Είναι φανερή στη ζωή όλων μας η αναζήτηση της ανέσεως. Επιδιώκουμε αυτό που δεν θα μας ταλαιπωρήσει, αυτό που θα εξασφαλίσει συνθήκες άνετης και ευχάριστης ζωής. Στην εποχή μας μάλιστα, που η επιστήμη και η τεχνική με τις εκπληκτικές προόδους τους έχουν κάνει υπόθεση λίγων απλών ενεργειών και μερικών λεπτών της ώρας εργασίες που άλλοτε ήταν και κοπιαστικές και χρονοβόρες, η άνεση και η ευκολία δεν αποτελούν απλή επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά επίμονη απαίτηση. Αν είναι δυνατόν όλα να γίνουν με το απλό πάτημα ενός κουμπιού.
Η νοοτροπία αυτή, που επικρατεί ευρύτατα σήμερα, επηρεάζει δυστυχώς και τους ανθρώπους της Εκκλησίας, τους πιστούς χριστιανούς, που βέβαια άλλο ήθος καλούνται να καλλιεργούν στη ζωή τους.
Μέσα στην Αγία Γραφή ο άνθρωπος που επιθυμεί να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου, παρουσιάζεται άλλοτε σαν μαθητής, σαν στρατιώτης πολεμιστής, άλλοτε σαν αθλητής, δρομέας, πυγμάχος, παλαιστής. Εικόνες έντονες, πολύ εκφραστικές του κόπου και της μεγάλης προσπάθειας που απαιτεί η στράτευση στο στρατό του Χριστού. Ο αυθεντικός χριστιανός, ο αληθινά πνευματικός άνθρωπος είναι αγωνιστής.
«Ἀγών ἐστιν ὁ παρών καιρός· οὐκοῦν τοῦ πυκτεύειν χρεία· πόλεμός ἐστι καί μάχη. Οὐδείς ἐν πολέμῳ ζητεῖ ἄνεσιν, οὐδείς ἐν πολέμῳ ζητεῖ τρυφήν…», λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η παρούσα ζωή είναι αγώνας. Ανάγκη λοιπόν να παλεύουμε, να πυγμαχούμε. Έχουμε πόλεμο και μάχη. Κανείς στον πόλεμο δεν ζητεί ανέσεις.
Έτσι είναι. Ο μαχητής του μετώπου αγόγγυστα υπομένει τον κόπο, την αγρυπνία, το κρύο, τη ζέστη, την πείνα, τη στέρηση, την κακουχία, τον κίνδυνο, τα πάντα. Ένα τον ενδιαφέρει: η νίκη. Και για τη νίκη είναι έτοιμος τα πάντα να υπομένει, τα πάντα να δώσει, ακόμη και τη ζωή του.
Για τους πιστούς χριστιανούς η άνεση, οι απολαύσεις, οι δόξες και τιμές δεν είναι σ’ αυτή τη ζωή. Αυτά όλα μας περιμένουν στον μέλλοντα κόσμο. Τώρα είμαστε στα σκάμματα, στο στάδιο, στον αγώνα, «τά δέ μέλλοντα, ἔπαθλα καί στέφανοι καί βραβεῖα», λέγει ο ιερός Πατήρ. Στη μέλλουσα ζωή μας περιμένουν τα βραβεία, που πλούσια θα τα δώσει ο αγωνοθέτης και στεφανοδότης Κύριος στους πραγματικούς αγωνιστές. Όπως λοιπόν ο αθλητής στο σκάμμα και με ιδρώτα και σκόνη και με κόπους πρέπει να μάχεται, έτσι και ο δίκαιος άνθρωπος εδώ πολλά πρέπει να υπομένει και όλα να τα υποφέρει με γενναιότητα, «εἰ γε μέλλοι λαμπρούς ἀπολήψεσθαι τούς στεφάνους ἐκεῖ», αν βέβαια επιθυμεί να βραβευθεί με λαμπρά στεφάνια εκεί.
