Ιεραποστολή: Απαίτηση των καιρών, χρέος αγάπης

33
1789
Εκτύπωση Εκτύπωση
1 αστέρι2 αστέρια3 αστέρια4 αστέρια5 αστέρια (καμία αξιολόγηση προς το παρόν)
Loading...

Άγνοια και αδιαφορία. Αυτό χαρακτηρίζει τους περισσότερους συνανθρώπους μας στη σχέση τους με την πίστη. Αυτό διαπιστώνει κανείς και μεταξύ των νέων ανθρώπων. Όχι τόσο αντίδραση και πολεμική όσο παχυλή άγνοια και τέλεια αδιαφορία.

Οι νέοι σήμερα δεν δηλώνουν άθεοι και άπιστοι. Δεν αποποιούνται την ιδιότητά τους ως χριστιανών. Πιστεύουν στο Θεό και ελπίζουν στη βοήθειά Του. Δεν γνωρίζουν όμως ή δεν τολμούν να προχωρήσουν σε κάτι περισσότερο. Διατηρούν μία τυπική σχέση με την Εκκλησία και έτσι παραμένουν ανυποψίαστοι για το μυστικό βάθος που κρύβει η πνευματική ζωή. Δεν έχουν γευθεί και συνεπώς δεν ξέρουν.

Αγνοούν τι σημαίνει να εμπιστεύεσαι στον Θεό τα προβλήματά σου, να μετανοείς και να ειρηνεύει η ψυχή σου, να σκορπίζεις αγάπη και να γεμίζει χαρά, να αγωνίζεσαι εναντίον του κακού εαυτού σου και να ανακαλύπτεις τη χάρη του Θεού για να σε αναδεικνύει νικητή στον αγώνα σου… Αγνοούν ακόμη την Αγία Γραφή, τον γνήσιο και ανόθευτο λόγο του Θεού που δίνει απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου. Δεν έχουν γνωρίσει τους Αγίους της Εκκλησίας μας, τα δοχεία της χάριτος του Θεού που με την αγία ζωή τους απέδειξαν ότι η πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό δεν είναι κάτι ψεύτικο, ανιστόρητο και ανεφάρμοστο, αλλά πηγή δύναμης και ζωής. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η χριστιανική ζωή είναι μία επανάσταση. Η κατ’ εξοχήν ανατροπή του κατεστημένου. Ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία μας!

Πράγματα βασικά και θεμελιώδη. Στοιχειώδη θέματα πίστεως και ζωής, κι όμως πολλοί τα αγνοούν. Αλλά και πώς να τα μάθουν; ρωτά δικαιολογημένα ο απόστολος Παύλος. «Πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; καθὼς γέγραπται· ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά!» (Ρωμ. ι’ 14-15). Δηλαδή: Πώς να πιστεύσουν σ’ Εκείνον, για τον Οποίον δεν άκουσαν; Και πώς θα ακούσουν, χωρίς να υπάρχει κάποιος που να κηρύττει; Αλλά και πώς να αναλάβουν να κηρύττουν, αν δεν αποσταλούν για τη διακονία αυτή από τον Θεό; Μακάριοι όσοι αναλαμβάνουν αυτό το ευλογημένο έργο σύμφωνα με τον προφητικό λόγο του Ησαΐα: Πόσο ωραία είναι τα πόδια εκείνων που ευαγγελίζονται την ειρήνη και όλα τα δώρα και τα αγαθά που μας χάρισε ο Χριστός!

Δεν χρειάζονται ρητορείες και πομπώδεις εκφράσεις· ούτε είναι ανάγκη να έχει κανείς έκτακτα χαρίσματα και διανοητικές ικανότητες· καρδιά χρειάζεται! Για να μιλήσεις για την αλήθεια του Χριστού και την πίστη σ’ Αυτόν, θέλει καρδιά! Καρδιά που φλέγεται από την Αγάπη Του… Καρδιά που πονά για τον πλησίον…

Ο απόστολος Παύλος λέει προς τους Κορινθίους: «Πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν» (Β’ Κορ. δ’ 13). Είναι ένα σύνθημα που μας καλεί να ομολογούμε με θάρρος την πίστη μας. Εγερτήριο σάλπισμα που μας καλεί να οδηγήσουμε κι άλλες ψυχές κοντά στον Χριστό.

Παντού υπάρχουν ψυχές που είναι έτοιμες να στραφούν στο φως, όταν κάποιος τους ξυπνήσει την ώρα της ανατολής. Είναι έτοιμες να αφήσουν την πεζή καθημερινότητα και ν’ ανεβούν στις κορυφές της Πίστης, όταν βρουν συνοδοιπόρο· αυτόν που «πιστεύει, διό καί λαλεί».

Ας μην απογοητευόμαστε από την στείρα διαπίστωση ότι τάχα ο κόσμος δεν αλλάζει. «Αντί να καταριέσαι το σκοτάδι καλύτερα άναψε ένα κερί». Το φως του είναι αρκετό για να χαρίσει ελπίδα!

«Πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν». Είναι πλέον απαίτηση των καιρών. Είναι χρέος αγάπης προς τους αδελφούς μας. Ας το επιτελούμε με τη συναίσθηση ότι επιτελούμε έργο ιερό και ευλογημένο.

33 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Νομίζω ότι γενικά στα ιεραποστολικά μας καθήκοντα δεν είμαστε συνεπείς, για να μην πω καθόλου.
    Πρέπει η ιεραποστολή να είναι το οξυγόνο της καρδιάς μας.Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός μας σαν Χριστιανική Φοιτητική Δράση.
    Μια βόλτα προς τα έξω θα μας πείσει νομίζω, για την απουσία μας και δυστυχώς για την παρουσία τόσων αντιχριστιανικών κινημάτων (αιρέσεων και τα συναφή)
    Ας αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα και ας λάβουμε τα ινία της ιεραποστολής..

    • Νομίζω πως έχεις κάποιο δίκιο Thesprote ως προς την απουσία μας, αλλά και πάλι κάτι κάνουμε. Μπορεί να ξεκινήσαμε λίγο αργότερα από άλλες χρονιές τις εξορμήσεις, αλλά η παρουσία μας είναι αισθητή – νομίζω. Μια φορά την εβδομάδα εξόρμηση της ΧΦΔ δεν είναι λίγο. Οπωσδήποτε θα μπορούσαμε και πολύ καλύτερα.

