Σύγχρονα Διδάγματα από το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού (ΙΔ΄ Λουκά)

Γράφει ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης π. Μιχαήλ Σαντοριναίος.

 

Ο Κύριος μας σε όλη την επί γης παρουσία Του, ιδιαζόντως όμως στην τριετή κοσμοσωτήρια δράση Του, ήταν ένα σαγηνευτικό στιλπνό πνευματικό κάτοπτρο που αποκάλυπτε τον Ουρανό, τον Θεό!

Όχι μόνο με την ακηλίδωτη και άμεμπτη ζωή Του και την ανυπέρβλητη, αλάνθαστη και σωστική θεία διδασκαλία Του, αλλά και με τα αναρίθμητα και ανεπανάληπτα θαύματά Του δίδασκε, έδειχνε απλανώς και συνεχώς τον Θεό, τον Ουρανό.

Νά Τος και σήμερα! Λίγο πριν φτάσει στην Ιεριχώ, ενώνεται με τους μαθητές του μαζί με τα καραβάνια των χιλιάδων προσκυνητών, που ανεβαίνουν στ

α Ιεροσόλυμα για να γιορτάσουν το Πάσχα. Είναι η τελευταία του άνοδος. Βιάζεται για να πάθει, να ανέβει στα Ιεροσόλυμα, στον Γολγοθά, στον σταυρό και να σώσει το ανθρώπινο γένος.

Όμως, και στην τελευταία αυτή πορεία Του δεν σταματάει να θεραπεύει, να σώζει, να λυτρώνει τους ανθρώπους. Σήμερα με το ευαγγελικό ανάγνωσμα, θα μας διδάξει ο Χριστός και ο τυφλός ζητιάνος…

Με αφορμή το θαύμα αυτό της φιλανθρωπίας του Κυρίου θα αναλύσουμε τρία σημεία.

 

1. Ο Κύριος στέκεται πάντα με προσοχή σε όσους βλέπουν ότι είναι τυφλοί και φτωχοί

Είναι συγκλονιστικό, αδελφέ μου! Ο Κύριος του παντός, ο Δημιουργός, Διοικητής και Λυτρωτής του σύμπαντος κόσμου έχει εντυπωσιαστεί! Σταματάει, για να ασχοληθεί με έναν άνθρωπο που τον έχει ξεχωρίσει! “Σταθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν” (Λουκ. ιη΄ 40).

Όλοι έχουν παγώσει! Αλήθεια! Κανείς δεν το περίμενε. Ολόκληρος ξακουστός Διδάσκαλος να καταδεχτεί να ασχοληθεί με αυτόν τον κουρελή, απένταρο και τυφλό ζητιάνο!

Όχι μόνο οι χιλιάδες οπαδοί Του αλλά και τα πλήθη των αγίων αγγέλων με κομμένη την ανάσα παρακολουθούν τώρα τον Κύριο! Απορούν!

Τί άραγε βλέπει σε αυτή την ψυχή ο Κύριος;

Λένε οι ερμηνευτές ότι ο τυφλός αυτός και φτωχός άνθρωπος ήταν το καταλληλότερο έμβλημα που συμβόλιζε την ανθρωπότητα, που τότε ήταν τυφλή και φτωχή ηθικά και πνευματικά. Αυτή την ανθρωπότητα ήρθε για να σώσει ο Χριστός.

Μήπως, όμως, και σήμερα οι άνθρωποι δεν είναι φτωχοί και τυφλοί πνευματικά;

Πνίγονται κυριολεκτικά μέσα στην πληθωρική ενημέρωση που ζαλίζει, στον ωκεανό της γνώσεως του διαδικτύου που κάνει τον άνθρωπο να πελαγοδρομεί στην ατέρμονη περιδίνηση της αποθεωμένης αξίας της επιστημονικής γνώσης.

Γι’ αυτό και οι άνθρωποι σήμερα είναι πλούσιοι σε γνώσεις και πάμπτωχοι σε αξίες. Βλέπουν πεντακάθαρα και εκτιμούν με ακρίβεια την πιο αδιόρατη υποδιαίρεση της ύλης, ενώ ταυτόχρονα απαξιώνουν την ηθική, το πνεύμα, το υπερβατικό, το θαύμα, τον Θεό! Αποθεώνουν την ύλη και αποκαθηλώνουν τον Ύψιστο.

