδικού Θεού. Να το πούμε πιο απλά… Η οντολογική μας εξάρτηση απ’ το Θεό μπορεί να παραλληλιστεί με τη φυσική εξάρτηση που έχουμε απ’ το οξυγόνο. Αν δεν το εισπνεύσουμε, πεθαίνουμε.
Ένα χαρακτηριστικό ακόμη παράδειγμα αποτελεί η παραβολή του Ασώτου. Για να θυμηθούμε, λοιπόν, τι έκανε ο άσωτος. Ενώ η πηγή της συντήρησης και της ευτυχίας του ήταν το πρόσωπο του Πατέρα του και ο Οίκος του (δηλ. η Εκκλησία) και η ζωή του καθοριζόταν και σφραγιζόταν απ’ τη σχέση με τον Πατέρα του, αυτός με το προνόμιο της ελεύθερης βούλησης, τον απαρνήθηκε, διέκοψε την μέχρι τότε σχέση αγάπης και υπακοής που είχε μαζί του, τον εγκατέλειψε και ανεξάρτητος πλέον όριζε ο ίδιος το θέλημά του. Ξεκομμένος όμως, απ’ την πηγή της ευτυχίας (τον Πατέρα του), άρχισε να αναζητά υποκατάστατα ηδονής, και νόμιζε ότι τα έβρισκε στην ύλη με τις ποικίλες εκφάνσεις της, όπως η σάρκα, η καλοπέραση, τα χρήματα κτλ. Όμως μετά απ’ την αξιοθρήνητη κατάσταση στην οποία περιήλθε «ήλθε εις εαυτόν» και αυτόματα συνειδητοποίησε την απατηλή ματαιότητα της γης και επέστρεψε εκεί που ανήκε, δηλαδή στον Πατέρα του.
Για όσους δεν μπερδεύτηκαν ή δεν πείσθηκαν απ’ τα παραπάνω -σχετικά με τον οντολογικό μας προορισμό- θα κλείσω με μία παραίνεση εύληπτη και απτή. Αν μελετήσουμε και ενδοσκοπήσουμε περισσότερο στο μοντέλο δόμησης της σχέσης των αγίων μας, των αγγέλλων, της Υπεραγίας Θεοτόκου με τον Θεό τότε ίσως κατανοήσουμε ευκολότερα τον προορισμό μας.
Σε ευχαριστω Ζωτικός πολυ ωφελιμα τα λογια σου.
καλημερα.
εχουμε ενα ενθαρυντικο εδω…ο χριστοσ μασ ενδυθηκε την ανθρωπινη σαρκα,πορευθηκε και παλεψε μ’αυτη που σημαινει οτι μπορουμε κι εμαεισ….αρκει να γινουμε μιμητεσ του και να ακολουθουμε τισ εντολεσ του….
ο λογοσ του θεου λεει…αγιοι γιγνεσθε…μασ εφτιαξε για να γινουμε αγιοι και μασ δινει το τροπο μεσα απο το λογο του πωσ να το επιτυχει αυτο ο ανθρωποσ
μεσα στην απολυτη ελευθερια που ο θεοσ εδωσε στον ανθρωπο επιλεγει για το τι θα κανει στη ζωη του, με τη ζωη του.
απλοι ανρωποι σαν και μασ οι αγιοι τησ εκλησιασ μασ που εκαναν την επιλογη τουσ, επιλεγοντασ τη ζωη κοντα στο θεο,και γινιμενοι παραδειγμα προσ μιμηση για μασ
ευχομαι μονο ο ανθρωποσ να καταλαβει γρηγορα οτι η ζωη ειναι πιο γλυκια, πιο χαρουμενη, πιο ουσιαστηκη,πιο γεματη, πιο ολοκληρωμενη και πολυ πιο συναρπαστικη κοντα στο θεο
ο χριστοσ μαζι μασ