Loading...
Το τέλος του πιο μεγάλου ανθρώπου που γεννήθηκε ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο σπουδάζει διαχρονικά η οικουμένη. Σκύβει με απορία, θαυμάζει, υμνεί, ζωγραφίζει, δραματοποιεί, ρωτάει «γιατί;». Στοχάζεται με τη συνηθισμένη λογική ανθρώπου και αναζητά να βρει τις απρόσιτες πνευματικές διαστάσεις στην αποτρόπαιη αποτομή της κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου!
Λέει η παράδοση πως όταν αποτέθηκε «επί πίνακι» στα χέρια της Σαλώμης η τίμια, αιματοβαμμένη κεφαλή και την περιέφερε φρικτό τρόπαιο στη φωτισμένη σάλα υποδοχής του παλατιού του Ηρώδη, σταμάτησαν τα δυνατά τραγούδια και οι γέλωτες. Πάγωσαν οι μουσικές και οι χοροί στα πομπώδη ανάκτορα του ασήμαντου τετράρχη Γαλιλαίας και Περαίας, που γιόρταζε πλέον περίλυπος. Ίσως όλη η δεξίωση των τοπικών αρχόντων για τα γενέθλια του ηγεμονίσκου Ηρώδη Αντύπα να σχεδιάστηκε από την Ηρωδιάδα, την παράνομη γυναίκα του, και το θυγάτριό της, τη Σαλώμη, μ’ αυτόν τον κύριο στόχο, να σιγήσει η φωνή, η δυνατή ερημική βοή του δίκαιου ελέγχου.
Και εδόθη η ανεκτίμητη τιμία κεφαλή ευτελεστάτης πράξεως τίμημα.
Αιώνες αργότερα η ρητορική πατερική γραφίδα περιγράφει τι έκανε μ’ εκείνη τη σφαγή ο Ηρώδης:
«Αλλά πολλούς και μεγάλους φόνους έκαμεν (ο Ηρώδης) με εκείνην την μίαν απόφασιν οπού έδωσε να ενεχθή η κεφαλή του Ιωάννου επί πίνακος, έσβυσεν τον λύχνον του φωτός, εγκρέμνισε το σχολείον των αρετών, εδιάλυσε την ιδέαν της αγιότητος, έκοψε τον κανόνα της δικαιοσύνης, εσύντριψε το κάτοπτρον της παρθενίας, εσήκωσε από τον κόσμον της σωφροσύνης την στήλην, υστέρησεν από τους ανθρώπους το παράδειγμα της καθαρότητος, εμπόδισε την οδόν της μετανοίας, εκούρσευσε την συγχώρησιν των αμαρτωλών, και τέλος πάντων απεκεφάλισε τον διδάσκαλον της πίστεως, τον ανώτερον πάσης ανθρωπίνης φύσεως, και της αγγελικής τον όμοιον. Και τέλος πάντων με μίαν και την αυτήν σφαγήν ο Ηρώδης εσφάλισε την φωνήν των Αποστόλων, την σιωπήν των Προφητών, τον κήρυκα του κοινού κριτού, και τον μεσίτην όλης της Αγίας Τριάδος»*.
Αλλά ποιό άλλο τέλος αντάξιο, ποιά θανή μπορούσε να σφραγίσει τη ζωή του Προδρόμου της παρουσίας του Θεού στον κόσμο; Τι δέσμευσε ποτέ αυτό το ιερό πουλί, την τρυγόνα της ερήμου, που σκίρτησε πριν γεννηθεί από χαρά για την έλευση του Χριστού στον κόσμο, και τη δική του αποστολή να προπορεύεται, να ανοίγει δρόμο, να Τον φανερώνει στους δικούς του μαθητές, να τον αποκαλύπτει στους ανθρώπους;
Ποιό απ’ όσα θεωρούμε σπουδαία στη ζωή προτίμησε ο ισάγγελος άνθρωπος, ο Ιωάννης, ένδυμα ή τροφή ή κατοικία ή αναγνώριση ή δόξα;
Ποιός άλλος στέφανος πολυτιμότερος απ’ το διάδημα του μαρτυρίου για την αλήθεια και το δίκαιο και ποιός θάνατος σεμνότερος θα άξιζε στον Ιωάννη, «ωσάν εκείνον όπου γίνεται δια την διαφέντευσιν των θείων νόμων, δια το σέβας των θείων εντολών… Δεν είναι εκείναις η πληγαίς οπού δίδονται δια την αρετήν πληγαίς, αλλά σφραγίδες της θεϊκής υιοθεσίας, δεν είναι θάνατοι εκείνοι οπού έρχονται δια ζήλον του θείου νόμου αλλά προοίμια της αιωνίου ζωής»*.
Ποιό στέμμα λαμπρότερο θα φώτιζε την είσοδό του ως προάγγελου στη σκοτεινιά του Άδη; Όπου ετοιμάστηκε χαρμόσυνη υποδοχή και δεξίωση από τους Προπάτορες και τους χορούς των Προφητών, με προσδοκία και αγαλλίαση ν’ ακούσουν από την ασίγαστη φωνή στην έρημο του επάνω κόσμου τη θεία επαγγελία, την ελπίδα της σωτηρίας τους;
Και εδόθη η ανεκτίμητη τιμία κεφαλή ευτελεστάτης πράξεως τίμημα, αφήνοντας μνήμη παγκόσμια και αιώνια, «διδασκαλείον αγιωσύνης και τελειότητος», ελκύοντας τους πάντες από εκείνη την ίδια ώρα σε απροσμέτρητη τιμή και διαρκή προσκύνηση.
Στη φετινή ιερή μνήμη του καταφεύγουμε σ’ αυτόν τον Τίμιο του Κυρίου Πρόδρομο, δεόμενοι να αναδείξει η μοναδική παρρησία του στη θεία φιλανθρωπία, φωνές βοώντων στην έρημο πάσης δικαιοσύνης και αλήθειας του σημερινού κόσμου.
γ.
από το περιοδικό Η Δράση μας,
τεύχ. Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2017
* Μακαρίου Ιεροδιακόνου του Πατμίου, Λόγος εις την αποτομήν του Προδρόμου, Ευαγγελική Σάλπιγξ.
