(8 ψήφοι,
μέσος όρος: 4,75
από 5)
Loading...Γράφει ο Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης π. Μιχαήλ Σαντοριναίος.
Έφτασε επιτέλους η Κυριακή των Βαΐων. Μία μοναδική Κυριακή, η οποία δεν έχει αναστάσιμο χρώμα και ήχο αλλά είναι δεσποτική εορτή περίλαμπρη που χωρίζει την πένθιμη Μεγάλη Τεσσαρακοστή από τη λυπηρή Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.
Είναι μία εορτή που μας θυμίζει την ημέρα που ο Κύριος μας βρέθηκε στον κολοφώνα της ανθρώπινης δόξας Του. Στη μεγαλύτερη δημοτικότητά Του κατά την τριετή δημόσια δράση Του.
Είναι μία εορτή που μας θυμίζει την αυθόρμητη, πηγαία, παλλαϊκή και μυριόστομη ανακήρυξη του Ιησού από τον εκλεκτό Του λαό, τον Ισραήλ, ως του αναμενόμενου απεσταλμένου του Θεού Μεσσία.
Η κατάστόλιστη τότε πρωτεύουσα του Ισραήλ, η Ιερουσαλήμ, αλλά κυρίως οι εκατοντάδες χιλιάδες των ευλαβών προσκυνητών που είχαν συρρεύσει για τον εορτασμό του εβραϊκού Πάσχα εξέπεμπαν ολόψυχα την ουρανομήκη ιαχή τους: “ὠσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ” (Ιωάν. ιβ΄ 13).
Είναι μία χαρακτηριστική εορτή, που εκατοντάδες χρόνια πριν –όπως εξ άλλου όλα τα μοναδικά γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας– έχει προφητευθεί από τον βλέποντα το μέλλον προφήτη και ιερέα Ζαχαρία:
“Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ ῾Ιερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον” (Ζαχ. θ΄ 9).
Δηλαδή: Χαίρε λοιπόν πάρα πολύ, θυγατέρα μου Σιών· ύψωσε τη φωνή σου και διαλάλησε το κοσμοσωτήριο ευχάριστο νέο, θυγατέρα μου Ιερουσαλήμ. Γιατί να! ο βασιλιάς σου, ο Μεσσίας, έρχεται σε σένα δίκαιος, λυτρωτής, ελευθερωτής και σωτήρας· έρχεται δε, παρ’ ότι παντοδύναμος, όχι σαν τύραννος και σκληρός κατακτητής επάνω σε πολεμικό άρμα, αλλά πράος και ταπεινός και καθισμένος επάνω σε ένα ταπεινό υποζύγιο και μάλιστα σε ένα νεαρό πουλαράκι.
Ο ιερός ευαγγελιστής Ιωάννης, που είναι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του ιστορικού αυτού γεγονότος, μας μεταφέρει σε ελεύθερη θεόπνευστη μετάφραση την αποκαλυπτική αυτή προφητεία για την σημερινή δεσποτική εορτή με τα χαρακτηριστικά λόγια: “Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου” (Ιωάν. ιβ΄ 15).
Αλλά την εορτή αυτή δεν την εορτάζουμε μονο για ιστορικούς λόγους, ούτε για να ενθυμηθούμε τιμητικά του Κύριο και Σωτήρα μας Χριστό που ήλθε για να μας σώσει.
Την εορτάζουμε, γιατί ως ορθόδοξοι χριστιανοί, εισερχόμενοι μέσα στην Εκκλησία μας, στη λατρεία μας βιώνουμε το αέναο υπερβατικό διαρκές παρόν του αναλλοίωτου Τρισυποστάτου Θεού μέσα από τον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας μας.
Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία καταργείται η φθορά του χωροχρόνου και ζούμε τα κοσμοσωτήρια γεγονότα του Χριστού σαν ένα διαρκές παρόν.
Έτσι ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τον Χριστό εμείς ο Νέος Ισραήλ σήμερα, όχι ως ένα παρωχημένο και ξεθωριασμένο ιστορικό γεγονός του παρελθόντος, αλλά ως ένα διαρκώς ενεργούμενο γεγονός του παρόντος που μας αφορά άμεσα, δραστικά και ουσιαστικά!
Γι αυτό και θα ψάλλουμε σε λίγο “ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται…” και όχι “ἦλθε”, και την Μεγάλη Παρασκευή “Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου…”. Και στην ανάσταση ως παρόντες και μετέχοντες στο Μεγάλο Γεγονός ανακηρύττουμε προσευχόμενοι “Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…”, όχι Ανάσταση Χριστού, που είδαν οι τότε μαθητές…!
