Περιοδικό “Η Δράση μας” – Μάιος 2011

Μία έκπληξη από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία του σελίδα το νέο τεύχος! Τεκμηριωμένα και άκρως διαφωτιστικά τα άρθρα (ξεχώρισα αυτό για τις παρένθετες μητέρες). Πολλά άρθρα γραμμένα σε προσωπικό- εξομολογητικό ύφος με ξάφνιασαν ευχάριστα όπως αυτό της σελίδας 194. Γραφή σύγχρονη και ανατρεπτική. Αλλά και το “Οίκος Νυφικών” πρωτότυπο και ευρηματικό. Το άρθρο της κ. Πισή σε καθηλώνει. Θαύμασα τη θυσιαστική της αγάπη και υπομονή.
Μόνη δυσάρεστη έκπληξη το κατά τα άλλα χαριτωμένο άρθρο ” Προς νέο πατέρα”. Συμβουλές πατρότητας χρήσιμες μεν, για το πώς όμως να μεγαλώσεις “τον μικρό” το γιό, “τον Κωστάκη”. Γιατί μόνο “ο μικρός” κύριε “παλαιέ πατέρα”; Η ομαλή ανάπτυξη της κόρης δεν απαιτεί την παρουσία του πατέρα; Τη στοργική παρουσία και φροντίδα; Κάπως αγκιστρωμένο σε παλαιά στεγανά μου φάνηκε αυτό το σημείο.
Ίσως συμφωνήσετε ότι αυτό το τεύχος δεν δικαιολόγησε το χαρακτηρισμό με τον όποιο συστήνουμε τη Δράση στους συμφοιτητές μας: ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ περιοδικό. Πράγματι όμως τα θέματα που θίγονται είναι κρίσιμα για κάθε νέο άνθρωπό. Προσωπικά θα το φυλάξω ως εγχειρίδιο μελλοντικής χρήσης.

Μου ήταν αδύνατο ν΄αφήσω τη Δράση από τα χέρια μου. Όλα τα άρθρα ήταν αξιόλογα και πέρα για πέρα αληθινά. Μου άρεσε κυρίως εκείνο με τίτλο “Με τριαντάφυλλα κι αγκάθια”. Μας προσγειώνει σε μια πραγματικότητα που πολλές φορές ηθελημένα την ξεχνούμε.Νομίζω σήμερα πολλοί ζητούν την οικογένεια περισσότερο για να πάρουν παρά για να δώσουν. Επίσης ήταν πολύ ωραία η αναφορά στις ιερατικές κλήσεις όπως και στις παρένθετες μητέρες. Θα θελα στο μέλλον να διαβάσω κάτι για τα άτεκνα ζευγάρια, για τη θέση της Εκκλησίας απέναντι στην υιοθεσία, όπως επίσης και για τους ανθρώπους εκείνους που χωρίς οι ίδιοι να φταίνε δεν κατόρθωσαν να παντρευτούν και να κάνουν δική τους οικογένεια. Καλή ανάγνωση!

το τευχος αυτό είναι πραγματικα υπέροχο!! διάβασα τα περισσότερα αρθρα την ίδια ώρα που το πήρα στα χέρια μου. καλύπτει ένα ευρύ φάσμα των όσων σχετίζονται με το θέμα οικογένεια. θα συμφωνήσω με την Υπατια, το αφιέρωμα στην οικογένεια δεν αναιρεί το χαρακτηρισμό φοιτιτικό. ίσως αν αρχισουμε να προβληματιζόμαστε για αυτά όταν θα έχουμε ήδη δημιουργήσει οικογένεια να είναι αργά.

Συγχαρητήρια σε όσους συντέλεσαν στη δημιουργία του αυτού τεύχους!!
Πολύ όμορφο, μεστό και αξιόλογο αφιέρωμα!!

Keep Walking…!!!

