Loading...
Ο όσιος Λεόντιος γεννήθηκε την εποχή της δυναστείας των Παλαιολόγων το 1377 από οικογένεια θεοφιλή, αρχοντική και πλούσια στην ιστορική Μονεμβασία. Ο πατέρας του Ανδρέας ήταν διοικητής «όλου του Μωρέως» (Πελοποννήσου). Από μικρό παιδί ο μικρός Λέων (αυτό ήταν το κοσμικό όνομά του) απόλαυσε μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον όλες τις ανέσεις, υλικές και πνευματικές. Διδάχθηκε όχι μόνο την κατά Θεόν μόρφωση «με ευγενικά και χρηστά ήθη» αλλά και τις «θύραθεν επιστήμες». Ο ίδιος αισθανόταν ιδιαίτερη τέρψη από τη μελέτη. Γι’ αυτό ο πατέρας του τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη φιλοσοφία, που αγαπούσε.
Η αναστροφή του με τους ανθρώπους του παλατιού ήταν ευγενής και λεπτή. Η σύνεσή του και η καλοσύνη του τον έκαναν αγαπητό σε όλους. Ιδιαίτερα όμως τον εκτίμησε πολύ ο βασιλεύς Ανδρόνικος και τον αγαπούσε υπερβολικά.
Όταν πέθανε ο πατέρας του, ο Λέων επέστρεψε στη Μονεμβασία. Η πιστή όμως μητέρα του ποθώντας το μοναχικό βίο αναχώρησε σε μοναστήρι. Ο ευσεβής και γλωσσομαθής Λέων δημιούργησε τη δική του οικογένεια, με χριστιανική συζυγία και πολιτεία θεάρεστη. Ο Θεός μάλιστα του χάρισε και τρία χαριτωμένα παιδιά. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια, αισθανόταν μέσα του πόθο για μοναχικό βίο. Έτσι με την άνετη συγκατάθεση της ευσεβούς συζύγου του και των οικείων του σε ηλικία ώριμη άφησε την οικογενειακή εστία και πορεύθηκε με χαρά για την εκπλήρωση του μεγάλου του ονείρου. Έγινε μοναχός με νέο όνομα πλέον, Λεόντιος, υποτασσόμενος στον γέροντα Μενίδη, που ήταν πνευματικός πατέρας ενός μικρού Κοινοβίου της Λακωνίας.
Αργότερα μετέβη στο Άγιον Όρος για να διδαχθεί από τα εποπτικά μαθήματα πνευματικών ασκήσεων εναρέτων Γερόντων. Στον τόπο αυτό, σημειώνει ο βιογράφος του, «πολλούς ιδρώτες έχυνε υπέρ των της αρετής αγώνων». Τόσο πολλή δε ήταν η ταπείνωση του Οσίου, ώστε πίστευε για τον εαυτό του ότι ήταν κατώτερος από όλους τους άλλους και έκανε αδιάκριτη υπακοή. Αντικρίζοντάς τον οι συμμοναστές του τον έβλεπαν ως πρότυπό τους, τον θεωρούσαν «ανώτερό τους και του επέδιδαν μεγάλη τιμή».
Ο Όσιος φοβήθηκε την ανθρώπινη δόξα και την τιμή. Η κενοδοξία, ο ύπουλος αυτός εχθρός μπορούσε να καταστρέψει πολύ γρήγορα ό,τι πλούτο θησαύριζε μέσα του. Γι’ αυτό μετά από θερμή προσευχή και ιερή περισυλλογή φωτιζόμενος από το Πανάγιο Πνεύμα ήλθε στην περιοχή της Αιγιαλείας. Εκεί επάνω από το Αίγιο στο μικρό και αφιλόξενο τότε βουνό Κλωκός μέσα σε μια σπηλιά ασφαλίστηκε «ως στρουθίον» κάτω από το βλέμμα του παντοκράτορος Κυρίου. Εκεί ο όσιος Λεόντιος έζησε τον υπόλοιπο χρόνο της μοναχικής του ζωής νεκρώνοντας κάθε γήινη και σαρκική επιθυμία. Εκεί δοκίμασε πειρασμούς λογισμών, αντιμετώπισε κρύο και καύσωνες και παρέμεινε ασάλευτος και γενναίος, αφοσιωμένος τελείως στο Θεό.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός για τους αγώνες του και την αγάπη του σ’ Αυτόν τον αντάμειψε με την έκτακτη χάρη της θαυματουργίας. Στο σπήλαιό του κατέφθαναν πολλοί ασθενείς και πονεμένοι για να βρουν θεραπεία και να απολαύσουν τη θαλπωρή της καλοσύνης του.
Για την περιοχή ήταν «φως Χριστού» και μια αστείρευτη πηγή αγάπης. Ο βιογράφος του σημειώνει ότι έγινε «αίτιος σωτηρίας πολλών ανθρώπων».
Τόσο μεγάλη ήταν η φήμη της οσιότητάς του, ώστε έφθασαν κοντά του και οι Δεσπότες της Πελοποννήσου Θωμάς και Δημήτριος Παλαιολόγος (αδέλφια του Κωνσταντίου ΙΑ’ Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου). Οι εντιμότατοι και ευσεβείς άρχοντες της Πελοποννήσου, ευλαβούμενοι τον όσιο άνδρα Λεόντιο, έκτισαν για χάρη του κοντά στο σπήλαιο της ασκήσεώς του μεγαλόπρεπο Μοναστήρι στο όνομα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ (γνωστό σήμερα ως Μονή Ταξιαρχών Αιγίου). Εκεί εναπέθεσαν και θεία, πολύτιμα δώρα τους, θησαυρίσματα ιερών Λειψάνων και τμήματα από τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου (Σπόγγο, Τίμιο Ξύλο κ.ά.).
Το τέλος του το προαισθάνθηκε ο μακάριος ασκητής. Είδε αγγέλους που τον καλούσαν στον ουρανό. Κοιμήθηκε ειρηνικά και οσιακά σε ηλικία 75 ετών, το 1452. Ένα μόλις χρόνο πριν από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως. Οι μοναχοί έθαψαν με ευλάβεια το τίμιο σκήνωμά του στον τόπο των θείων παλαισμάτων του. Σήμερα σώζεται ο τάφος του και η τίμια κάρα του.
Ο όσιος Λεόντιος δεν είναι μόνο κτήτορας και καύχημα της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών Αιγίου αλλά και δόξα της Αιγιαλείας. Τη ζωή του όλη την εναπέθεσε στα χέρια του Θεού υπακούοντας με χαρά στα θεία του προστάγματα.
Ας ικετεύουμε τον Όσιο να μας ενισχύει με τις πρεσβείες του, ώστε κι εμείς να τελειώσουμε το δικό μας δρόμο – οπουδήποτε ο Θεός μας έταξε – με θεάρεστη πολιτεία και με τελική απόλαυση του ποθητού Παραδείσου.
Περιοδικό “Ο Σωτήρ“, τ. 1990
