- Χριστιανική Φοιτητική Δράση - https://xfd.gr -

Για σένα, Μανώλη!

Ένα σύγχρονο θαύμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου

Άφησε κυριολεκτικά τό κορμί του ν’ ἀκουμπήσει στόν τοῖχο τοῦ μικροῦ προσευχητηρίου. Ὁ ἴδιος ὁδήγησε τά βήματά του ἕως ἐδῶ. Αὐτός ὁ ἴδιος ἦταν πού ζητοῦσε ἀποκούμπι, καταφυγή καί παρηγοριά στή συντροφιά τῶν ἁγίων. Ἔνιωθε ὅτι μόνο ἐδῶ, μόνο σ’ αὐτούς μπορεῖ ν’ ἀνοίξει τήν καρδιά του, νά ἐκφραστεῖ. Νά πεῖ τό παράπονό του, ν’ ἀφήσει τά μάτια του νά τρέξουν. Νά λυτρωθεῖ μέ τά δάκρυα τῆς ἀπόγνωσης, πού μόνο ὅταν ἐδῶ σταλάζουν, γεννοῦν καί μιά λεπτή αἴσθηση ἐλπίδας.

Τόν εἶχαν ἀρκετοί ἀρκετές φορές ρωτήσει: “Καί τό οἰκονομικό;” Καί εἶχε σ’ ὅλους δώσει τήν ἴδια ἀπάντηση: “Ἔχει ὁ Θεός”. Τό ’λεγε καί τό πίστευε, εἶναι ἀλήθεια – ἄλλωστε μέχρι τώρα ποτέ δέν τόν ἄφησε – ἀλλά ἦταν καί φορές πού τούτη ἡ ἀπόκριση δέν ἀπαντοῦσε οὔτε στό δικό του ἐσωτερικό παρόμοιο ἐρώτημα.

Ἦταν ἀπό ἄλλη χώρα καί διάλεξε νά σπουδάσει σέ ἰδιωτικό ΙΕΚ. Τά δίδακτρα ὑψηλά・ ἔπρεπε κάθε μήνα νά προκαταβάλλονται. Χρήματα δέν εἶχε. Ἔκανε βέβαια ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ κάτι μεροκάματα, ἀλλά αὐτά οὔτε τακτικά ἦταν οὔτε τόσα πού νά τοῦ ἐξασφαλίσουν ὅλο τό ἀπαιτούμενο ποσό.

Καί νά τώρα πού ἡ διεύθυνση γιά δεύτερη φορά τόν κάλεσε.

–Πρέπει νά καταβάλετε τό ποσό τῶν 300 εὐρώ. Χρωστᾶτε τή δεύτερη δόση καί ἔχει ἤδη περάσει κατά πολύ ἡ προθεσμία.

–Μάλιστα… Μέ συγχωρεῖτε… Θά τό φροντίσω, εἶπε ταπεινωμένος καί ἔκλεισε τήν πόρτα πίσω του. Πῶς νά τό φροντίσει ὅμως; Ἀπό ποῦ; Ἀφοῦ καί τήν προηγούμενη δόση μέ δανεικά τήν τακτοποίησε, καί δέν ἔχει τό θάρρος νά ξαναζητήσει ἀπό τούς ἴδιους ἀνθρώπους πού ἤδη τούς χρωστάει. Ἀλλά δέν γνωρίζει καί ἄλλους, οἱ ὁποῖοι θά μποροῦσαν νά τόν βοηθήσουν.

Γιατί νά ξεκινήσει στό ΙΕΚ; Γιατί νά μή λάβει ὑπ’ ὄψιν του τίς ἔμμεσες προειδοποιήσεις τόσων καί τόσων… “Καί τό οἰκονομικό;”. Νά πού ἡ πίστη του δέν ἦταν τέτοια πού νά τακτοποιεῖ ὁ Θεός, ὅπως ἔλεγε, αὐτό τό θέμα.

Ὅλα τέλος, λοιπόν; Καί μάλιστα τόσο ἄδοξο; Νά σταματήσει τίς σπουδές του καί νά χρωστάει κιόλας. Νά φύγει καί νά χαθεῖ ἀπ’ τό ΙΕΚ σάν… κλέφτης;

Βροχή τά ἀναπάντητα ἐρωτήματα σφυροκοποῦσαν τό μυαλό του τούτη τήν ὥρα. Μεγάλος ὁ κόμπος πού ἀνέβαινε στό λαιμό του. Κόμπος παραπόνου. Λυγμός ἀπελπισίας. Σφύξιμο ἀπαισιοδοξίας. Τό βλέμμα του θόλωσε καί τά μάτια του ἄρχισαν νά τρέχουν. Δάκρυα παραπόνου; Πληγωμένου ἐγωισμοῦ; Ἀνεκπλήρωτων πόθων; Πονεμένης σύγκρισης μέ κάποιους ἄλλους γύρω του πού τά εἶχαν ὅλα ἁπλόχερα; Μά διαχωρίζονται καί κατηγοριοποιοῦνται τά συναισθήματα τοῦτες τίς ὧρες;

Γι’ αὐτό ἄφησε τό κορμί του ν’ ἀκουμπήσει στόν τοῖχο τοῦ μικροῦ προσευχητηρίου. Ὅπως ἄφησε κι ὅλα του τά συναισθήματα νά ξεχυθοῦν τούτη τήν ὥρα, νά ξαλαφρώσει ἡ καρδιά του, νά ξαστερώσει ὁ νοῦς του.