Χριστός Ανέστη!
Πραγματική (ευχάριστη) έκπληξη αποτελεί το τεύχος της “Δράσης” για το μήνα Μάιο.Οι συντάκτες αφουγκραζόμενοι τα σημεία των καιρών επέλεξαν(και δικαίως)να αφιερώσουν ολόκληρο το περιοδικό του μηνός στην Ελληνορθόδοξη οικογένεια η οποία τελεί υπό εξαφάνιση με τις “ευλογίες” των κυβερνητών μας…
Καλογραμμένα άρθρα,πρωτότυπα και συνάμα τόσο πλούσια σε βαθιά νοήματα που προβληματίζουν και νουθετούν.Πιστεύω ότι ο κάθε φοιτητής/τρια (και όχι μόνο) έχει πολλά να πάρει από το κάθε άρθρο.Προσωπικά ξεχώρισα τα άρθρα “Έχει και τα καλά του…”,”Με τριαντάφυλλα και αγκάθια”,”Προς νέο πατέρα” και “Κάθε αρχή και δύσκολη”…Είμαι σίγουρος ότι το συγκεκριμένο τεύχος θα γίνει ανάρπαστο και θα αποτελέσει εγχειρίδιο για τα επόμενα έτη.
«Από της Εστίας η χάρις•ενταύθα το των αγαθών εργαστήριον.»(Αγ.Γρηγόριος Νύσσης)

Χριστός ανέστη!

Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ αξιόλογο το θέμα του συγκεκριμένου τεύχους, γιατί πραγματεύεται τον βασικότερο λόγο που οδήγησε στην κατάντια των Νεοελλήνων (βλέπε πνευματική, κοινωνική, οικονομική κρίση κλπ). Εντοπίζει τα προβλήματα, δίνει λύσεις. Θα πρέπει οπωσδήποτε να περάσει από κάθε οικογένεια.

Παρόλα αυτά, μάλλον σε λάθος τεύχος επιλέχθηκε η αφιέρωση στην οικογένεια! Ίσως να είναι “πρωτότυπη” η ιδέα, και πολύ ωφέλιμη, αλλά πώς είναι δυνατόν το αναστάσιμο τεύχος να μην αφιερώνεται στην Ανάσταση; Τι ανώτερο υπάρχει από την Ανάσταση; Πολλοί θα σκεφτούμε “τα ξέρουμε αυτά”, αλλά ποιος τα ζει πραγματικά; Εκτός αυτού, δεν υπάρχει ούτε μια μικρή μνεία για την 29η του Μαΐου, ημέρα μνήμης της πολυτραγουδισμένης Άλωσης της Πόλης.

Προσωπικά περίμενα κάτι πιο “κλασικό”.

Χριστός Ανέστη!! Ενθουσιάστηκα με το περιοδικό αυτού του μήνα! Το θεωρώ πράγματι αξιόλογο καθώς θίγει καίριες πλευρές του πολυπαρεξηγημένου αυτού ζητήματος που λέγεται οικογένεια.Χάρηκα που είδα να παρουσιάζονται και οι δύσκολες πλευρές της συζυγίας και της οικογένειας…ο σταυρός που πρέπει ο καθένας μας να σηκώνει μέσα απ την οικογένειά του… καθ’ ότι πολλοί συχνά εξιδανικεύουν τις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας. Ιδιαίτερα ξεχώρισα το ΄΄Με τριαντάφυλλα και αγκάθια΄΄ και το ΄΄Υπό το πρίσμα μιας πολυκύμαντης ζωής΄΄. Σε εκείνο το σημείο που λέει΄΄ο ιερέας σήκωσε τα στέφανα από το κεφάλι του ζεύγους με την ευχή να τα αναλάβει ο θεός στην βασιλεία του΄΄ …΄΄έμεινα΄΄!! Ναι Υπατία έχεις δίκιο… με το γάμο εγκαινιάζεται ένα μυστήριο,ένα θαύμα! Δόξα τω θεώ!

