Loading...Η φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προσφέρει σίγουρα μεγάλες συγκινήσεις. Μία από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες είναι η χρήση του μικροσκοπίου. Είναι σαν μυσταγωγία, σαν τελετουργικό καθώς διεισδύεις σε έναν άγνωστο, καινούριο κόσμο. Προετοιμάζεις με προσοχή το δείγμα, το τοποθετείς στην τράπεζα του μικροσκοπίου, ανοίγεις το φωτισμό, εστιάζεις και ο μικρόκοσμος ξεδιπλώνεται μπροστά σου. Ανάλογα με το προς παρατήρηση δείγμα και καθώς αυξάνει η εστίαση τμήματα ιστών, λίγα κύτταρα, ένα μόνο κύτταρο και εν τέλει τα υποκυτταρικά του οργανίδια βρίσκονται στο οπτικό σου πεδίο.
Αρχικά απλά θαυμάζεις, χαζεύεις. Στη συνέχεια όμως γίνεσαι σκεπτόμενος παρατηρητής. Δεν μπορεί, σε τόσο μικρό χώρο κάτι δε θα λειτουργεί σωστά, κάπου θα υπάρχουν ατέλειες. Μπροστά σου αρκετά πρωτόζωα, βλεφαριδοφόρα. Κινούνται συνεχώς, αλλάζουν κατεύθυνση με απίστευτη ευκολία κι εσύ αγωνίζεσαι να τα ακολουθήσεις μετακινώντας συνεχώς την τράπεζα, μήπως και τα παρατηρήσεις λίγο καλύτερα, μήπως και μάθεις τα μυστικά τους. Σίγουρη συνέπεια αυτού του κυνηγητού είναι ο πονοκέφαλος. Αναγκαστικά επιλέγεις κάποιο παρασκεύασμα με το πρωτόζωο νεκρό και ακίνητο για περεταίρω μελέτη. Το μήκος του δεν ξεπερνά τα 100 μm κι όμως το είδες να κινείται, να τρώει, να ζει χωρίς καμιά δυσκολία. Με απόλυτη ακρίβεια στις λειτουργίες του κι ας είναι τόσο μικρό.
Αλλάζεις εργαστήριο, τώρα μπροστά σου μια εγκάρσια τομή φύλλου. Θαυμάζεις την οργάνωση, την τάξη. Κάθε κυτταρική στοιβάδα έχει τη δική της θέση, τα δικά της όρια, τη δική της διακριτή μορφή. Δεν μπορεί! Κάπου θα υπάρχει λάθος, ατέλεια! Θα εστιάσεις όσο επιτρέπει η ευκρίνεια του μικροσκοπίου σου μέχρι να το βρεις. Πραγματικά, στρέφεις τον αντικειμενικό φακό αυξάνοντας την εστίαση. Βυθίζεσαι στο πασσαλώδες παρέγχυμα. Αν ψάχνεις για κάποια αταξία δεν είσαι στο σωστό μέρος. Εδώ τα κύτταρα είναι τόσο τακτικά τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο που ξεπερνούν και το καλύτερο στρατιωτικό άγημα. Πεισμωμένος εστιάζεις και άλλο. Οι χλωροπλάστες, με διαστάσεις τέσσερα επί επτά μm είναι τέλεια οργανωμένοι. Και γνωρίζεις πολύ καλά πως παρά τον ελάχιστο χώρο που καταλαμβάνουν επιτελούν έργο που εσύ ίσα ίσα κατανοείς.
Οι ώρες των εργαστηρίων τελειώνουν και παρά τις έντονες προσπάθειές σου δεν βρήκες κάποιο σφάλμα. Επιστρέφεις. Οι εικόνες που είδες περνούν και πάλι απ’ το μυαλό σου. Δομή, οργάνωση, λειτουργία, ζωή σε μικροσκοπικό μέγεθος, σε ύψιστο βαθμό τελειότητας. Μα πώς; Αυθόρμητα ψιθυρίζεις «Πιστεύω εις ένα Θεόν… ποιητήν… ορατών τε πάντων και αοράτων…». Αυτό είναι! Πώς σου διέφυγε; Τα όσα είδες σήμερα είναι δικά Του δημιουργήματα που ακροβατούν ανάμεσα στα ορατά και τα αόρατα. Μέχρι χθες ήταν αόρατα και για σενα. Σήμερα τα είδες, έχεις πια την εικόνα τους στο μυαλό σου. Η δική Του συγκατάβαση επέτρεψε να γνωρίσεις λίγο καλύτερα τη δημιουργία Του, τη σοφία Του, τη δύναμή Του.
Σκέφτεσαι πως τελικά η επιστήμη δεν είναι παρά ένα μέσο με το οποίο μας αποκαλύπτεται σιγά σιγά ο Θεός. Είναι ακόμα πολλά τα «αόρατα» που ίσως κάποια στιγμή γίνουν αντιληπτά από το ανθρώπινο μάτι με τη βοήθεια της επιστήμης. Σε όποια εστίαση και να επιτρέψει να φθάσουν τα μικροσκόπιά μας πάντα τα δικά Του ίχνη θα ανακαλύπτουμε, πάντα θα βεβαιωνόμαστε για τη δική Του ύπαρξη και παρουσία.
Έκτοτε κάθε που κλείνεις το μικροσκόπιο δύο στίχοι υπάρχουν στη σκέψη «Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφία ἐποίησας».
Κ. Κ., Φοιτήτρια Βιολογίας, Ε.Κ.Π.Α.
Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, τεύχος Φεβρουαρίου 2014