Οὔτε μπορεῖ νά ὑπολογίσει πόση ὥρα πέρασε ἔτσι. Κάποια στιγμή σάν νά συνῆλθε. Σάν νά κόπασε ἡ καταιγίδα. Σάν νά θυμήθηκε γιατί εἶχε ἔλθει ἕως ἐδῶ.

Μά γιατί ἄλλο; Γιά νά πεῖ τόν πόνο του στόν Θεό. Τό παράπονό του. Τό ἀδιέξοδό του. Γιά νά τόν παρακαλέσει νά δώσει λύση στό ἀδιέξοδο, μιά ἀχτίδα στό πυκνό σκοτάδι τῆς ψυχῆς του. Καί βέβαια στόν ἅγιό του. Στόν ἅγιο πού περισσότερο ἀγαποῦσε. Πού γιά κάποιους ἰδιαίτερους λόγους εὐλαβεῖτο περισσότερο. Τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Ρῶσο.

Εἶχε ἱερά λείψανα ἁγίων τό φοιτητικό οἰκοτροφεῖο ὅπου ἔμενε, κι ἕνα ἀπό αὐτά ἦταν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου.

Γονάτισε. Τά εἶπε ὅλα στόν Θεό. Τά οἰκονομικά ἀδιέξοδα πού τόν ἔπνιγαν. Τόν πόθο καί τή λαχτάρα του νά συνεχίσει. Τήν πίστη του ὅτι ὅπως μέχρι τώρα Ἐκεῖνος τόν βοήθησε ἔτσι καί τώρα καί εἰδικά ὁ ἅγιός του. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος.

Κάποια στιγμή σηκώθηκε. Ὅλα τώρα εἶχαν κοπάσει. Ὁ κόμπος εἶχε φύγει ἀπ’ τό λάρυγγά του. Τά μάτια του εἶχαν στεγνώσει ἀπό τά δάκρυα, καί μιά ἐλπίδα καί εἰρήνη ἁπλώθηκε μέσα του.

Πῆγε ν’ ἀσπασθεῖ τά ἱερά λείψανα. Ἕνα-ἕνα μέ τή σειρά. Μά… σάν ἔφθασε στοῦ ἁγίου του, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσου, συγκλονίστηκε. Ἀνατρίχιασε. Μιά εὐωδία “ἁπλώθηκε” ἀπ’ τό μικρό ἱερό του λείψανο. Ὄχι, δέν εἶναι τῆς φαντασίας του. Τήν αἰσθάνεται ἔντονα καί καθώς πλησιάζει τήν λειψανοθήκη… ναί, ἀπό κεῖ διαχέεται παντοῦ.

Δόξα τῷ Θεῷ! Δέν ξέρω τί νά σημαίνει αὐτό, ἀλλά σίγουρα εἶναι μιά ἀπάντηση. Μιά ἀπόδειξη ὅτι ὁ ἅγιος ἄκουσε τόν πόνο μου. Ἄκουσε τόν πόθο μου. Δόξα τῷ Θεῷ!

Κάθισε κι ἄλλο στό μικρό προσευχητήρι μέχρι νά κατασιγάσουν τώρα τά αἰσθήματα τῆς χαρᾶς, τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδας πού δονοῦσαν τήν καρδιά του.

Ἠρέμησε! Εἰρήνευσε! Καί πῆρε τόν δρόμο γιά τό δωμάτιό του. Ἄνοιξε ἥσυχα τήν πόρτα!

Ἦταν πάρα πολύ ἀργά καί δέν ἤθελε νά ἐνοχλήσει τόν συγκάτοικό του.

Κάθισε στό γραφεῖο του. Τό μικρό πορτατίφ στραμμένο – κολλημένο σχεδόν – στόν τοῖχο ἄφηνε λιγοστό φῶς στό δωμάτιο, ἴσα νά βλέπει χωρίς νά ἐνοχλεῖ τόν συγκάτοικο.

Καί ξαφνικά τό μάτι του ἔπεσε σ’ ἕνα φάκελο. Ἐκεῖ. Πάνω στό γραφεῖο του. “ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΜΑΝΩΛΗ” ἔγραφε μέ κεφαλαῖα καί ἀκατάστατα γράμματα.

Τόν ἄνοιξε! Ἦταν μέσα ἕξι πενηντάευρα! Ἀκριβῶς τριακόσια εὐρώ!!!

ΑΤΤΙΚΟΣ

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου 2011 [1]