      “Πρέπει η ιεραποστολή να είναι το οξυγόνο της καρδιάς μας.” Η λέξη “πρέπει” δεν νομίζω πως εκφράζει την ιεραποστολική προσπάθειά μας. Ή βιώνω την παρουσία του Χριστού σαν οξυγόνο και τον μοιράζω στους συμφοιτητές μου (δεν αντέχω να μην το κάνω!), χωρίς να ζητάω ανταλλάγματα από κανέναν, ή δεν βιώνω τον Χριστό σαν οξυγόνο και απλά πιστεύω ότι θα υποχρεωθεί απέναντι στην ‘αξιόλογη’ ‘προσωπική’ μου “ιεραποστολική” προσπάθεια. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δεν έκανε το τεράστιο αυτό έργο του επειδή “έπρεπε” να το κάνει, αλλά διότι “δεν άντεχε να μην το κάνει”.

      Το θέμα είναι ένα. Όπως μας είπε και κάποιος θεολόγος πρόσφατα: Η καλύτερη ιεραποστολή στις μέρες μας είναι να γίνουμε οι ίδιοι άγιοι!

  2. Συμφωνώ μαζί σου Thesprote.. Και για το ότι δεν είμαστε συνεπείς στα ιεραποστολικά μας καθήκοντα και για την απουσία μας προς τα έξω..
    Η ιεραποστολή ξεκινάει από τον καθένα ξεχωριστά.. από το οικείο μας περιβάλλον, από την εργασία μας, από τον χώρο όπου κινούμαστε τις περισσότερες ώρες του 24ώρου μας… και καταλήγει σε κάτι πιο οργανωμένο, σε κάτι κοινό.. Η ΧΦΔ κάνει πετυχημένες προσπάθειες ιεραποστολής με την διάδοση του περιοδικού στα Πανεπιστήμια, με τις πράξεις αγάπης σε νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα.. Θα ήταν καλό να βρούμε κι άλλες ευκαιρίες για την παρουσία μας προς τα έξω.

  3. Διάβασα το παρακάτω απόσπασμα στο βιβλίο Τ.Μιχαλά, Τέσσερις ώρες με τον πατέρα Παίσιο σ. 176—179

    Κάποιος ἄλλος μου ἔλεγε ὅτι τὶς ἐλεύθερες ὧρες τοῦ μπαίνει στὰ λεωφορεῖα, κάνει σύντομο κήρυγμα καὶ μοιράζει στοὺς ἐπιβάτες θρησκευτικὰ ἔντυπα ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν ἐξομολόγηση. Μοῦ εἶπε ἐπίσης ὅτι ἔχει πρόβλημα μὲ τὰ παιδιά του, γιατί ντρέπονται μὲ τὴν ἱεραποστολὴ ποὺ κάνει. Τοῦ εἶπα ὅτι εἶναι καλὰ αὐτά, ἀλλὰ ὑπερβολικά,γιατί σήμερα πρέπει νὰ ψάξουμε καὶ νὰ βροῦμε νέους τρόπους ἱεραποστολῆς, ὄχι ὅπως τὴν ἐποχὴ τοῦ πολέμου ποὺ οἱ χριστιανοὶ νέοι τραγουδοῦσαν στοὺς δρόμους καὶ τὰ λεωφορεῖα χριστιανικὰ τραγούδια καὶ μοίραζαν ἔντυπα. Τὸν σημερινὸ ἄνθρωπο πρέπει νὰ τὸν πλησιάσεις μὲ διαφορετικὸ τρόπο. Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸ ὄχι μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ ἔργα, μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν ζωή του.

    Υ.Γ Πώς το σχολιάζετε;

    • …Να φανταστώ πως σε προβλημάτισε το κατά πόσο είναι σωστή η συμπεριφορά της ΧΦΔ καθώς και όλου του συλλόγου να μοιράζει περιοδικά κι έντυπα και να τραγουδάει ε;
      Νομίζω πως οι εξορμήσεις δε γίνονται για να …πουληθεί το περιοδικό!Άλλωστε ο αριθμός …πωληθέντων περιοδικών σπάνια υποδηλώνει κάτι!Πάμε για να δώσουμε παρουσία, να συζητήσουμε και να βοηθήσουμε τους συμφοιτητές μας πάντα νιώθοντας πόσο ανάξιοι είμαστε εμείς και πόσες ευλογίες δίνει ο Θεός!Άλλωστε δεν πάμε σε ένα άγνωστο κι άσχετο περιβάλλον αλλά πάμε στις σχολές όπου υπάρχουν συνομήλικοί μας!Πάντως συμφωνώ στο ότι είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος να κάνει καθημερινά εξόρμηση με το ..παράδειγμά του!Μακάρι να το καταφέρνουμε όλοι μας στη σχολή μας, στο χώρο εργασίας μας, όπου κι αν βρισκόμαστε!
      Κι άλλωστε να πω και κάτι άλλο;Σε μια συζήτηση με συμφοιτητή, όταν παραδεχόμαστε κ οι 2 πως όλα γύρω μας μιλούν για την απελπισία, δε θα πρέπει να έχουμε μια αντιπρόταση;Να του δώσουμε ένα περιοδικό που καταρρίπτει την απελπισία και προτείνει την Πηγή της ζωής;
      Και κάτι τελευταίο..νομίζω πως οι εξορμήσεις σε νοσοκομεία, φυλακές, γηροκομεία, τόπους όπου αποζητούν χαρούμενα τραγούδια και παρουσίες, αποτελούν έργα με τα οποία ομολογούμε το Χριστό, όπως ζητάει και ο γέροντας!
      …Έτσι θα το σχολίαζα!Και το ό,τι οι εξορμήσεις αποτέλεσαν ξεκίνημα μας νέας ζωής για κάποιους μέχρι τότε “άγνωστους” γύρω μας, νομίζω πως ενισχύει κι άλλο τα επιχειρήματα υπέρ των εξορμήσεων…!
      Ας φωτίζει ο Θεός όλους μας!