Ας μη ραθυμούμε λοιπόν, αλλά «καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἡμῶν τόν λογισμόν ἀκμάζοντα καί νεαρόν ἔχωμεν», κάθε μέρα να έχουμε δυνατή και ακμαία τη σκέψη μας και με αποφασιστικότητα να διεξάγουμε τη μάχη, για να έχουμε και την «ἄνωθεν συμμαχίαν», την ακαταμάχητη βοήθεια του Θεού, ώστε «τοῦ πονηροῦ τούτου θηρίου, τοῦ ἐπιβούλου λέγω τῆς σωτηρίας τῆς ἡμετέρας, την κεφαλήν συντρῖψαι δυνηθῶμεν».
Παλεύουμε με τον διάβολο, που με μανία πολεμά τη σωτηρία μας, και προκειμένου να συντρίψουμε την κεφαλή αυτού του πονηρού θηρίου, χρειάζεται αγώνας σφοδρός και πόλεμος μεγάλος.
Ο απόστολος Πέτρος παρουσιάζει τον διάβολο σαν λιοντάρι που βρυχάται και περιπατεί ανάμεσά μας με μανία ζητώντας ποιον να κατασπαράξει. «Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8). Η εικόνα είναι φοβερή. Ας φαντασθούμε ένα λιοντάρι να έχει ξεφύγει από το κλουβί του ζωολογικού κήπου κάποιας πόλεως και να τρέχει στους δρόμους της πεινασμένο και άγριο, έτοιμο να κατασπαράξει όποιον βρει μπροστά του. Φόβος και τρόμος!
Υπάρχει όμως πολύ πιο άγριο λιοντάρι, που είναι μάλιστα και αόρατο, γι’ αυτό και είναι πολύ φοβερότερο. Το λιοντάρι αυτό, ο πονηρός δαίμων, δεν απειλεί το σώμα, αλλά ζητεί με μανία να καταστρέψει ψυχές.
Παλεύουμε ακόμη με τον κόσμο της αμαρτίας, που «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», βρίσκεται παραδομένος στην εξουσία και επίδραση του πονηρού δαίμονος (Α΄ Ιω. ε΄ 19). Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ολέθρια νοοτροπία του, τις αντίθεες διαθέσεις του, την πονηρία, την έχθρα του, την υψηλοφροσύνη, τη σαρκικότητα και την υλοφροσύνη του.
Παλεύουμε πιο πολύ μ’ έναν ακόμη χειρότερο εχθρό, με τον κατώτερο, τον εμπαθή εαυτό μας, που επαναστατεί συχνά κατά του νόμου του Θεού, που είναι διχασμένος και αντιφατικός, ώστε μας εξωθεί στο να εργαζόμαστε αυτό που δεν θέλουμε, να κάνουμε αυτό που μισούμε.
Πώς μπορούμε λοιπόν να εφησυχάζουμε, όταν τόσοι σκληροί και ασυμβίβαστοι εχθροί μας πολεμούν και ζητούν να μας οδηγήσουν στην αιώνια απώλεια και καταστροφή;
«Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διά τῆς στενής πύλης», μας προτρέπει ο Κύριος (Λουκ. ιγ΄ 24). «Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως», λέγει στο μαθητή του Τιμόθεο και στον καθένα από μας ο απόστολος Παύλος (Α΄ Τιμ. στ΄ 12).
Όλοι μας καλούν σε αγώνα· όχι σε καλοπέραση. Σε πάλη· όχι σε άνεση, σε νήψη και προσοχή· όχι σε εφησυχασμό και χαλάρωση.
Διότι «ἀγών ἐστιν ὁ παρών καιρός». Αγώνας που θα οδηγήσει με τη χάρη του Θεού στην αιώνια απόλαυση και μακαριότητα του ουρανού. Γι’ αυτό και με προθυμία να τον αναλάβουμε και με τη βοήθεια του Θεού να τον διεξάγουμε, ώστε να απολαύσουμε «τα μέλλοντα έπαθλα και στεφάνους και βραβεία».
Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 1989
Πολύ ωραίο κείμενο.. Κείμενο που ξυπνάει το αγωνιστικό πνεύμα του καθένα…Σε αντίθεση με το σύνθημα που μας φωνάζει καθημερινά η κοινωνία μας: “χ α λ α ρ ά”.. και γινόμαστε εύκολα θύματα.. Και χάνουμε μάχες χωρίς να το καταλαβαίνουμε..”Αγών εστίν ο παρών καιρός”, “Γρηγορείτε”..Θέλει ζωντάνια, θέλει τρέξιμο, θέλει αγώνες, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει τόλμη, θέλει γενναιότητα, θέλει δύναμη, θέλει πίστη, θέλει θυσίες, θέλει… η ζωή εδώ στην γη για να απολαύσουμε στην αιώνια ζωή!!!