Φοβούνται να συναντήσουν στην ζωή τους τον Θεό! Ντρέπονται να αναφέρουν και την λέξη “θεός”. Τρέμουν μήπως τους μολύνει και τους βλάψει η Θεία Κοινωνία! Θεωρούν ειδωλολατρία τις άγιες εικόνες, τα άγια λείψανα και παράλληλα, κομπάζοντας ότι αυτοί είναι μορφωμένοι, “χτυπούν ξύλο”, “πιάνουν κόκκινο” και “κρεμούν κρεμμύδια” για να τους προστατεύουν. Τους ιερείς, εάν δεν τους θεωρούν εκμεταλλευτές και επικίνδυνους, τους θεωρούν μουσειακά λείψανα μιας παρωχημένης εποχής.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στη σκηνή του ενδιαφέροντός μας. Τί βλέπει ο Καρδιογνώστης Κύριος με τα διεισδυτικά Του μάτια στον φτωχό τυφλό;

Βλέπει ότι ο ανάπηρος αυτός έχει μεγάλη ταπείνωση. Ο Άγιος Θεός με την ισόβια αυτή δοκιμασία είχε σμιλέψει στην ψυχή του αγωνιζόμενου επέτη το ταπεινό φρόνημα. Βλέπει ακόμη ότι η ζηλευτή αυτή ψυχή έχει γεμίσει από την θεία χάρη που αναπαύεται στους ταπεινούς. Βλέπει και πως η πλεονάζουσα θεία χάρη έχει κάνει τον τυφλό να βλέπει καθαρά πνευματικά!

Φοβερό! Ο τυφλός έβλεπε καλύτερα από τις χιλιάδες των ακόλουθων μαθητών Του ποιος ήταν ο Χριστός! Έβλεπε ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Ναζωραίος που “παρέρχεται” (Λουκ. ιη΄ 37). Λάθος, κύριοι! Αυτός είναι ο αναμενόμενος και προφητευόμενος Μεσσίας, ο απόγονος του ένδοξου Δαβίδ έκραζε. Ο άδυτος και πανένδοξος Διάδοχός του. Γι’ αυτό στην αρχή “ἐβόησε λέγων· ᾿Ιησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με” και στη συνέχεια “ἔκραζεν· υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με” (Λουκ. ιη΄ 38-39).

Επιπλέον, ο Κύριος αναγνωρίζει με το καρδιογνωστικό του θείο βλέμμα ότι ο τυφλός αυτός μπορεί και βλέπει την θεία Του Παντοδυναμία. Γι’ αυτό ο Τυφλός δεν του ζητά χρηματικά ψίχουλα αλλά την αδύνατη παρ’ ανθρώποις ολοκληρωτική θεραπεία της αναπηρίας του.

Βλέπει ακόμη ο τυφλός ότι ο Χριστός μας έχει ασυγκρίτως μεγαλύτερη ευσπλαχνία από όλους όσοι τον ακολουθούν, απ’ όλους τους ανθρώπους, απ’ όλους τους προφήτες, απ’ όλους τους αγίους και ότι επομένως δεν υπάρχει περίπτωση να μην ασχοληθεί μαζί του. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον ευεργετήσει.

Όντως εντυπωσιάζεται σήμερα ο Κύριος!

Αλλά όχι μόνο σήμερα!

Πάντοτε ο Χριστός θέλει ο πυγμαίος σε αξία άνθρωπος να διακρίνει την ασθένειά του, την πνευματική του τύφλωση, την πτωχεία του, την αδυναμία του, την απαξία του!

Δεν θέλει να βαυκαλιζόμαστε με την ψευδαίσθηση της ανύπαρκτης ισχύος της προσωπικής, της εθνικής, της πανανθρώπινης ψευτοαξίας μας.

Εξάλλου, η αξία και η δύναμη των ανθρώπων έχει φανερωθεί από την αρχή της ιστορίας στον Πύργο της Βαβέλ (Γεν. ια΄ 1-9)…

Η πραγματική αξία του ανθρώπου βρίσκεται στο να καταλάβει την αδυναμία του, την άγνοιά του, την ασθένειά του. Αυτό που κατάλαβε ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης, όλοι οι μεγάλοι επιστήμονες, όλοι οι μεγάλοι άγιοι. 

Ο Χριστός περιμένει να ταπεινωθούμε! Να καταλάβουμε ότι χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε (Ιωάν. ιε΄ 5). Περιμένει να καταλάβουμε ότι έχουμε απεγνωσμένα ανάγκη τη βοήθειά Του (Ματθ. θ΄ 12).

Καλά είναι και τα εμβόλια, αλλά ο Σωτήρας μας είναι τελικά ο Χριστός. Δεν μπορεί να μας σώσει, αδελφέ μου, ούτε η μάσκα, ούτε τα εμβόλια, ούτε τα μέτρα, ούτε καμία κυβέρνηση!