    • Αν και δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσει, πιστεύω ότι η ιεραποστολή έχει όντως αλλάξει. Κι αυτό γιατί άλλαξε ο ίδιος ο κόσμος. Το είδαμε αυτό και από τον αγιασμό πριν μια βδομάδα. Πόσοι φοιτητές ένιωθαν την ανάγκη να αγιασθούν πριν 20 ή πριν 10 χρόνια και πόσοι σήμερα;

      “Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸ ὄχι μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ ἔργα, μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν ζωή του”. Μήπως δεν το νιώθουμε κι εμείς αυτό; Ποιοι φίλοι μάς είναι πιο αγαπητοί; Αυτοί που πλεονάζουν σε βερμπαλισμό ή αυτοί που με την παρουσία και τη σιωπή τους μάς φανερώνουν το Χριστό; Λυπάμαι, γιατί αυτούς τους ανθρώπους ποτέ δεν τους ανέπαυσα. Αλλά περισσότερο λυπάμαι, γιατί ακόμη δεν πόθησα το βίωμά τους.

      Βέβαια, χρειάζονται και τα λόγια, αλλά τα λόγια δεν πρέπει να πληγώνουν ή να γίνονται φορτικά. Πρέπει να έρχονται σαν “απαλό αεράκι” στο καμίνι της καθημερινότητάς μας. Οι άνθρωποι περιμένουν να δουν την αγάπη μας. Αν δεν έχουμε, “ουδέν ωφελούνται”.

  4. Όντως, η υπερβολή όταν διέπει μια πράξη μας, την κάνει να μοιάζει κάπως “ψεύτικη” ας μου επιτραπεί η έκφραση. Το θέμα είναι, κατά πόσο είμαστε συνεπείς σε αυτό που κάνουμε. Ας πούμε, κατά πόσο η μετάδοση του λόγου Του Θεού είναι ο κύριος στόχος κάθε φοιτητή που συμμετέχει σε κάθε εξόρμηση και αν η εκεί συμπεριφορά του, είναι ίδια με την οικεία συμπεριφορά του. Δυστυχώς, απέχει… γι’ αυτό και πολλοί χαρακτηρίζουν, όχι άδικα, τη δράση αυτή κάπως “fake”…

  5. Συμφωνώ απολύτως Γιώργο! Και επίσης θεωρώ πως το Α και το Ω στην πνευματική μας ζωή είναι τα κίνητρα. Το παν! Αν τα κίνητρά μας είναι αγνά τότε το οτιδήποτε κάνουμε θα το εξαγιάζουμε! Ο καθένας ανάλογα και με το χαρακτήρα του ενεργεί και δρα στα πεδία που δύναται. Γι’ αυτό και εξ’ άλλου στη “Δράση” έχουμε πολλούς τομείς και ο καθένας βοηθάει όπου αισθάνεται πως η προσφορά του θα είναι γνήσια ώστε να έχει και ωφέλεια, και αποφεύγοντας έτσι πιθανή δική του εκτροπή. Έπειτα ας έχουμε κιόλας υπ’ όψιν μας πως ό,τι δυνατότητες μας προσφέρει η “Δράση” δεν είναι μονόδρομος για να γίνουμε σωστοί χριστιανοί. Είναι απλώς κάποιες ευκαιρίες που αν μπορέσουμε και τις εκμεταλλευτούμε σωστά θα προσθέσουν μερικούς ακόμα λίθους στο οικοδόμημα της πνευματικής μας προόδου.

    Απλώς ας προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην είμαστε απόλυτοι στις κρίσεις και στις επιλογές μας… Ο Θεός είναι μια ανοιχτή αγκαλιά! Αγνά κίνητρα και καλή διάθεση περιμένει από εμάς! Τα υπόλοιπα είναι “τεχνικά θέματα”!

  6. Θα συμφωνήσω με τον Αλχημιστή. Αλήθεια, πόσοι φοιτητές έχουν πεισθεί ύστερα από μια εξόρμηση ώστε να έρθουν να παρακολουθήσουν π.χ μια ομιλία στη Δράση; Μήπως αυτό που κάνουμε τελικά μοιάζει με το τρόπο που κάνουν την ιεραποστολή οι προτεστάντες; Μήπως θα πρέπει να κοιτάξουμε πρώτα τα δικά μας χάλια και μετά να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τους άλλους; Μήπως την εξόρμηση την κάνουμε για να αισθανθούμε εμείς καλά σκεπτόμενοι πως πράξαμε το “καθήκον” μας ενώπιον του Θεού; Άλλωστε μη ξεχνάμε πως οι ιδρυτές των οργανώσεων (π.χ Μακράκης) ξεκίνησαν θαμπωμένοι από τα “αποτελέσματα” των ιεραποστολικών δράσεων των παπικών και των προτεσταντών και δυστυχώς τις οικειοποιήθηκαν.
    Θεωρώ ότι δεν είμαστε άξιοι να κρίνουμε και να απορρίπτουμε τα λόγια του σύγχρονου Αγίου π. Παϊσίου. Ο Σύγχρονος άνθρωπος κουράστηκε να ακούει. Γιατί να ακούσει εμένα στην εξόρμηση και να μην ακούσει έναν αιρετικό; Η ειδοποιός διαφορά φαίνεται στα ΕΡΓΑ.
    Εμείς κοιτάμε σε υπερβολικό βαθμό τα εξωτερικά και αφήνουμε την ψυχήν μας.
    Και κάτι άλλο. Η Δράση πρέπει να αλλάξει γενικά νοοτροπία ώστε να αγγίξει τον σύγχρονο νέο. Σε καμία των περιπτώσεων δεν πρόκειται να πατήσει κάποιος που δεν είναι τόσο σχετικός με την Εκκλησία. Γιατί συμβαίνει αυτό;;;; Μήπως γιατί με τον τρόπο μας τον απορρίπτουμε στερώντας του την σωτηρία της ψυχής του;