Όλα αυτά λοιπόν που ακούσαμε και στο σημερινό θείο ευαγγελικό ανάγνωσμα που διαζωγραφίζουν το νόημα της σημερινής εορτής πρέπει να τα βιώσουμε ως παρόντες.
Πολλά μηνύματα εκπέμπει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Θα ξεχωρίσουμε δυο. Το πρώτο θα το δούμε αναλυτικότερα και το δεύτερο συνοπτικότερα.
1. Οι εμπαθείς άνθρωποι είναι εντελώς ανίκανοι να διαβάζουν τα γεγονότα του Θεού
Κοιτάξτε πρώτα τον επιπόλαιο και ανερμάτιστο όχλο! Είναι καλοδιάθετος, φιλοπερίεργος και εύπιστος.
Η Βηθανία –που στα ελληνικά σημαίνει σπίτι υπακοής–, το χωριό του αγαπημένου φίλου του Χριστού Λάζαρου, απέχει από το Ιεροσόλυμα τρία τέταρτα της ώρας με τα πόδια.
Το γεγονός της ανάστασης του Λαζάρου μαθεύτηκε! Ξέρετε πώς διαδίδονται τέτοιες ειδήσεις. Δεν χρειάζεται να έχεις διαδίκτυο…
Πολλοί είχαν πάει να παρηγορήσουν τις δύο αδελφές. Περισσότεροι όμως ήρθαν τώρα να δουν τον τετραήμερο Λάζαρο που αναστήθηκε!
Μαθαίνουν πως ο Κύριος ήρθε ξανά στη Βηθανία!
Μάλιστα έμαθαν ότι του έκανε το τραπέζι ένας άλλος θεραπευθείς, ο Σίμων ο λεπρός. Ήταν εκεί και η Μάρθα και η Μαρία και ο Λάζαρος.
“Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν” (Ιωάν. ιβ΄ 9).
Και συνεχίζει ο Ευαγγελιστής: “Πολλοὶ δι᾽ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν” (Ιωάν. ιβ΄ 11).
Πίστεψαν! Το είπαν στους φίλους τους! Έτσι μαζεύτηκαν αναρίθμητες χιλιάδες για την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.
“Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων (τα κλαδιά από τους χουρμάδες, τα εμβλήματα του θριάμβου του Μεσσία) καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ” (Ιωάν. ιβ΄ 12-13).
Όλα αυτά καλά!
Οποία όμως ανατροπή!
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν βάθος…
Μέσα σε πέντε ημέρες όλοι οι αυθορμητισμοί, όλοι οι ενθουσιασμοί, όλα τα «Ωσαννά» έσβησαν, ανατράπηκαν, αντιστράφηκαν.
Τότε «Ωσαννά»! Τώρα «ἆρον ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν»!
Ανατροπή! Αστασία! Απιστία! Αγνωμοσύνη! Αχαριστία! Αμυαλοσύνη!
Διότι, για να πιστέψεις πραγματικά, φίλε μου, πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις το εγώ σου, το συμφέρον σου, τις προτιμήσεις σου, τα θέλω σου, τη «γλυκιά» αμαρτία σου… Όσο πληρώνεις κάτι, τόσο το αγαπάς.
Αυτός που αγαπά τον εαυτούλη του, τα χρήματά του, τα κτήματά του, τη δόξα του, το συμφέρον του …νομίζει ότι είναι χριστιανός! Στην πραγματικότητα όμως είναι ένας ειδωλολάτρης ντυμένος χριστιανός!
Έτσι ήταν και αυτοί οι ενθουσιώδεις οπαδοί του Χριστού. Επιπόλαιοι, αβαθείς. Έτσι γρήγορα τον αρνήθηκαν!
Έτσι είμαστε και πολλοί από εμάς και γρήγορα και χωρίς πολλές αμφιταλαντεύσεις Τον αρνούμαστε για να σωθούμε… από το θανατικό, από τον ιό.
Κοίταξε έπειτα τον Ιούδα! Τον δούλο της φιλαργύριας…
Είμαστε στη Βηθανία. Την παραμονή της θριαμβευτικής εισόδου του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα.
Ο Κύριος με τους μαθητές Του κάθεται σε τραπέζι. Δειπνοκλήτορας είναι ο θεραπευθείς Σίμων ο λεπρός. Συνδαιτυμόνες ο Λάζαρος και οι δύο αδελφές του, η Μάρθα και η Μαρία.
Αχ η Μαρία! Πόσο αγαπά τον Κύριό της! Μόλις έχυσε ένα βαρύτιμο και ευωδέστατο άρωμα στο κεφάλι και τα πόδια του Ιησού.
