Γονεῖς τοῦ ζευγαριοῦ, οἱ «διακριτικοί γείτονες»

Μικρά σημειώματα γιά μεγάλους γονεῖς

Εἶναι μεγάλη χαρά γιά τούς γονεῖς νά βλέπουν τά παιδιά τους νά κάνουν τή δική τους οἰκογένεια, νά χτίζουν τή δική τους φωλιά. Ξεχωριστή εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ξεκινᾶ λοιπόν ἡ νέα οἰκογένεια τήν πορεία της γιά τόν οὐρανό. Βέβαια, ἡ πρωτόγνωρη πορεία, οἱ ποικίλες δυσκολίες πού παρουσιάζονται, τά παιδιά πού χαρίζει ὁ Θεός, οἱ πειρασμοί, οἱ θλίψεις καί τόσα ἄλλα πού παρουσιάζονται, κάνουν δύσκολη καί κοπιαστική τήν οἰκογενειακή πορεία. Καί τώρα πῶς θά τά βγάλουν πέρα οἱ νέοι γονεῖς; Στηρίζονται βέβαια στή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά χρειάζονται καί τήν ἀνθρώπινη συμπαράσταση. Καί ποιοί ἄλλοι θά μποροῦσαν νά βοηθήσουν παρά οἱ παπποῦδες; Κάπως ἔτσι ὅμως ἀρχίζουν καί τά προβλήματα πού ταράζουν τό ἄσυλο τῆς οἰκογένειας, ταρακουνοῦν τά θεμέλιά της καί πολλές φορές ὁδηγοῦν, δυστυχῶς, στή διάλυσή της.

Δέν θά βοηθοῦν λοιπόν οἱ παπποῦδες ; Θά πάψουν νά συμβουλεύουν τό παιδί τους; Δέν θά ἔχουν ἐπιρροή πάνω του; Κι αὐτοί; Μπαίνουν στό περιθώριο; Καί τόσα χρόνια κόπων, θυσίας, τόσα ὄνειρα πᾶνε χαμένα; Ἦρθε ἕνα ἄλλο πρόσωπο γιά ν ̓ ἁρπάξει τό σπλάχνο τους; Ἀγωνιώδη ἐρωτήματα, πού θέλουν ἀπάντηση, σωστή ἀντιμετώπιση.

Ἐν πρώτοις χρειάζεται μεγάλη πνευματικότητα, κυρίως ταπείνωση, γιά νά ἀντιμετωπισθοῦν σωστά, κατά Θεόν, ὅλες αὐτές οἱ καταστάσεις ἐκ μέρους πρῶτα τῶν παππούδων. Καί βέβαια δέν θά πάψουν νά ἀγαποῦν καί νά ἐνδιαφέρονται γιά τό παιδί τους ̇ δέν θά ξεχνοῦν ὅμως τή σωστή κατεύθυνση πού δίνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «καταλείψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα καί προσκολληθήσεται πρός τήν γυναῖκα αὐτοῦ» (Γεν. β ́ 24).

Δημιουργήθηκε νέα οἰκογένεια, ξεχωριστή ἀπό τή δική μας. Τό παιδί μου ἀνήκει ἀποκλειστικά στόν (στήν) σύζυγό του. Αὐτοί, τό νέο ζευγάρι, πρωτίστως θά κανονίζουν μεταξύ τους τά τῆς οἰκογενείας τους, καί ὁ ἕνας θά συμβουλεύεται τόν ἄλλον. Αὐτοί, τό ζευγάρι δηλαδή, ἔχει πρωτίστως τήν εὐθύνη καί θά φροντίζει γιά τή διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους, πάντοτε μέ τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ. Εἶναι τελείως ἀπαράδεκτες οἱ ἐπεμβάσεις τῶν παππούδων στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν, ἤ, τό ἀκόμη χειρότερο, νά ἀναλαμβάνουν αὐτοί τήν ἀγωγή τους. Μποροῦν νά συμβουλεύουν (κατ’ ἰδίαν καί ἐφόσον τούς ἐπιτρέπεται) τούς γονεῖς, ὄχι ὅμως νά ἐπεμβαίνουν.

Πολύ ἐπίσης δυσκολεύουν οἱ παρεμβάσεις τους στό πρόγραμμα τῆς οἰκογένειας ἤ, σέ προβλήματα πού παρουσιάζονται,τό νά ἐνεργοῦν μόνοι τους ἀγνοώντας τούς γονεῖς, τό νά ξεχωρίζουν τό δικό τους παιδί ἀπό τούς δύο συζύγους.Ὅλα αὐτά καί πολλά ἄλλα ἄτοπα γίνονται χωρίς πολλές φορές νά τά καταλαβαίνουμε. Γι’ αὐτό χρειάζεται, πνευματικότητα, γιά νά τά «πιάνουμε», ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, δηλαδή νά τά ἀντιλαμβανόμαστε καί νά κρατοῦμε τή σωστή στάση. Πολλοί πνευματικοί, γιά νά ἀποφευχθοῦν ὅλοι αὐτοί οἱ πειρασμοί, συνιστοῦν ξεχωριστή στέγη γιά τή νέα οἰκογένεια.