    • …Κι όμως! Θα φέρω πάλι αντίρρηση! Υπάρχουν ψυχές που ήρθαν στη Δράση χάρις στις εξορμήσεις… Όμως θεωρώ πως οι εξορμήσεις δε γίνονται για να αυξηθούν τα μέλη της Δράσης! Γίνονται καθαρά για να προβληματιστούν οι συμφοιτητές μας, άσχετα αν θα βρουν τις απαντήσεις τους στη ΧΦΔ, στη ΧΦΕ, στην ενορία τους ή όπου αλλού αναπαύονται! Σε μια σχολή συνέβη μετά από κάποιες μέρες απ’ την εξόρμηση ένας φοιτητής να αναζητήσει ένα μέλος της ΧΦΔ που θυμόταν απ’ την εξόρμηση για να του καταθέσει κάποιο πρόβλημα του…ήξερε πως είναι εκεί κάποιος που κατέχει την αλήθεια! Κι ας μην αναφερθούμε και για τις ευεργεσίες του site…! Αλλά νομίζω πως δεν έχει σημασία να καταθέτουμε τα αποτελέσματα! ΕΥΤΥΧΩΣ που δε μας αφήνει ο Θεός να τα μαθαίνουμε γιατί ίσως τότε να αυξανόταν η περηφάνια μας για κάποια κατορθώματα που δε μας ανήκουν, αλλά είναι εξ ολοκλήρου δώρο Του προς τα αγαπημένα Του πλάσματα! Εξάλλου οι εξορμήσεις δε τελειώνουν με το που φεύγουμε απ’ τη σχολή… τότε αρχίζει η προσευχή για κάποιες ψυχές που μόλις γνωρίσαμε! Και δε νομίζω πως μπορεί να αμφιβάλλει κανείς για τα αποτελέσματα της προσευχής…!
      Ωστόσο τα λόγια του γέροντος Παϊσίου δεν τα αμφισβήτησα και συμφωνώ μαζί τους! Κι εγώ παραξενεύομαι με μερικούς που μπαίνουν στα λεωφορεία κι αρχίζουν το κήρυγμα! Αλλά κρατάω από εκείνους το θάρρος και τη διάθεσή τους! Απλά δε συμφώνησα με την ερμηνεία και τον παραλληλισμό που τους δόθηκε!
      Όσο για τη σύγκριση αιρετικού κι ενός Χριστιανού Αγωνιζόμενου νέου…νομίζω πως δεν τίθεται σύγκριση! Φέρε στο μυαλό σου τη χαρά, τη σιγουριά, τη δυναμικότητα ενός πραγματικού Χριστιανού και βγάλε τα συμπεράσματά σου!
      Φυσικά σ’ αυτή την ομολογία δε χωράνε συμβιβασμοί! Είναι χρέος αγάπης! Όταν ξέρεις μια τέτοια αλήθεια είναι εγωισμός να την κρατήσεις για σένα…! Άλλωστε το λέει κ το κείμενο παραπάνω “«Πιστεύομεν, διό καί λαλούμεν». Είναι πλέον απαίτηση των καιρών. “…
      Λοιπόν…εσύ τι προτείνεις; Πώς θα πλησιάσουμε τους γύρω μας που δεν ξέρουν; Αντέχεις να κρατήσεις μια τέτοια αλήθεια για σένα;
      Περιμένω τις αντιπροτάσεις σου!
      Και σ’ ευχαριστώ για τον προβληματισμό που μου χαρίζεις! Με βοηθάς να συνειδητοποιώ το καθημερινό χρέος αγάπης στους γύρω μου και πώς θα βελτιώσω την …εκπλήρωσή του, χωρίς κανένα απολύτως …κούρεμα!!

  7. Παιδιά δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη… Σας το λέω εγώ! Χεχε!

    Νομίζω πως αυτό το οποίο πρέπει να δει κανείς στον εαυτό του είναι οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους αναλόγως πάει ή δεν πάει στις εξορμήσεις… Και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Είπαμε, ό,τι γίνεται με αγνή διάθεση το ευλογεί ο Θεός! Από κει και πέρα υπάρχουν πολλοί τρόποι ιεραποστολής. Διαλέγουμε και παίρνουμε…

    Πάντως μεγάλο θέμα οι εξορμήσεις. Όσον καιρό ανήκω και γω στη Δράση αμφιταλαντεύομαι πάνω σε αυτό συνεχώς… Αλλά είπαμε, τα κίνητρα! Ας μας φωτίζει ο Θεός και ας μας ανοίγει το μυαλό!

  8. Η αλήθεια είναι πως όσα ανέφερε ο arxaggelos, συμβαίνουν πράγματι. Και ο κάθε φοιτητής/ άνθρωπος, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα “διχασμό”: “Γιατί να επιλέξω εσένα κι όχι κάποιον άλλο;” Θα φέρω μόνο ένα παράδειγμα, όχι για να το παίξω έξυπνος, αλλά για να θιχτεί ένα πρόβλημα που πρέπει να διορθωθεί… Πόση απήχηση έχουν στον φοιτητόκοσμο οι αριστερές (καθαρά αριστερές) παρατάξεις; Ελάχιστη! Κι αυτό γιατί χαρακτηρίζονται πρώτον) από υπερβολή και δεύτερον) από ασυνέπεια! Γιατί δεν τηρούν τα όσα πρεσβεύουν. Δε θέλω να παρομοιάσω σε καμία περίπτωση τη ΧΦΔ με οποιαδήποτε τέτοια παράταξη και ίσως, να ήταν ατυχές το παράδειγμα. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, δε ξέρω, υπάρχουν πολλοί που “σκανδαλίζονται” ή έστω, δεν αναπαύονται την οργάνωση ή τον τρόπο που εξελίσσονται τα γεγονότα. Όπως είπε και ο Fany, τα κίνητρα! Αν συμμετείχαν σε μια εξόρμηση, μόνο όσοι βάζουν μπροστά την ιεραποστολή και μόνο αυτή, και όχι κάτι άλλο (άνθρωποι είμαστε) ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα, ή τουλάχιστον, να μην ήταν τόσο έντονο…