Χριστός Ανέστη αδελφοί μου!
Το τεύχος αυτό όντως παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κάθε Χριστιανό (και μή). Η οικογένεια είναι το βασικό στέλεχος μιας κοινωνίας και αυτό που στις μέρες μας απαιτεί ριζική αναδιάρθρωση των αξιών της για την βελτίωση της κοινωνίας. Άρα άξιζε πραγματικά αυτό το αφιέρωμα της Δράσης μας! Όπως και όλα βέβαια.
Πιστεύω επίσης -διαφωνώντας με τον “Άσωτο”- ότι η περίοδος αυτή, μετά το Πάσχα ήταν η καταλληλότερη για το αφιέρωμα γιατί συνήθως μετά το Πάσχα παίρνουμε νέες αποφάσεις, για περισσότερο αγώνα κλπ. Νομίζω πως οι συντονιστές δεν είναι ποτέ άστοχοι στην επιλογή του θέματος κάθε τεύχους. Είναι πρωτότυπο και ωφέλιμο όπως αναφέρθηκε. Και σαφώς δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα από την Ανάσταση, αλλά για ν΄αγγίξει τη ζωή μας η Ανάσταση πρέπει να αγγίξει την οικογένεια. Νομίζω λοιπόν πως αυτό το τεύχος κηρύττει έμμεσα την Ανάσταση της οικογένειας! Ποιος δηλαδή θα έπρεπε να είναι κατά τη γνώμη σας “Άσωτε” ο πιο κατάλληλος μήνας;

“Επίσης δεν μπορώ να φανταστώ… της Μεγάλης Σαρακοστής”
Με συγχωρείτε, αλλά δεν καταλαβαίνω το νόημα αυτής της πρότασης σας. Δίνετε την αφορμή μα εννοήσω ότι μόνο η Σαρακοστή είναι περίοδος ευνοϊκή για αγώνα, ενώ θεωρώ ότι πάντα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση.
Σαφώς η Σαρακοστή αποτελεί μια ξεχωριστή περίοδο του χρόνου που θέλουμε όλοι να τη θυμόμαστε με αναμνήσεις δυνατές, γνήσιες, αυθεντικές γιατί καταβάλουμε περισσότερο κόπο (σωματικό-πνευματικό) να ζήσουμε τον Κύριο. Αλλά, κατά τη γνώμη μου αυτό που φέρνει περισσότερο πόθο και ζήλο στις καρδιές μας -και εν συνεχεία αποφασιστικότητα- είναι η αύρα της Αναστάσεως δηλαδή, η περίοδος μετά την Σαρακοστή κατά την οποία, συνειδητοποιώντας ότι φτάσαμε στο τέλος αυτής της ευλογημένης περιόδου κάνουμε έναν “απολογισμό” του αγώνα, κι από ‘κεἰ και πέρα δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας κλπ. Τέλος, είναι αξιοσημείωτο το παράδειγμα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ ο οποίος καλωσόριζε τους επισκέπτες του όλες τις εποχές του χρόνου με το “Χριστός Ανέστη χαρά μου”.

Μόλις ολοκλήρωσα το διάβασμα του συγκεκριμένου τεύχους. θα συμφωνήσω οτι πράγματι είναι ενδιαφέρον τεύχος. Το τραγικό αυτού του τεύχους…το οποίο γίνεται ακόμη τραγικότερο μιας και έρχεται να στηρίξει αφιερωματικά την οικογένεια, είναι το απαράδεκτο πόνημα σχετικά με την κακοποίηση. Τραγικό πέρα ως πέρα! Ντρέπομαι και μόνο που διάβασα ένα τέτοιο κείμενο…που δικαιολογεί περα ως πέρα έναν άντρα που κακοποιεί μια γυναίκα, η οποία υπομένει “καρτερικά” την μετάνοιά του…Μοιράστε λοιπόν αυτό το τεύχος σε κακοποιημένες γυναίκες…μοιράστε το και σε εκείνες που πεθαίνουν κάθε μέρα από τα βάναυσα χτυπήματα…Πραγματικά, ντροπή!!! Λυπάμαι αφόρητα που ένα τέτοιο απαράδεκτο κείμενο πήρε πράσινο φως από τη Συντακτική ΕΠιτροπή!! Τέτοια οικογένεια θέλουμε? Καμιά φοιτήτρια ή γυναίκα που διάβασε αυτό το κείμενο δεν αντέδρασε ή να υποθέσω οτι λογοκρίθηκαν τα σχόλια, άρα δεν βγήκαν ποτέ στον αέρα του ιστοτόπου..όπως πιθανά και το δικό μου?