Καλόν αγώνα με την βοήθεια του Θεού!
Συμφωνώ απόλυτα και στο ύφος και στο περιεχόμενο του σχολίου! Το 2010 να ξεκινήσει με την επίγνωση και συνειδητοποίηση εκ μέρους μας ότι «Αγών εστίν ο παρών καιρός». Αυτό το σύνθημα πρέπει να είναι η σημαία της καθημερινότητάς μας, η σημαία της ζωής μας! Πρέπει να το χωνέψουμε επιτέλους, ότι η πρόσκαιρη αυτή ζωή είναι μία παλαίστρα, ένα πεδίο μάχης όπου ο αθλοθέτης Χριστός παρακολουθεί με άφατη αγάπη και πατρικό ενδιαφέρον, τις προσωπικές μονομαχίες του καθενός από μας. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι: 1) “τα δίνουμε όλα” στον αγώνα μας (κάτω από το άγρυπνο και πάνστοργο βλέμμα του Χριστού μας); 2) Πόσα θα θυσιάζαμε από το “εγώ” μας για χάρη του Χριστού; 3) Έχουμε καλή “φυσική κατάσταση” για να αντιμετωπίσουμε τις παγίδες του πονηρού;
Τη σκυτάλη για την ολοκλήρωση των ερωτημάτων αναλαμβάνει η προσωπική συνείδηση του καθενός μας…
Θα έχεις μάλλον υπόψιν σου και το θέμα του χθεσινοβραδινού κύκλου. 😉
εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι […] ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.
Ο πονηρός έχει ορκιστεί να μας καταστρέψει, κι εμείς κοιμόμαστε όρθιοι. Φτάνει…
Πραγματικά, σήμερα παρατηρείται μια γενικότερη χαλάρωση σε ό,τι αφορά τον πνευματικό αγώνα! Αυτή η κατάσταση μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει! Ας αγωνιστούμε όσο είναι ακόμα καιρός, γιατί ο πονηρός χτυπάει πια από παντού!
θυμήθηκα μια συζήτηση που είχαμε πριν ενάμιση περίπου χρόνο τρεις φοιτητές στο εντευκτήριο…(ήταν Σεπτέμβριος,μετά από τις κατασκηνωτικές περιόδους)
Κάποιος από μας είπε σε μια φάση:
“..αρκετά κουραστήκαμε ρε παιδιά από τις κατασκηνωτικές περιόδους,ας ξεκουραστούμε και λίγο..”
και ένας παλαιότερος ομαδάρχης που βρισκόταν εκεί αυτή τη στιγμή είπε το ΚΟΡΥΦΑΙΟ:
“Η ξεκούραση είναι για την άλλη ζωή..”
Μία ακόμη πολύ χαρακτηριστική φράση πάνω στο θέμα που σχολιάζουμε είναι του Αγ. Σιλουανού, ο οποίος έλεγε “δε ζούμε χριστιανικά, πεθαίνουμε χριστιανικά”.
Πολύ ουσιαστικό, χρήσιμο, εύστοχο κείμενο.. Αυτό νομίζω που δεν έχουμε καταλάβει εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (αν μπορούμε να λεγόμαστε Ο.Χ έτσι όπως ζούμε) είναι ότι είμαστε σε διαρκή πόλεμο. Και από τον πονηρό, αλλά και από τα όργανά του στη γη που σιγά σιγά αποχαυνώνουν όλο και πιο πολύ την κοινωνία.. Αλλά υπάρχει κι άλλος λόγος να αγωνιστούμε: Να δούμε τι αγαθά μας δίνει καθημερινά ο Θεός και ότι θυσιάστηκε για μας..μόνο και μόνο γι αυτό ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ καθημερινά!!
το καταλληλότερο κείμενο στην καταλληλότερη στιγμή..Ευχαριστούμε!
