Περιοδικό “Η Δράση μας” – Μάιος 2014

Χριστός Ανέστη!

Θα ήθελα να σημειώσω κάποιους προβληματισμούς, που μου δημιουργήθηκαν από την ανάγνωση του άρθρου «Αυτοκίνητα πολυτελείας!», το οποίο βρίσκεται στο τμήμα του τεύχους Μαΐου που τιτλοφορείται «Απόψεις και σκέψεις».

Για να μην γίνει η έκταση του σχολίου όση ενός γηπέδου ποδοσφαίρου, αλλά και για να μπορείτε να ακολουθήσετε πιο εύκολα τον συλλογισμό μου, δεν μεταφέρω το κείμενο, αλλά σας παραπέμπω στον παρακάτω σύνδεσμο, όπου θα βρείτε το εν λόγω άρθρο στην σελίδα 238 του περιοδικού ή στην σελίδα 33 σύμφωνα με τον πάροχο της συγκεκριμένης υπηρεσίας.

http://issuu.com/drash/docs/maios14_site

Και, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα 🙂 , ξεκινώ:

1. Πρώτα θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρατήρηση: πριν γράψουμε για κάποιο θέμα ένα σχόλιο, θα ήταν καλό να το ψάξουμε κατά το δυνατόν καλύτερα (η παρατήρηση πηγαίνει και στους 2 αρθρογράφους). Βλέπω στο κείμενο περιγραφές για ακριβές αγορές και πολυτελή αυτοκίνητα. Η παρατήρηση: ό,τι λάμπει δεν είναι απαραίτητα χρυσός. Αν ανατρέξει κανείς στους επίσημους τιμοκαταλόγους των εταιριών που αναφέρονται στο άρθρο, θα δει ότι υπάρχουν αρκετά μοντέλα αυτοκινήτων που η τιμή τους είναι από 20.000 έως 30.000 ευρώ. Άρα, βάζοντας τον καλό λογισμό, είναι πολύ πιθανό να αγοράστηκαν τα αυτοκίνητα αυτού του εύρους τιμών. Προσωπική άποψη: αυτές οι τιμές δεν είναι κάτι το απίστευτο. Και, έτσι, περνώ στο 2ο σημείο.

2. Μες στο κείμενο στιγματίζεται η κίνηση αυτή (της αγοράς τέτοιων αυτοκινήτων) ως διάθεση επίδειξης, προσπάθεια χορτασμού της φιλοδοξίας και, τελικά, ως πρόκληση προς τους φτωχούς. Και θέτω τον εξής προβληματισμό: Ποιος μπορεί τόσο εύκολα να κατηγορήσει άλλους ανθρώπους για διάθεση επίδειξης και προσπάθεια χορτασμού της φιλοδοξίας; Ή, καλύτερα, ποιος μπορεί να ορίσει στους άλλους πώς θα διαχειρίζονται τον πλούτο τους; Κατηγορείται η νοοτροπία άλλων ανθρώπων (σας παραπέμπω στην αρχή του εν λόγω άρθρου) από μεμονωμένο γεγονός, χωρίς την γνώση του συνολικού βίου τους και, όπως είπα και στο πρώτο σημείο, χωρίς την γνώση των συνθηκών αγοράς του αυτοκινήτου. Το πιο παράδοξο είναι ότι κατηγορείται η νοοτροπία αυτών των ανθρώπων με την έννοια ότι αγοράζουν «αυτοκίνητα πολυτελείας» την ώρα που «άλλοι πεινούν και τρέχουν στα συσσίτια». Δεν θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε πρώτα την δική μας νοοτροπία πριν κατηγορήσουμε τους άλλους; Και τι εννοώ;

– Παίρνουμε το κινητό τελευταίας τεχνολογίας, ενώ δεν ξέρουμε να χρησιμοποιούμε ούτε το 1/10 των δυνατοτήτων του κι ενώ ένα κινητό του 1/5 της τιμής θα μας αρκούσε για τις ίδιες λειτουργίες (που χρησιμοποιούμε).
– Γεμίζουμε τις ντουλάπες μας με καινούρια ρούχα και παπούτσια – και «αλμυρής» τιμής ενίοτε – που τα φοράμε 1 φορά το εξάμηνο, ενώ μπορούμε να μεταποιήσουμε τα παλιά.

Θα μπορούσα να γράψω αναρίθμητα παραδείγματα ακόμα, αλλά δεν έχει νόημα, γιατί νομίζω ότι μετέδωσα το νόημα της ένστασής μου. Προσωπικά, όμως, δεν θεωρώ τίποτα από τα παραπάνω κακό: ο άλλος έχει την οικονομική δυνατότητα, του αρέσει κάτι και το αγοράζει (είτε είναι αυτοκίνητο πολυτελείας, είτε το καλύτερο και ακριβότερο κινητό της αγοράς, είτε…, είτε…). Άλλωστε, δεν ξέρω και πολλούς που είχαν την οικονομική δυνατότητα να πάρουν κάτι που τους άρεσε και δεν το πήραν γιατί μπορούσαν να κάνουν την δουλειά τους και με κάτι πιο απλό (ισχύει για την πλειοψηφία, αν όχι για όλα, τα καταναλωτικά αγαθά). Νομίζω πως η αίσθηση του «μέχρι πόσα χρήματα μπορώ να χαλάσω;» (από ηθικής απόψεως) είναι προσωπικό θέμα του καθενός. Αλλάζουν οι συνθήκες χρήσης των χρημάτων κάθε φορά, οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα στον καθένα να διαχειρίζεται – όπως πιστεύει αυτός ότι είναι καλύτερα – τα χρήματα του και να μην προσπαθούμε να περάσουμε τα δικά μας όρια στους γύρω μας.

3. Μου φαίνεται, τελικά, πως πολλές φορές ξεχνάμε ότι και προ κρίσης υπήρχαν φτωχοί. Το θέμα αλλαγής της νοοτροπίας ΜΑΣ είναι πιο γενικό και δεν πρέπει να εντάσσεται στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης.

4. Τελευταίο σημείο. Το έχω δει επανειλημμένως στον εαυτό μου, οπότε το θέτω και αυτό ως θέμα για γενικότερο προβληματισμό: Πολλές φορές, έχω την εντύπωση ότι μέσα από την εξέγερσή μας κατά των ανθρώπων κάποιας οικονομικής ευρωστίας – ή και κατά των ανθρώπων γύρω μας που απλά έχουν περισσότερα από εμάς – για τον τρόπο διαχείρισης του πλούτου τους, εκφράζεται συγκεκαλυμμένη η ζήλεια για την αδυναμία μας να κατέχουμε κι εμείς τα ίδια, αν όχι περισσότερα, σε σχέση με τους άλλους. Ίσως πρέπει να ελέγχουμε τα βαθύτερα αίτια μιας τέτοιας ενέργειας, που, όπως είπα και παραπάνω, δεν με βρίσκει σύμφωνο.

Να με συγχωρείτε για την μεγάλη έκταση του σχολίου. Θα ήθελα πάντως να διαβάσω και τις απόψεις άλλων μελών του ιστοχώρου γύρω από τα παραπάνω θέματα.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας! 🙂