Κι εμένα ήταν μεγάλη η έκπληξή μου, γιατί δεν το είχα πραγματικά προσέξει. Όταν όμως με κάλεσε ο Καθηγητής στη Σχολή, στην οποία είχε μοιραστεί το Τεύχος και με ρώτησε τη γνώμη μου..τότε κατάλαβα οτι πραγματικά η κακοποίηση δεν έχει καμία – μα καμία διάσταση ηρωισμού, αγιοσύνης και αγάπης.!!!Και οτι δεν ήταν καθόλου “Ομολογία” εκ μέρους μου να συμπαραταχθώ με κάτι τόσο απεχθές!! Και τι τραγικό…ο τίτλος “Είχε και τα καλά του”!!!!! Είμαστε στα καλά μας? Θέλετε να το αναρτήσουμε σε blog για να δούμε τις αντιδράσεις των νέων για το κείμενο? Αφήνω το διάβασμα σε εσάς…γιατί οι κραυγές, οι μώλωπες, τα κατάγματα και οι θάνατοι “λένε” πολύ περισσότερα από τις ευχές…Και επιτέλους, αντέξτε και τη διαφορετική γνώμη…”Έχει και τα καλά της”!!!

Θα παρακαλούσα τους υπεύθυνους του περιοδικού και τους συγγραφείς, που έχουν μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής απ’ό,τι εμείς, να δώσουν μια απαντήση στους προβληματισμούς μας…

Αγαπημένη ΧΦΔ..Σε Ευχαριστώ που μου έδωσες την δυνατότητα να εκφράσω ελεύθερα την άποψή μου. Ευχαριστώ και όλους/όλες όσοι/όσες συμπαρατάχθηκαν μαζί μου. Αγαπημένα Μέλη, η Κακοποίηση, είναι τόσο ηχηρή από μόνη της, οι σιωπές που την ακουλουθούν τόσο κραυγάζουσες και ο πόνος άφατος. Νομίζω είναι περιττό πια να επιχειρηματολογήσω επί του θέματος, όπως θεωρώ πια περιττό την οποιαδήποτε τοποθέτηση οποιουδήποτε υπευθύνου. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να μιλήσεις για το θέμα. Εύχομαι να είμαστε περισσότερο ευαισθητοποιημένοι στους δύσκολους καιρούς γιατί ας μη ξεχνούμε οτι ο Θύτης δημιουργεί το Θύμα το οποίο μιμείται τον Θύτη…Ευτυχώς στον εν λόγω πόνημα η κ.Χρυσούλα δεν είχε παιδιά..για φανταστείτε τι θα γινόταν αυτά τα παιδιά με έναν τέτοιο πατέρα..?Αγαπημένη μου Δράση, το τεύχος σου για την Οικογένεια μου άρεσε. Μάλιστα, φωτοτύπησα στη Σχολή μου το κείμενο της κ.Πισσή και το μοίρασα στον Τομέα. Παρόλ’αυτά, συνεχίζω να φωνάζω οτι το άρθρο με τίτλο “Είχε και τα καλά του” είναι απαράδεκτο. Σας Ευχαριστώ.