Μόνο ο Κυβερνήτης του παντός θα μας σώσει, αν όλοι όπως ο πρώην τυφλός καταλάβουμε την πτωχεία μας και την πνευματική μας τυφλότητα και με αδιάπτωτη πίστη ατενίσουμε και ελπίσουμε σε Αυτόν!

2. Μας εμποδίζουν αυτοί που βρίσκονται τυπικά κοντά στον Χριστό

Άλλο και τούτο! Ναι! Αλήθεια είναι…

Όποιος αποφασίσει να πλησιάσει τον Χριστό, και τώρα με τον κορωνοϊό αλλά και πάντοτε, δεν θα συναντήσει εμπόδια μόνο από τους δεδηλωμένους εχθρούς του Χριστού αλλά και από τους θεωρούμενους φίλους Του. Αυτούς που τυπικά και τοπικά βρίσκονται συχνά πολύ κοντά του.

Δεν είδατε τί έπαθε ο φουκαράς ο τυφλός; Ήθελε να πλησιάσει τον Χριστό και τον εμπόδιζαν. Τον μάλωναν. Τον απόπαιρναν, ποιοι; Οι Γραμματείς; Οι Φαρισαίοι; Οι εχθροί του Χριστού; Όχι! Όχι! Οι πρώτοι από τους μαθητές, “οἱ προάγοντες”…

“Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ” μάς πληροφορεί ο αψευδής Ευαγγελιστής (Λουκ. ιη΄ 39).

Σταμάτα, βρε φουκαρά! Σιγά μην ασχοληθεί μ’ εσένα! Πάψε! Μη φωνάζεις! Μας πήρες τα αφτιά. Εμείς ακολουθούμε τον Δάσκαλο, για να ωφεληθούμε κι εσύ μας εμποδίζεις;

Είναι απρέπεια, τέλος πάντων. Αγένεια. Ασέβεια. Είναι αμαρτία! 

Σιωπή! Δεν μας αφήνεις να ωφεληθούμε. Κοίτα να μαζέψεις καμιά δεκάρα κι άσε μας εμάς τους πνευματικούς να σώσουμε την ψυχή μας. Να αγιάσουμε.

Αυτά και άλλα πολλά του έσυραν!

Όμως, ο Κύριος είχε τελείως διαφορετική γνώμη, όπως είδαμε.

Τον ξεχώρισε! Τον εκτίμησε. Τον τίμησε! Τον θεράπευσε και στο σώμα και στην ψυχή!

Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται, όπως έχουμε πει!

Όποιος προσπαθήσει να απεγκλωβιστεί από την τυπική και επιφανειακή σχέση του με τον Χριστό και να Τον πλησιάσει πραγματικά, θα πολεμηθεί –είναι βέβαιο– από τους κοντινούς του.

Θα είναι φίλοι, συγγενείς, αδελφοί, ακόμα και οι γονείς του… “Kαὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ” (Ματθ. ι΄ 36).

Αυτοί είναι συχνά τυπικοί, επιφανειακοί χριστιανοί.

Νομίζουν ότι είναι πολύ καλοί χριστιανοί, καθώς πρέπει, στην πραγματικότητα όμως δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση με τον Χριστό. Τον ακολουθούν εξωτερικά. Αλλά δεν είναι πρόθυμοι να του δώσουν την καρδιά τους. Το θέλημά τους είναι πάνω από το θέλημα του Θεού. Για να δούμε λίγο την σύγχρονη πραγματικότητα…

“Γυναίκα, λέει ο σύζυγος, πρόσεχε το παιδί! Δεν πάει καλά. Νομίζω ότι το παρακάνει! Έχω παρατηρήσει ότι κάθε Κυριακή πηγαίνει στην Εκκλησία. Οι παρέες του είναι όλο παιδιά του κατηχητικού. Κάθε τρεις και λίγο νηστεία κάνει. Να μου το θυμηθείς, καλόγερος θα γίνει.”

Ο άλλος συμβουλεύει φιλικά τον φίλο του: “Ε, εντάξει! Μην υπερβάλλεις κιόλας. Μη γίνεσαι ακραίος, φανατικός! Κι εμείς οι μεγάλοι κάτι ξέρουμε!”.