  9. Ως φοιτητής που άφησε την ΚΝΕ για τη ΧΦΔ εξ αφορμής μίας εξόρμησης, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι αλλαγές συμβαίνουν. Σίγουρα δε μιλάμε για μετρήσιμα μεγέθη, αλλά για αλλοιώσεις που λειτουργεί η χάρη του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου, ανάλογα και με την προαίρεσή του. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μετρηθούν; Πώς θα μπορούσαμε να ζητάμε από έναν άνθρωπο στις μέρες μας να αλλάξει, να έρθει στο Χριστό, αμέσως μόλις τον καλέσουμε, λες και ο κόσμος, η σάρκα και ο διάβολος δε θα του βάλουν εμπόδια;

    Νομίζω πως, όπως είπε και η Fany, παίζει μεγάλο ρόλο η διάθεση, αλλά και ο χαρακτήρας των ανθρώπων. Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για τις εξορμήσεις, ούτε για τις εκδηλώσεις αγάπης, ούτε για τις λατρευτικές ευκαιρίες. Πρέπει να σεβόμαστε το χαρακτήρα τους. Αν εμείς δεν μπορούμε ή δε γουστάρουμε να κάνουμε κάτι, δε φταιν οι εξορμήσεις γι’ αυτό. Όπως έχει πει και ο γέροντας Αιμιλιανός “ο χαρακτήρας που μάς έδωσε ο Θεός είναι ο μόνος χαρακτήρας που είναι για μας, ο μόνος χαρακτήρας με τον οποίο μπορούμε να σωθούμε”. Ας τον καλλιεργούμε, σεβόμενοι και το χαρακτήρα του άλλου.

    Έπειτα, αν κάποιος έχει ενδοιασμούς για τη χρησιμότητα των εξορμήσεων, τότε το καλύτερο που έχει να κάνει (μετά την προσευχή) είναι να μη συμμετάσχει. Αν δεν πιστεύουμε αυτό που κάνουμε, δεν πρόκειται να πετύχει.

    Σε κάθε περίπτωση, οι εξορμησάδες μας πρέπει να είναι αγιαζόμενοι άνθρωποι, που θα αγωνίζονται να καθαρίζουν την καρδιά τους. Και ευτυχώς, νομίζω ότι οι περισσότεροι είναι.

  10. Επειδή δεν είμαστε όλοι καρδιογνώστες, ας αφήσουμε την κάθε ψυχή να πράξει αναλόγως… ό,τι ήταν να περαστεί, περάστηκε. Αλλά επί τη ευκαιρία, ακόμη και ο τίτλος της συγκεκριμένης ανάρτησης, κάθε άλλο παρά παρακινητικός είναι για κάτι απ’ όσα αντιπροτείναμε παραπάνω, συμπεριλαμβανομένων και των άλλων χρηστών κι εγώ… Δε βλέπω ούτε την “απαίτηση”, ούτε το “χρέος”! Αυτές δεν είναι πηγαίες, ψυχικά πηγαίες, έννοιες… Τάδε έφη χρήστης!

    • Τι εννοείς αλήθεια λέγοντας “ψυχικά πηγαίο”; Και πώς μπορούμε να γνωρίζουμε τι είναι “πηγαίο” για κάθε “ψυχή”;

  11. Αν και νομίζω πως ό,τι ήταν να εξηγήσω, το εξήγησα. Αλλά μιας και ρωτάς, θα σου απαντήσω… Όπως ανέφερα, ήδη, δεν είμαστε καρδιογνώστες. Δε ξέρουμε τι μπορεί να χαρακτηριστεί “πηγαίο” για κάθε ψυχή… Όμως, μπορούμε να ξέρουμε τι σημαίνει εν γένει το “πηγαίο” θεωρείται το αυθόρμητο, δηλαδή αυτό το οποίο για να γίνει δε θέλει σκέψη και σχέδιο. Και για να μην παρεξηγηθώ, εξηγώ… όταν λέω δε θέλει σκέψη και σχέδιο, εννοώ ότι είναι σαν την αναπνοή μας· δε σκεφτόμαστε για να αναπνεύσουμε. Έτσι και στην ιεραποστολή και σε οποιοδήποτε άλλο έργο… το κάνουμε σα να αναπνέουμε και όχι για να μη μας βάλουν σωληνάκι! Επειδή το νιώθουμε! Επειδή το βιώνουμε! Επειδή το θέλουμε! Χωρίς εξαναγκασμούς! Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον… γιατί δυστυχώς δε γίνεται αυτό πάντα. Εν κατακλείδι, εξόρμηση δεν κάνουμε ούτε για το “θεαθήναι”, ούτε για να μας πουν “μπράβο!”… αυτά!!!

  12. Πιθανώς… απλά κάπου στα λόγια σου διακρίνω μια υπερβολή που δε μπορώ να μεταφράσω! Ίσως, να μην είναι για τα κυβικά μου…

  13. Προσωπικά θεωρώ τον π. Παΐσιο ως αυθεντία και επομένως δεν μπορώ να δεχτώ άλλη άποψη.
    Οι εξορμήσεις πλέον είναι παρωχημένος τρόπος ιεραποστολής. Ας μη κοιτούμε τα εξωτερικά και τους τύπους αλλά την εσωτερική ανάταση. Το να πάω στην εξόρμηση για να εκπληρώσω το καθήκον μου απέναντι στο Θεό είναι πολύ λαθεμένη αντίληψη. Η Ορθοδοξία είναι καρδιακή σε αντίθεση με τις αιρέσεις.
    Γενικότερα πάντως έχω πολλές ενστάσεις ως προς τον τρόπο δράσης της Δράσης σε πολλούς τομείς αλλά δεν είναι του παρόντος.

    • Κάνε ένα βήμα έξω από την πόρτα του σπιτιού σου. Παντού κηρύττεται ο αντίχριστος. Οι συμφοιτητές μας δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ Αλλάχ και Χριστού. Οι παρωχημένες εξορμήσεις της Δράσης είναι το πρόβλημα στο σημερινό ιεραποστολικό χάρτη της Ελλάδας; Έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε για το αν θα πάμε για εξόρμηση ή θα μαζευτούμε για κομποσκοίνι και… εσωτερική ανάταση;

      Αγαπητέ μου συναγωνιστή, άλλος έχει το χαρακτήρα και το χάρισμα του φιλήσυχου και εργάτη της εσωτερικής άσκησης, άλλος έχει πόθο ιεραποστολικό. Μήπως το δεύτερο είναι εκ του πονηρού; Ας απαντήσει κάποιος, αν τολμάει!