Το συγκεκριμένο άρθρο εξιστορεί ένα πραγματικό γεγονος, καθώς λέει. Αυτό που προσωπικά κατάλαβα διαβάζοντάς το είναι: 1ον πως ό,τι και να γίνει ο γάμος πρέπει να παραμένει αδιάσπαστος, και 2ον πως ακόμα και οι μεγάλες δυσκολίες μέσα το γάμο ξεπερνιούνται, αν το ένα μέλος(ο άντρας ή η γυναίκα) το ζητήσει επίμονα από το Θεό. Η ιστορία λειτουργεί ως αποδεικτικό στοιχείο. Δυστυχώς έχω υπ’ όψιν μου παρόμοιες περιπτώσεις… Δυστυχώς συμβαίνει ακόμα και σε χριστιανικές οικογένειες… Έχω συγκεκριμένο παράδειγμα… Και μάλιστα με παιδιά…

Όπως το αντιλαμβάνομαι το άρθρο δεν προβάλει αυτού του είδους την οικογένεια ως πρότυπο! Προς Θεού! Ως πρότυπο προβάλει τη στάση της κ.Χρυσούλας! Που δεν τον χώρισε, μιας και τα διαζύγια οργιάζουν στις μέρες μας! Που τον υπέμεινε όχι δουλικά, αλλά με πραγματική αγάπη και υπομονή και με πίστη πως ο Θεός θα τη δικαιώσει! Και να που έγινε!

Ο ενδοιασμός γι αυτό το άρθρο, αν καταλαβαίνω καλά, έγκειται στο γεγονός ότι θα ‘πρεπε να ντρεπόμαστε που τολμάμε και λέμε στις κακοποιημένες γυναίκες-συζύγους[το τονίζω το συζύγους] να κάνουν και άλλο υπομονή(δηλαδή να φάνε και άλλο ξύλο); Αν ναι, τότε συγνώμη αλλά δε στέκει. Προσωπικά δεν ξέρω αν ήμουν στη θέση κάποιας κακοποιημένης γυναίκας αν θα άντεχα… Πιθανόν να χώριζα. Όμως αυτό δε θα πρέπει να με αποτρέπει από το να υποστηρίξω την αλήθεια! Η αλήθεια είναι μία: απ τη στιγμή που έγινε ο γάμος, πρέπει να παραμείνει αδιάρρηκτος πάσει θυσία! Έχουμε χρέος να πούμε στον κόσμο την αλήθεια όπως είναι! Είναι πολύ λίγοι αυτοί που τη σημερινή εποχή τη λένε ανόθευτη! Πρέπει να ξέρουμε ποιός είναι ο στόχος, άσχετα εάν είναι πολύ δύσκολο να τον φτάσουμε…

Υπάρχει και η πιθανότητα η κ.Χρυσούλα να πληρώνει “αμαρτίες” του παρελθόντος. π.χ.: όταν οι άλλοι πρόσεχαν ποιόν θα παντρευτούν και γενικά ήταν προσεχτικοί, γι αυτήν να μην ίσχυε το ίδιο… Λέω… δεν ξέρω… υποθέσεις κάνω… Νομίζω έγινα κατανοητός… Παίζει δηλαδή και αυτό το σενάριο…

Και κάτι τελευταίο που αισθάνομαι πως έχει τη σημασία του: άλλο το να χτυπάς τον άλλο και άλλο να τον βιάζεις… Η ιστορία αναφέρεται αποκλειστικά στο πρώτο…