εκεί που νομίζει κανείς ότι έχει αποφύγει συν Θεώ κάποιες εξωτερικές παγίδες και έχει ηρεμήσει κατά κάποιο τρόπο έρχεται ο “παλαιός άνθρωπος” και τα φέρνει όλα ανάποδα..πρέπει να περιμένουμε την επίθεση απο παντού, ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό.Ο Θεός βοηθός..
Πρώτα από τον εαυτό μας και μετά από παντού…
Πολύ ωραίο και αφυπνιστικό το παραπάνω κείμενο.Όλη η ζωή του ανθρώπου πρέπει να είναι ένας διαρκής πνευματικός αγώνας.Κάθε άνθρωπος εκεί που ο Παντογνώστης Κύριος τον έχει τάξει να είναι οφείλει με ταπείνωση και υπομονή να αγωνίζεται.Στον πνευματικό βέβαια αυτό αγώνα δεν είμαστε μόνοι, αλλά δίπλα μας στέκεται ο Χριστός και κάθε στιγμή μας ενισχύει και μας δυναμώνει, αρκεί εμείς να δεχτούμε να μπούμε στο στάδιο για να αγωνιστούμε. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει: “…να κάνεις πράγματα που αρέσουν στο Θεό σου, ο οποίος με όλη την θριαμβεύουσα στον ουρανό Εκκλησία στέκεται αόρατα και παρακολουθεί τον πόλεμό σου.Για τον οποίο πόλεμο, δεν πρέπει να λυπάσαι, σκεπτόμενος την υποχρέωση που έχουμε όλοι μας να δουλεύουμε και να αρέσουμε στον Θεό και την ανάγκη που έχουμε να πολεμάμε…”.
Εύχομαι ευλογημένη Σαρακοστή και καλό αγώνα με στραμμένο το βλέμμα μας στον Σταυρωμένο Χριστό μας.
Η ανθρώπινη ψυχή θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το σκληρό δίσκο ενός Η/Υ, ο οποίος είναι γεμάτος από ιούς.
Το λειτουργικό σύστημα το κληροδοτήσαμε από τους γονείς μας, μέσω των γονιδίων. Τον υπόλοιπο χώρο του “σκληρού” τον έχουμε γεμίσει με όλες τις εικόνες και τα ερεθίσματα που αποκτήσαμε από την παιδική μας ακόμη ηλικία.
Άμεση,λοιπόν, απόρροια των δύο παραπάνω δεδομένων είναι η εξής: Φτάνοντας στην ηλικία του φοιτητή έχουμε συνηθίσει να λειτουργούμε με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, να βρίσκουμε ευχαρίστηση σε συγκεκριμένες πηγές ηδονής, να χαρακτηριζόμαστε από συγκεκριμένες ιδιοτυπίες και ιδιορρυθμίες. Με λίγα λόγια έχουμε χαράξει το μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε στη ζωή. Οπότε εύλογα κάποιος θα συμπεράνει ότι όλοι μας έχουμε διαμορφώσει ένα σύστημα κανόνων, πιστευμάτων και συμπεριφορών στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί και μοιρολατρικά ακολουθούμε.
Η πρόκληση που έχει λοιπόν ο καθένας μας είναι να βρει το θάρρος, την τόλμη και την αποφασιστικότητα να κάνει στο “σκληρό” του ένα format. Να πετάξει όλη τη σαβούρα που έχει μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια, να εξυγιάνει με τα “αντιικά” της Εκκλησίας το “λειτουργικό του σύστημα” και να ξαναγεμίσει τον “σκληρό” του, αυτή τη φορά μόνο με τη Χάρη του Χριστού. Έχω τη αίσθηση ότι αυτό εννοεί ο Χριστός όταν λέει: “ει τις έρχεται προς με και και ου μισεί…έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναται μαθητής μου είναι.”