Ο αρμόδιος Υπουργός επιφορτισμένος να σώσει τους Έλληνες από τον κορωνοϊό δηλώνει χαρακτηριστικά: “Όλοι χριστιανοί είμαστε, απλά κάποιοι έχουμε επιλέξει να μην κάνουμε επίδειξη της πίστης μας”. Δηλαδή, δεν φτάνουμε στο ακραίο σημείο να πηγαίνουμε στην Εκκλησία, να προσκυνούμε τις εικόνες, πολύ περισσότερο να κοινωνούμε! Και έτσι φοβίζει τους Χριστιανούς και τους αποτρέπει από τον Χριστό.

Άλλος Υπουργός, “καλός”, στέλνει την Αστυνομία να προστατεύει τους Χριστιανούς από τους εορτάζοντες Αγίους. Τί κρίμα! Όλοι αυτοί λέγονται χριστιανοί και εμποδίζουν τους Χριστιανούς να φτάσουν στον Χριστό.

Μπορεί, όμως, να σε διώχνουν από τον Χριστό και οι καθωσπρέπει χριστιανοί, γονείς και συγγενείς, όταν σε υποχρεώνουν να εκκλησιάζεσαι, να εξομολογείσαι, να προσεύχεσαι, να κοινωνείς.

Δεν είναι σπάνιο, δυστυχώς, να σε απομακρύνουν από κοντά Του και οι άθεοι “θεολόγοι” καθηγητές, αλλά και λίγοι ιερείς με απρεπή και έκλυτη ζωή.

Αυτές τις ημέρες, αλίμονο, και με τις απροσεξίες μας γύρω από τα θέματα της πανδημίας, διώχνουμε οι ίδιοι τους πιστούς από την Εκκλησία.

Ένας ιερέας έβγαζε τα “άγια” και ξαφνικά διέκοψε: “Βάλε γρήγορα τη μάσκα σου”! Άλλος φώναξε την αστυνομία για να συλλάβει τον παραβάτη. Άλλος είπε: “Αν δεν κάνεις το εμβόλιο να μην ξανάρθεις να εξομολογηθείς…”

3. Ο αληθινός Χριστιανός βλέπει πάντα τον Χριστό και τον δοξάζει ακατάπαυστα

“Kαὶ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.” (Λουκ. ιη΄ 42). “Κοίτα εξουσία!”, γράφει ο Ιερός Θεοφύλακτος. “Ποιος από τους προφήτες θεράπευσε με τέτοια ευκολία; Με τέτοια εξουσία;”

“Καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε” (Λουκ. ιη΄ 43). “Οπότε –συνεχίζει ο ι. Θεοφύλακτος– με την θεοπρεπή φωνή του ο Χριστός τού έδωσε φως και, όταν απέκτησαν φως τα μάτια του πρώην τυφλού, είδαν το Φως το αληθινό!”

Τον πρώτο πράγμα που αντίκρισε ο πρώην τυφλός ήταν ο Χριστός μας! Το Άκτιστο Φως! Το φως το Αληθινό, το τερπνό, το άγιο, το άδυτο, το πασίχαρο.

Αλλά ο θεραπευθείς δεν ξαναγύρισε στο σπίτι του! Ούτε στους φίλους του. Ούτε στην εργασία του. Ούτε στους πρώην επικριτές του. Ούτε στους συγχωριανούς του.

Απ’ την στιγμή που είδε τον Χριστό δεν Τον έχασε πλέον από τα μάτια του, από την καρδιά του!

Όλο για τον Χριστό μιλούσε. Δεν χόρταινε να μιλάει για Αυτόν. Δεν χόρταινε να τον ευχαριστεί. Δεν χόρταινε να τον δοξάζει με την πιστή εφαρμογή των εντολών Του, με την ζωή του, τα λόγια του, την προσευχή του. “Καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν”!

Έτσι επηρέαζε δραστικά και τους άλλους και γι’ αυτό “πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν (= το θαύμα του Χριστού αλλά και τη συμπεριφορά και τη δοξολογία του θεραπευθέντος τυφλού) ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ” (Λουκ. ιη΄ 43).

Αυτός ο άνθρωπος έγινε όντως άνθρωπος του Θεού. Ενώ ήταν τυφλός Τον είδε πρώτα με τα μάτια της ψυχής του και γι’ αυτό ο Χριστός τού άνοιξε τα μάτια του σώματος, φώτισε τα μάτια της ψυχής και από τότε ο πρώην τυφλός δόξαζε τον Θεό και φώτιζε και τους γύρω του και τους βοηθούσε να ανοίξουν τα δικά τους μάτια και να δουν και αυτοί τον Χριστό.

Εμείς, άραγε, σε ποια θέση βρισκόμαστε ως προς τον Χριστό;