http://www.youtube.com/watch?v=pXtE9HJtSaQ για όποιον βρει λίγο χρόνο…

Καλησπέρα!
Παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον τη συζήτηση σας και χαίρομαι που ο καθένας λέει τη γνώμη του χωρις φόβο!!!
Αυτό που θα ήθελα να πω για αυτό το τεύχος, αν και λίγο αργά,είναι πως ήταν το πρώτο στο οποίο όλα τα αρθρα μου κέντρισαν το ενδιαφέρον σε σχέση με άλλα προηγούμενα που βαριόμουν να διαβάσω τα άρθρα του και μόνο από τους τίτλους!!!Μου άρεσε πολύ, όπως και σε πολλές συμφοιτήτριές μου, που το συγκεκριμένο είχε πολλές ιστοριές-διηγήματα κάτι που νομίζω κεντρίζει έυκολα το ενδιαφέρον σε σχέση με τα επιστημονικά κείμενα.
Το διήγημα “Έχει και τα καλά του” προσωπικά με συγκίνησε!Όχι ότι θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση αυτής της γυναίκας αλλά ο Θεός της έστειλε αυτό το σταυρό γιατί ήξερε ότι θα τον άντεχε!Δεν επαινώ τη κακοποίηση που δεχόταν από τον άντρα της άλλα στην προκειμένη περίπρωση έχει και κάτι θετικό!Μέσα από όλη αυτή τη κατάσταση η γυναίκα αγίασε γιατι έβλεπε τον άντρα της σαν εικόνα Θεού και έκανε υπομονή!!και όχι μόνο αγίασε αλλα έφερε και άλλη ψυχή κοντά στο Θεό, τον άντρα της!Δεν είναι πολύ θαυμαστο;!!!Το περιοδικό δεν παρουσίασε αυτή τη περίπτωση ως πρότυπο οικογένειας άλλα ως μια οικογενειακή κατάσταση, που μόνο οικογένεια δε θυμίζει, και έναν τρόπο αντιμετώπισης που πιστεύω ότι αυτή η γυναίκα είχε πάρει ευλογία από τον πνευματικό της…
Νομίζω ότι αυτό το διήγημα θα έδινε κουράγιο σε τέτοιες γυναίκες αν το διάβαζαν παρά θα τους στεναχωρούσε…

Θα διαφωνήσω με την άποψη του “Kyrinaios” ως προς το άρθρο “Είχε και τα καλά του”…
Η γνώμη σου περί του άρθρου φαντάζει κοσμική,είναι η κλασσική κοσμική αντίδραση περί γάμου και συζυγίας!Όταν τα βρίσκω λίγο σκούρα σηκώνομαι και φεύγω!Εγώ προσωπικά ανατρίχιασα όταν διάβασα το συγκεκριμένο άρθρο και πολύ ωφελήθηκα από την ανάγνωσή του, όπως και πολλοί/λες άλλοι/λες φαντάζομαι.
Σύμφωνα με αυτά που γράφεις η αναμφισβήτητα ταλαιπωρημένη αυτή γυναίκα θα έπρεπε να “πάρει το καπελάκι της και να φύγει”.Ίσως και εγώ αυτό σκέφτηκα όταν πρωτοδιάβασα το άρθρο(γιατί το διάβασα αρκετές φορές).Αλλά δεν νομίζω ότι το νόημα και ο σκοπός του γράφοντος ήταν να γράψει ένα άρθρο υπέρ της κακοποίησης(Θεός φυλάξοι).Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν η γυναίκα αυτή έφευγε μια ωραία μέρα από το σπίτι της ο άνδρας της δεν θα είχε ΚΑΜΙΑ ελπίδα σωτηρίας!Θα σωζόταν μια ψυχή και θα χανόταν μία άλλη.Όμως η κ.Χρυσούλα με την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία που την διακατείχε έγινε υπαίτιος σωτηρίας δύο ψυχών,της δικής της και του ταλαίπωρου ανδρός της!
Καταλήγοντας κατά την ταπεινή μου γνώμη το πόνημα αυτό απευθύνεται και στα δύο φύλα.Οι ρόλοι μπορούν εύκολα να αντιστραφούν και η ιστορία να περιλαμβάνει ένα ανδρόγυνο στο οποίο η σύζυγος αυτή τη φορά να είναι κοσμική,να γυρνάει από εδώ και από κει(με την ευρεία και στενή έννοια του όρου),να μην φροντίζει το σπίτι και τα παιδιά της κτλ.Τι πρέπει να κάνει ο σύζυγος εκτός από υπομονή και επίμονη προσευχή;Να ζητήσει εξπρές διαζύγιο;;;
Εύγε και πάλι εύγε στη Συντακτική Επιτροπή για το τεύχος αυτό καθώς και για την επιλογή των τόσο συνταρακτικά επίκαιρων και ωφέλιμων θεμάτων!