      Συνοπτικά, δεν καταλαβαίνω, πώς από την αλήθεια, ότι πρώτο μέλημά μας είναι η εσωτερική καλλιέργεια, μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο να αποδοκιμάζουμε την όποια ιεραποστολική δράση από οποιοδήποτε ορθόδοξο αγωνιζόμενο χριστιανό κι αν προέρχεται. Λες κι ο Θεός δεν μπορεί να διορθώσει τα ελλείμματά μας, ακόμα και τα στραβά ελατήριά μας και να κατευθύνει προς το συμφέρον κάποιας ψυχής ακόμα και την μέτρια προσπάθειά μας…

    • Νομίζω πως η παρέμβαση του Ιωάννη ήταν καταλυτική. Πάντως ας έχουμε υπ όψιν μας πως η αλήθεια της ορθόδοξης πίστης μας βρίσκεται στη συμφωνία των Αγίων Πατέρων, και όχι στο τί έλεγε ο καθένας ξεχωριστά. Γιατί και αυτοί άνθρωποι ήταν. Μόνο ο Χριστός ό,τι έκανε δε χωρούσε αμφιβολία. Ήταν σίγουρα το τέλειο. Το αναφέρω λοιπόν αυτό επειδή είδα μια λέξη στο σχόλιό σου arxaggelos η οποία είναι -συγχώρεσέ με- λίγο απόλυτη. Αναφέρομαι στην “αυθεντία”. Νομίζω πως και συ το καταλαβαίνεις αυτό… Δεν ξέρω αν ο π. Παΐσιος μπορεί να θεωρηθεί ως αυθεντία ειδικά σε θέματα ιεραποστολικής δράσης. Σε θέματα ησυχασμού κλπ ίσως ναι. Και πάλι με προσοχή. Δε διαφωνώ βέβαια πως ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, απλώς ο όρος “αυθεντία” μου φαίνεται λίγο υπερβολικός. Όμως για πες, θα ήθελα πολύ να μάθω γιατί τον θεωρείς αυθεντία. Ειλικρινά.

  14. Γνώριζα από πριν ότι οι δεν παραδέχεστε τον π. Παΐσιο ως άγιο. Και αυτό είναι απολύτως λογικό! Έχει μιλήσει και για άλλα θέματα πέρα από την ιεραποστολή που ηχούν πολύ ενοχλητικά στα αυτιά μερικών “θρησκευομένων” (βάζω και τον ευατό μου μέσα σε αυτούς). Η Αλήθεια πάντα πονούσε και θα πονάει.
    Θα μου πείτε ότι ακόμα και αγιορείτες τον πολέμησαν αλλά τώρα παραδέχονται την Αγιότητα του.
    Το ζήτημα είναι ότι άνθρωποι άσχετοι από τον κόσμο (Δείτε αυτο: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2011/09/blog-post_12.html) χάρη στον π. Παΐσιο μπήκαν στην Εκκλησία. Έχει γίνει πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο και εμείς οι “θρησκευόμενοι” δεν τον αποδεχόμαστε. Αυτό είναι πρωτάκουστο!

    • Οι γενικεύσεις που κάνετε παραείναι τολμηρές. Εμείς δε βλέπουμε να κρίνεται εδώ η αγιότητα του π. Παΐσίου. Θα ήταν και άστοχο. Οι ενστάσεις που εγείρουν οι συνομιλητές σας αφορούν στην αντιμετώπιση του μακαριστού γέροντα ως αυθεντίας.

      Ακόμα και από την μοναδική παράγραφο που παραθέσατε (αν και κακώς εγκλωβιζόμαστε σ’ αυτήν σαν να ήταν ευαγγελικό χωρίο), ο π. Παΐσιος δε φαίνεται να αποδοκιμάζει την ιεραποστολή με λόγια στο βαθμό που εσείς κάνετε. Ακόμα και για τον τύπο του λεωφορείου λέει “καλά, αλλά υπερβολικά”. Προτάσσει την εσωτερική καλλιέργεια, όπως και άλλοι άγιοι σε κάποια σημεία των λόγων τους, αλλά δεν φαίνεται να απορρίπτει κατηγορηματικά και τις “εξωτερικές” μορφές ιεραποστολής. Αλίμονο!

      Τελικώς αναγκαζόμαστε να σας καλέσουμε, να κάνετε την αυτοκριτική σας, αν το θέμα που σας απασχολεί περισσότερο είναι το είδος της ιεραποστολής γενικά σήμερα ή η ίδια η Δράση, για την οποία έχετε “πολλές ενστάσεις ως προς τον τρόπο δράσης της σε πολλούς τομείς”. Αν το δεύτερο υπερισχύει, η αντικειμενικότητά σας στη συζήτηση πλήττεται σοβαρά.

      Σημείωση: το θέμα της παρούσης ανάρτησης δεν είναι η αγιότητα/αυθεντία κτλ. του π. Παϊσίου. Ας σεβαστούμε όλοι πρώτα τον ίδιο και έπειτα τους κανόνες του ιστοχώρου.

      Πέραν τούτων, για όποιον όντως ενδιαφέρεται, σχετικά με τη συζήτηση είναι και τα άρθρα:
      Ο ιερός Χρυσόστομος καλεί για ιεραποστολή
      Λόγοι του ιερού Χρυσοστόμου για την ιεραποστολή
      “Πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με την ψυχή μας κι όχι με τους άλλους…”
      Ποιος είναι ο λόγος που σήμερα αυξήθηκε τόσο πολύ η αμαρτία;
      Και γενικότερα: http://www.xfd.gr/tag/ιεραποστολή