Πρέπει, λοιπόν, να απεκδυθούμε τον αρρωστημένο, καχεκτικό, χτικιάρικο και νωχελικό εαυτό μας και να ενδυθούμε έναν νέο, υγιή, ακμαίο, θαλερό και απρόσβλητο εαυτό που θα έχει εμποτιστεί με τη Χάρη του Χριστού. Ήρθε ο καιρός να αποβάλλουμε από πάνω μας τη μιζέρια και τον ωχαδελφισμό, να απαλλαγούμε από την κακομοιριά και τη μικροψυχία, να ξεκολλήσουμε από την παθολογική προσκόλληση στα γήινα, να απαλλαγούμε από τη νοσηρή εμμονή στην ποταπότητα. Ο Χριστός παρακολουθεί κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας και περιμένει με αδημονία, λαχτάρα και καρτερικότητα τη στιγμή που θα πάρουμε την απόφαση να Του προσφέρουμε τον εαυτό μας, να σκοτώσουμε το διεστραμμένο εγώ μας, να Τον αγαπήσουμε “εξ’ όλης της ψυχής, εξ’ όλης της καρδίας και εξ’ όλης της διανοίας”.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ένα σχετικό παράδειγμα του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Μεσογαίας κ.Νικολάου. Σε μία ομιλία του παρομοίασε τον άνθρωπο με έναν αετό, που ενώ είναι προορισμένος να πετάει με αρχοντιά, μεγαλείο και ηγεμονικότητα στους ουρανούς, αυτός είναι δεμένος με πολλά σχοινιά στη γη. Μπορεί να καταφέρει να τα κόψει σχεδόν όλα, όπως ο πλούσιος νεανίσκος της παραβολής, αλλά να μην μπορέσει να κόψει ένα. Θα μείνει για πάντα καθηλωμένος στη γη και δε θα πετάξει ποτέ…
Είναι θλιβερό ότι ζούμε σε μια κοινωνία που παράγει άνευρους, υποτονικούς και κορεσμένους χριστιανούς. Λείπει η πνευματική αυθεντικότητα, ο αγνός ενθουσιασμός, η ανέρωτη ζωντάνια, η Χριστοφυής έμπνευση. Αναλωνόμαστε σε εγκώμια και οίστρους για οτιδήποτε γήινο και χαμερπές και λησμονούμε Αυτόν που πρέπει να έχει το προνόμιο, την αποκλειστικότητα και το μονοπώλιο της ολόψυχης δοξολογίας μας και της ακέραιας αγάπης μας.
Απ’ το πώς κάνουμε την προσευχή μας, μέχρι το πώς γεμίζουμε την καθημερινότητά μας ή το πώς ικανοποιούμε την άχαρη και άνοστη αισθητική μας αντίληψη, φαίνεται η ρηχότητα, η ευήθεια και η στενοκεφαλιά μας.
Η πραγματικότητα δείχνει πως δεν είμαστε παθιασμένοι με το Χριστό. Δεν μας έχει συνεπάρει η Αγάπη Του. Δεν μας έχει γοητεύσει η γλυκύτητά Του. Παραμένουμε αμετακίνητα προσκολλημένοι στο επίπεδο της αδιαφορίας, της κοινοτυπίας και της μετριότητας. Μας λείπει η λαιμαργία και το φιλότιμο για τα πνευματικά. Δυστυχώς, δεν ποθούμε τα πολλά. Αρκούμαστε στα λίγα.
Απέναντι, λοιπόν, στην πνευματική υπνηλία και τη φθοροποιό μαλθακότητα, πρέπει να εμφυσήσουμε έναν άνεμο αυθόρμητης, ανεπιτήδευτης κι εμψυχωτικής έμπνευσης.
Βέβαια, βαδίζοντας αυτό τον ρομαντικό ανήφορο της ηθικής μας αναπτέρωσης, είναι αναπόφευκτο “κάποιοι” να μη μας κατανοούν ή να μας παρεξηγούν και να θέτουν προσκόμματα στο όραμά μας. Μπορεί για “κάποιους” η σεμνή ενδυμασία να αποτελεί οπισθοδρόμηση, η αγνότητα παλαβομάρα, η τρέλα για τον Χριστό ακρότητα. Εμείς πάντως, οι μικροί κι ευτελείς με οδηγό μας τον Χριστό, δε θα πρέπει να μετριάσουμε τον ενθουσιασμό μας, να ψαλιδίσουμε τη δίψα μας, να συρρικνώσουμε το όραμά μας.
Απτόητοι και αταλάντευτοι θα πρέπει να υπηρετούμε τον Δημιουργό μας με ένθερμη καρδιά, φλογερή αγάπη και άσβεστο ζήλο, ώστε να απολάβουμε των δωρεών του Αγίου Πνεύματος.