Συμφωνώ λοιπόν Αγαπητέ Μέλη, να στείλουμε το άρθρο αυτό σε Ορθοπεδικούς, Ψυχολόγους, Σύμβουλους Οικογένειας, Ψυχιάτρους και Παιδοψυχολόγους (Γιατί αυτοί είναι οι “ειδικοί” επί της κακοποίησης και της θυματοποίησης, σας προλαβαίνω..όχι οι Πνευματικοί..), επίσης να το στείλουμε και όλες τις Ανώνυμες Ομάδες Κακοποιημένων Γυναικών, Παιδιών και Εφήβων, στις Κλινικές Αποκατάστασης Καταγμάτων και στις Κλινικές Πλαστικής Χειρουργικής Επανορθωτικής Εγκαυμάτων από τσιγάρα.. και να τους επισημάνουμε αφενός οτι το ρητό “Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο” ζει και βασιλεύει και αφετέρου οτι υπάρχει η πιο updated εδοχή…”Με ξύλο μπήκε στον Παράδεισο!” καθώς και η ακόμη πιο cool το “Ξύλο έχει και τα καλά του”!!! Και οτι είμαστε Επιστήμονες της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης και κάνουμε Ιεραποστολή μοιράζοντας αυτό το άρθρο…Εύχομαι πραγματικά να μη συμβεί σε καμιά σας Κορίτσια..αλλά και να συμβεί…μην ανησυχείτε…Να η ευκαιρία να μπείτε στον Παράδεισο…και μαζί με σας και ο σύζυγός σας!! Τι βολικό! Και ζήσαν αυτοί καλά, αιώνια, και μεις καλύτερα..!! Φαντάζομαι οτι είστε και υπέρ του λιθοβολισμού των γυναικών..κι αυτό οδηγεί σε μαρτύριο!! Δεν έχω λόγια..Δεν θα συνεχίσω περισσότερο την οποιαδήποτε επιχειρηματολογία. Διαφωνούμε οριζόντια και κάθετα στο θέμα. Σας Ευχαριστώ για την Φιλοξενία. Καλή Συνέχεια.

Λυπάμαι πραγματικά πολύ… Ειλικρινά… Τουλάχιστον δε νομίζω πως αυτή η συζήτηση μπορεί να συνεχιστεί μέσω της ιστοσελίδας… Το μόνο που θα σου πρότεινα είναι να ρωτήσεις τους υπευθύνους, με ποιό σκεπτικό έγραψαν αυτό το άρθρο, για να καταλήξεις σίγουρα. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο εκτός ενός μόνο:

-Έχω την εντύπωση πως το “έχει και τα καλά του” δεν πάει στο ξύλο, αλλά στον ίδιο το συζυγό της. Ότι δηλαδή δεν είναι μόνο κακός! Έχει και τα καλά του! Έχει δηλαδή και την καλή του πλευρά! Και εννοείται πως έχει δίκιο! Αποκλείεται να ήταν μόνο κακός…

Παρακολουθώ εδώ και μέρες το διάλογο αυτό και μπορώ να πω ότι και οι δύο απόψεις έχουν ενδιαφέρον και επιχειρήματα. Δικαιολογώ το φίλο “Κυρηναίο” από την άποψη, ότι είναι επηρεασμένος, προφανώς, από το κυρίαρχο φρόνημα της εποχής, όπως και όλοι μας βέβαια και ας μην υποκρινόμαστε. Ποιος θα ανεχόταν να δέχεται καθημερινά για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ξύλο, βρίσιμο και άλλες τέτοιες προσβλητικές συμπεριφορές…; Νομίζω κανείς! Ας είμαστε λίγο ρεαλιστές… και νομίζω ότι ήταν λίγο άτοπο να χρησιμοποιηθεί ο συγκεκριμένος τίτλος για το εν λόγω κείμενο. Βέβαια, το γεγονός ότι σώθηκαν στο τέλος δύο ψυχές, είναι αδιαμφησβήτητα τεράστιο. Επίσης, το γεγονός ότι δε διαλύθηκε ένας γάμος, τα ιερά δεσμά που ενώνουν δύο ανθρώπους, είναι εξίσου σημαντικό. Θεωρώ ότι είναι κάποια πολύ λεπτά ζητήματα. Αυτό δε σημαίνει όμως, ότι μπορούμε όλοι να τα αντιληφθούμε το ίδιο…
Ίσως αν υπήρχε λίγο περισσότερη διάκριση, να μη γίνονταν τόσες παρεξηγήσεις…
Όσον αφορά τώρα τους υπόλοιπους φίλους που εξέφρασαν τις απόψεις τους, καλό θα ήταν όταν βλέπουμε ένα θέμα “τραβηγμένο”, ας μην το τεντώνουμε ακόμη περισσότερο… αυτά!