  15. Δεν αποδοκιμάζω την ιεραποστολή αλλά τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο ώστε να παραμερίσω τα λεγόμενα του Γέροντος Παϊσίου.
    Έλεγε ο Γέροντας: “Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ σιωποῦμε, γιατί εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνο (καὶ ἀστεῖο) νὰ ἀναγορεύουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ἄλλοτε συνηγόρους τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλοτε εἰδικοὺς στὸ νὰ ἐξηγοῦμε τὶς βουλὲς καὶ τὰ σχέδιά Του”.
    Νομίζω ότι αυτή η φράση τα λέει ΟΛΑ.
    Ο απόστολος Πέτρος με τον περίφημο λόγο του έκανε να πιστέψουν 5000 άνθρωποι. Μόνος του αυτός και έπεισε 5000 αλλόθρησκους. Σήμερα 5000 μιλάνε για τον Χριστό και δεν πιστεύει ούτε ένας. ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;;;
    Μήπως το γεγονός αυτό επαληθεύει αυτό που λέει ο π. Παΐσιος; Δεν είναι πλέον καιρός των λόγων αλλά των έργων! Ο χριστιανισμός δεν είναι να επιδιδόμαστε συνεχώς σε δραστηριότητες για να λέμε ότι πράξαμε το καθήκον μας. Αν βλέπουμε έτσι το χριστιανισμό τότε σημαίνει ότι έχουμε μεγάλο κενό μέσα μας που προσπαθούμε να το καλύψουμε με εξωτερικότητες. Αυτό συμβαίνει μόνο στη Δύση.
    Η Ορθοδοξία που είναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ δίνει βάση στην ψυχή του ανθρώπου. Και μην ξεχνούμε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος προσεγγίζεται πολύ πιο εύκολα με την αγία σιωπή και προσευχή παρά με τους λόγους που έχουν καταντήσει ξύλινοι αφού δεν συνοδεύονται από ανάλογο ορθόδοξο βίωμα.

    • Χμ, παρακολουθώ τη συζήτηση απ’ την αρχή της, αλλά επειδή μέχρι στιγμής είχα καλυφθεί από τον/την SΕΑ in Vein, δεν είχα γράψει κάτι. Όμως όπως ξαναδιάβασα το τελευταίο σχόλιό σου, είδα ότι πάλι μιλάς για “έργα”. Θες να μας πεις ένα παράδειγμα?? Γιατί εγώ πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί η εξόρμηση δεν είναι έργο… Κατ εμέ, ο πιο σωστός τρόπος ιεραποστολής είναι ο συνδυασμός έργων και λόγων. Και η εξόρμηση είναι κάτι που τα συνδυάζει αυτά. Και η παρουσία σου εκεί δηλώνει Χριστό και ο λόγος σου είναι για το Χριστό.

      Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ να πηγαίνω στις εξορμήσεις -πιστεύω ότι δεν είναι για μένα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είμαι αντίθετη με τις εξορμήσεις! Αντίθετα πιστεύω ότι είναι ένα από τα έργα που λες και συ, που μπορούν να φέρουν αποτελέσματα!

    • Αλήθεια, Αρχάγγελε, πιστεύεις ότι υπάρχει ένας μόνο τύπος Χριστιανού, που είναι άγιος; Δηλαδή πιστεύεις ότι όποιος δε ζει την “αγία σιωπή και προσευχή” με τον ίδιο τρόπο (τον δικό σου ενδεχομένως ευλογημένο τρόπο) δε ζει σωστά;

      Δες λίγο τη ζωή των αγίων μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι φίλοι άγιοι Βασίλειος και Γρηγόριος. Ο μεν πρώτος ήταν κοινωνικός, πολυδραστήριος εν λόγω και έργω και αναδείχθηκε σε πρότυπο ιεραποστολής. Ο δε δεύτερος ήταν αναχωρητικός τύπος, που αγαπούσε τη μόνωση και με αυτήν έφτασε τις ανταύγειες του Πνεύματος, για τις οποίες ονομάστηκε Θεολόγος. Κι οι δυο όμως τιμούνται ως Στύλοι της Εκκλησίας, γιατί στην Ορθοδοξία υπάρχει χώρος και για ιεραποστολή και για κοινόβιο, και για κοινωνική εργασία και για ησυχασμό. Σε αντίθεση με τη “Δύση”, όπου συμβαίνει μόνο “αυτό”.

      Υπάρχουν στον τομέα εξορμήσεων ψυχές με αγνή και απλή καρδιά, που μόνο από αγάπη στο Χριστό προσέρχονται και αγάπη για τους συμφοιτητές τους. Δεν τολμώ να τους κοιτάξω στα μάτια.

  16. Παιδιά με εμένα διαφωνείτε γιατί ίσως δεν εκφράστηκα σωστά ή ίσως έκανα κάποιο ατόπημα .
    Αλλο θέλω να ξέρω. Με αυτά που λέει ο π. Παΐσιος διαφωνείτε;;;
    Και αν ναι, σε ποιο σημείο ακριβώς;;;

    • Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην παραδέχεται τον γέροντα Παΐσιο ως πνευματικό άνθρωπο…Ωστόσο, έχουμε κολλήσει σ’ ένα του λόγο χωρίς να ξέρουμε τι είχε προηγηθεί και τι ακολούθησε στη συζήτηση. Προσπάθησα να κοιτάξω το βιβλίο στο οποίο αναφέρεσαι, αλλά κατάφερα να βρω μόνο ένα απόσπασμα. Αυτό, λοιπόν που κατάλαβα -αν βέβαια κατάλαβα σωστά- είναι πως ο γέροντας στο κομμάτι αυτό αναφέρεται σε ακραίες μεθόδους που χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι προκειμένου να κάνουμε τους άλλους να πιστέψουν. Κι αν καταλαβαίνω σωστά βασίζεται στα κίνητρα του καθενός. Το να δέρνει κανείς τα παιδιά του όταν δεν θέλουν να πάνε στην εκκλησία την Κυριακή, μπορεί να γίνεται με καλή -ίσως- διάθεση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ορθόδοξο! Έτσι συνεχίζει το θέμα και με την ιεραποστολή. Το να κάνεις κήρυγμα στο λεωφορείο ή να μοιράζεις φυλλάδια στους δρόμους, ίσως και να είναι τραβηγμένα (με τον τρόπο που γίνονται) στις μέρες μας! Ο Ιερός Αυγουστίνος έλεγε “αγάπα και κάνε ό,τι θες”. Αλλά αγάπα πραγματικά! Νομίζω λοιπόν, πως το θέμα του γέροντα δεν είναι η ιεραποστολή -γιατί αν ήταν κατά της ιεραποστολής, τότε μάλλον κάτι δεν θα πήγαινε καλά- αλλά τα κίνητρα του καθένα! Πολλές φορές πηγαίνοντας ή φεύγοντας από μία εξόρμηση έχω αναρωτηθεί αν κάναμε ό,τι κάναμε για μας ή για τους άλλους..Η πραγματικότητα όμως μου επιβεβαιώνει αυτό που έζησε ο “Γιώργος” ή η “Mati” πέρσι στο Φυσικό..Δεν ξέρω..Εγώ αυτά κατάλαβα διαβάζοντας το κομμάτι αυτό από το βιβλίο που μας κατέθεσες..Και κάτι τελευταίο. Ο Απόστολος Παύλος ζητούσε μιμητές…