Βέβαια, γιά τούς παπποῦδες, ὑπάρχουν καί οἱ παράγοντες: γηρατειά, μοναξιά, ἀρρώστιες… πού τούς κάνουν νά προσκολλῶνται ἀκόμη περισσότερο στά παιδιά τους, ὅμως πάνω ἀπ’ ὅλα πρέπει νά βάζουν τό πνευματικό συμφέρον τῆς νέας οἰκογένειας. Σέ κάθε περίπτωση μποροῦν νά βοηθήσουν μέ τήν ἁγία ζωή τους, μέ τήν προσευχή τους, μέ τή διακριτική παρουσία καί βοήθειά τους σέ ὅ,τι ἄλλο τούς ζητηθεῖ.

Ἔγραψε κάποιος ὅτι πρέπει οἱ παπποῦδες νά εἶναι γιά τή νέα οἰκογένεια οἱ «διακριτικοί γείτονες». Γείτονες, ὄχι συγκάτοικοι. Καί μάλιστα διακριτικοί. Οἱ νέοι γονεῖς ἀπό τήν πλευρά τους ὀφείλουν νά μήν εἶναι προσκολλημένοι ἀρρωστημένα στήν πατρική οἰκογένεια. Τώρα ἀνήκουν ἀλλοῦ. Ἐννοεῖται πώς δέν σημαίνει αὐτό ὅτι θά πάψει ὁ σύνδεσμος μέ τούς γονεῖς, ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐγνωμοσύνης μας, καί, ἐφόσον χρειασθεῖ, ἡ φροντίδα καί ἡ προστασία μας.

Εἶναι πολύ χαριτωμένο καί παράλληλα πολύ διδακτικό τό περιστατικό μέ τόν ὅσιο Πορφύριο. Ἔλεγε σέ μιά πεθερά πού ἔψαχνε νά βρεῖ σπίτι γιά νά κατοικήσει δίπλα στό γιό της : «Νά τό βρεῖς κοντά, ἀλλά, ἄν θέλεις τή συμβουλή μου, νά εἶναι ἕνα χιλιόμετρο μακριά». Κι ὅταν ἡ πεθερά ἔλεγε : «Γιατί, Γέροντα, εἶμαι, νομίζετε, μιά τόσο πολύ κακή πεθερά;», αὐτός ἀπαντοῦσε: «Ὄχι παιδί μου, δέν σοῦ εἶπα ἐγώ κάτι τέτοιο, ἀλλά νά, θά σοῦ ξεφύγει μιά μέρα καί θά τοῦ πεῖς : Παιδί μου, πάρε τό πουλόβερ σου, κάνει κρύο, καί ἡ νύφη θά πεῖ ἀπό μέσα της : Τί νοιάζεται αὐτή καί ἐνδιαφέρεται γιά τόν ἄνδρα μου ! Κατάλαβες ;». Ἄς σεβόμαστε λοιπόν τήν ἐλευθερία τῶν νέων γονέων. Ξεκίνησαν μέ κάποια ὄνειρα γιά τό πῶς θά φτιάξουν τό σπιτικό τους, πῶς θά μεγαλώσουν τά παιδιά τους, ὄνειρα… ὄνειρα…

Ἀλήθεια, γιατί ἐμεῖς νά τούς τά ἀλλάξουμε ; Γιατί νά τά γκρεμίζουμε πολλές φορές ; Γιατί τά παιδιά μας πρέπει νά ἐντάξουν τά δικά τους ὄνειρα γιά τήν οἰκογένειά τους μέσα στά δικά μας ; Ἄν ὁ Θεός σέβεται τήν ἐλευθερία τους, δέν θά τήν σεβαστοῦμε ἐμεῖς ; Τούς ἀγαποῦμε βέβαια. Ἄς προσευχόμαστε, ἄς παρακολουθοῦμε τήν πορεία τους κι ἄς εἴμαστε «εὔχρηστοι εἰς διακονίαν».

Τότε θά χαιρόμαστε τά παιδιά μας καί ὁ Κύριος θά τά εὐλογεῖ. Καλή προσπάθεια!

Ἰωνᾶς
ἀπό τό περιοδικό «Ἡ Δράση μας»
τεῦχ. Φεβρουαρίου 2019