Παρακολουθώ και εγώ την συζήτηση σας και πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί. Αν θυμάμαι σωστά το άρθρο αυτό είχε δημοσιευθεί, νομίζω πέρσι, στο περιοδικό των Πολυτέκνων (ΠΕΦΙΠ).Δεν θυμάμαι όμως εάν είχε τον ίδιο τίτλο. Μπορώ να πω από την πλευρά της γυναίκας ότι εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα από το μεγαλείο της ψυχής της κα Χρυσούλας. Είναι μια σύγχρονη Αγία. Δεν είμαι βέβαια υπέρ της κακοποίησης των γυναικών, ούτε βέβαια πιστεύω ότι οι υποστηρικτές αυτού του άρθρου είναι υπέρ του λιθοβολισμού των γυναικών (βλ. τελευταίο σχόλιο Κυρηναίου). Είναι όμως το κείμενο αυτό τρανό παράδειγμα χριστιανικής αρετής και αφοσίωσης στην οικογένεια. Ο Χριστός έδωσε στην γυναίκα αυτή αυτόν τον Σταυρό και αυτή τον σήκωσε σώζοντας όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και τον σύζυγό της. Και οι δύο θα είναι ολόλαμπροι στον Ουρανό και αγαπημένοι. Η κα Χρυσούλα κοντά στους μάρτυρες και ο άνδρας της κοντά στον μετανοημένο ληστή! Είπε και αυτός το μνήσθητί μου τελευταία στιγμή! Ας σκεφτόμαστε αυτά και ας προσευχόμαστε να εκλείπει από τα ζευγάρια η βία προκειμένου να έχουμε ισορροπημένους πολίτες.

Υ.Γ. Ίσως κάποιοι αντιδράσουν, μήπως όμως η κα Χρυσούλα μπορεί να λειτουργήσει ως παράδειγμα πρός μίμηση και από τις γυναίκες και από τους άνδρες;

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Fany Vaio.
Θα παρακαλούσα επίσης τον αδελφό Κυριναίο, μπει στον κόπο να διαβάσει το θαυμάσιο διήγημα του Παπαδιαμάντη “Ο γάμος του Καραχμέτη”.
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/alexandros_papadiamantis/o_gamos_toy_karaxmeth.htm
Μέσα στην εκκλησία πρέπει να είμαστε έτοιμοι να συναντήσουμε το υπέρλογο… Αυτό που ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει. Και να μην ξεχνάμε πως οι Άγιοι, όπως κι αυτές οι Αγίες γυναίκες σκέφτονται με μια άλλη, αυτή του Θεού!
http://orthodoxigynaika.blogspot.com/2010/02/blog-post_5867.html
Ευχαριστώ

Το πιο ωραίο τεύχος σας..πιστεύω πως το θέμα της οικογένειας μας αγγίζει και μας προβληματίζει όλους μας….ειδικά σήμερα που η οικογένεια βάλλεται από πολλούς παράγοντες…το έκανα προώθηση και σε άλλους γνωστούς μου και έμειναν κατενθουσιασμένοι….έδωσε λύση στα προβλήματα τους και κίνητρο για νέο ξεκίνημα γνήσιας πνευματικής ζωής …..το συγκεκριμένο τεύχος θα το φυλάω σαν τα μάτια μου στη βιβλιοθήκη μου μαζί με τα βιβλία του πανεπιστημίου μου και όταν το χρειαστώ ξανά θα το συμβουλευτώ…….καλή συνέχεια στο έργο σας!!!!!!!!!