  17. Ιεραποστολή!Ένα μεγάλο αλλά αγνοημένο θέμα από εμάς τους σύγχρονους χριστιανούς.Όμως και ιδιαίτερο και δύσκολο γιατί απαιτεί και διάκριση, πνευματικό αγώνα, συνέπεια στην πνευματική ζωή.Έχω την αίσθηση ,ότι συχνά, πάσχουμε από φοβικά συμπλέγματα όσον αφορά την ομολογία της πίστης μας. Ναι ξέρω, οι καιροί έχουν αλλάξει.Ίσως πρέπει να εμπλουτίσουμε τους παλιούς τρόπους ιεραποστολής-όχι να τους καταργήσουμε. Όμως το μήνυμα του Ευαγγελίου απευθύνεται στην κάθε εποχή , στον κάθε άνθρωπο.Γιατί τόση φοβία και δειλία όσον αφορά την ιεραποστολή? Μήπως τελικά το μήνυμα του Ευαγγελίου δεν έχει γεμίσει και συγκλονίσει και τις δικές μας υπάρξεις? Μήπως τελικά πάσχουμε από ανθρωπαρέσκεια και ο Χριστός για μιαν ακόμη φορά έρχεται σε δεύτερη μοίρα? Βέβαια ο καθένας λειτουργεί όπως λειτουργεί για διαφορετικούς λόγους και δε μπορούμε να μπούμε όλοι στο ίδιο καλούπι. Εντούτοις, πιστεύω ότι αν ζούσαμε αληθινά το Χριστό η ιεραποστολή θα ήταν για μας κάτι αυτονόητο.Κάτι πηγαίο, ανυπόκριτο. Ως χριστιανοί νέοι έχουμε τον πόθο της ιεραποστολής, γιατί απλά “χρωστάμε στους άλλους το Χριστό” ή κάνουμε μια εξόρμηση απλά για να την κάνουμε, επειδή είναι μες στο πρόγραμμα, σαν ρουτίνα, απλά για να συνεχίσουμε το έργο της χριστιανικής κίνησης όπου συμμετέχουμε? Αλίμονο μας αν ισχύει το τελευταίο. Ο Θεός να μας ελεεί και να μας δίνει δύναμη να Τον ομολογούμε, με τον τρόπο που Θέλει Αυτός για τον καθένα μας.

  18. Θα συμφωνήσω με τον/την sk@i ότι για να ερμηνεύσεις τα λόγια κάποιου θα πρέπει να ξέρεις ποιο ήταν το πλαίσιο στο οποίο τα είπε, καθώς και τα υπόλοιπα λόγια του. Από την άλλη ο αρχάγγελος μιλά για έργα… Μα στις εξορμήσεις, τουλάχιστον στις δικές μας, δεν κάνουμε καν κήρυγμα. Απλά αυτοσυστηνόμαστε και τους προτρέπουμε να έρθουν κι εκείνοι για να γνωρίσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου. Μάλιστα τους προτείνουμε και το site όπου μπορούν να δουν ποιο είναι το κλίμα που επικρατεί στη Χ.Φ.Δ. Ουσιαστικά, δηλαδή τους παραπέμπουμε στο “βίωμα”-αν μπορεί να χαρακτηρισθεί έτσι-. Το μόνο “κήρυγμα” είναι τα φυλλάδια πνευματικού περιεχομένου-με αποφθέγματα και του π.Παϊσίου-.
    Ο μόνος λόγος για τον οποίο χαίρομαι με αυτή την αναστάτωση όλον αυτό τον καιρό είναι γιατί τίθεται το πολύ σημαντικό θέμα των κινήτρων. Με την αρχή λοιπόν της Σαρακοστής καλό αγώνα!:))
    Υ.Γ: και το εννοώ “αγώνα”: Η λύση δεν είναι να μην πηγαίνουμε στις εξορμήσεις, αλλά να πηγαίνουμε προσευχητικά- επιτέλους το ξεχνάμε!!! ο Θεός δίνει τη χάρη!!!- ώστε με την πράξη, σταδιακά να ζήσουμε τον ιεραποστολικό πόθο του Παύλου.

  19. Το ιεραποστολικό έργο είναι αυτό που κατ’ εξοχήν χαρακτηρίζει έναν χριστιανό!!!Και ειδικά στις μέρες μας που η Ιεραποστολή φαντάζει πιο αναγκαία από ποτέ στην Ελλάδα!Δυστυχώς υπάρχει πλήρη άγνοια στους γύρω μας..γι’ αυτό,όπως είπε και μια κοπέλα στην γιορτή που έγινε για τα 50 χρόνια του περιοδικού,δεν μπορείς να κρατήσεις την Δράση για τον εαυτό σου…!!!Ο κόσμος γύρω μας διψάει για κάτι ανώτερο…έχει ανάγκη από κάτι αληθινό και ουσιαστικό!!!
    Ο κάθε χριστιανός συμβάλλει όπως μπορεί στο έργο της ιεραποστολής!Δεν είναι για όλους εύκολο…το γνωρίζω και από προσωπική εμπειρία!!!Όμως και το ελάχιστο που θα προσφέρεις είναι σημαντικό…!!!Όπου και να κάνεις ιεραποστολή…είτε στην πόρτα της ενορίας σου..είτε στην αίθουσα του πανεπιστημίου…είτε στην διπλανή πόρτα του σπιτιού σου!!!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