Όλα ευωδιάζουν πλέον μέσα στο σπίτι από την αρετή και το μύρο της Μαρίας.
Όλοι θαυμάζουν! Όλοι συγκινούνται! Όλοι επαινούν! Όλοι; Όχι!
Υπάρχει και ένας κακεντρεχής! Και ένας δούλος και δόλιος! Είναι “εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι” (Ιωάν. ιβ’ 4).
Αυτός ξέρει να εκτιμά την ύλη καλύτερα από όλους. Εξαιτίας του πληροφορηθήκαμε όλοι την αξία του μύρου και της αρετής της Μαρίας!
Ήταν ένα μύρο που, μόλις έφτασε στην εξειδικευμένη όσφρηση του δαιμόνιου Ιούδα, το κοστολόγησε στα τριακόσια δηνάρια. Το ακριβότερο μύρο που κυκλοφορούσε την εποχή εκείνη! Υπολογίστε πως ένα δηνάριο ήταν το ημερομίσθιο της εποχής. Άρα η Μαρία έδωσε τα μεροκάματα ενός έτους!
Μπράβο Ιούδα! Ακριβέστατος εκτιμητής! Αλλά για τα υλικά μόνο! Για τα πνευματικά; Αγράμματος κυριολεκτικά!
Δήθεν σκέπτεται τους πτωχούς!
Υποκριτά! “Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾽ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν” (Ιωάν. ιβ΄ 6).
Κατέκρινε την Αγία Μαρία ως σπάταλη!
Κατέκρινε όμως και τον αλάνθαστο και παμφιλάνθρωπο Κύριο ως αυτάρεσκο, ασύνετο, απρονόητο, άσπλαχνο!…
Ο Χριστός πλέον για αυτόν δεν άξιζε ούτε τριακόσια δηνάρια! Άξιζε με το ζόρι “τριάκοντα αργύρια”!
Πώς να εκτιμήσει τον Ατίμητο ο άτιμος! Τι να καταλάβει απ’ τη θυσία Του που ευγενικά ο Κύριος τού την υπέμνησε για να τον ξυπνήσει; “Ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό” (Ιωάν. ιβ΄ 7).
Εσύ ετοιμάζεσαι με το πάθος σου να με οδηγήσεις στον ατιμωτικό θάνατο και αυτή με ετοιμάζει με το μύρο της για την επικείμενη ταφή μου!
Αλλά γιατί πας μακριά;
Και εμείς δεν είμαστε οξύωπες και ειδικοί στην εκτίμηση των υλικών αγαθών και ταυτόχρονα αλλήθωροι και μύωπες στην εκτίμηση των πνευματικών αγαθών;
Τι θυσίες κάνουμε καθημερινά για τον Χριστό; Τι ποσοστό από τον χρόνο της ημέρας μας αφιερώνουμε στα υλικά, τα βιοτικά, τα βιοποριστικά, τα άχρηστα, τα περιττά, τα αμαρτωλά, και τι για την αρετή, την προσευχή, την μελέτη, την λατρεία του Θεού;
Μήπως τα μάτια μας βλέπουν θολά όπως του Ιούδα, ώστε ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην Εκκλησία η ματιά μας να είναι κοσμική και να ασχολείται με “πάσαν την βιοτικήν μέριμναν”;
Όμως, ας έρθουμε τώρα και στο χειρότερο!
Πρόκειται για τους θεότυφλους και θεοκτόνους αρχιερείς, γραμματείς και Φαρισαίους. Έχουν τρελαθεί από την αρχομανία τους και από τη θανατηφόρο φιλοδοξία τους!
Κάνουν τα πάντα για να χτυπήσουν το κύρος του Ιησού, και Αυτός παρά πάσα προσδοκία τους σαρώνει σε δημοτικότητα. Όχι μόνο τους αγράμματους επαρχιώτες Γαλιλαίους έχει πάρει με το μέρος Του, αλλά τώρα εσχάτως κερδίζει συνεχώς έδαφος και στην άρχουσα ιουδαϊκή πλουτοκρατική τάξη, υπερφαλλαγίζοντάς τους και κατακτώντας επιθετικά και τους τελευταίους πιστούς τους Ιουδαίους. Τους Ιεροσολυμίτες! Τους πρωτευουσιάνους!
Άκουσον! Άκουσον! Έχουμε Πάσχα και δεν έρχονται στον Ναό, να λατρέψουν τον Θεό και εμάς και να καταβάλλουν και τον οβολό τους… Αλλά τρέχουν στη Βηθανία για να δουν τον ανόητο, τον αγράμματο τον Λάζαρο επειδή αναστήθηκε!
Σιγά το πράγμα που αναστήθηκε… Εξ άλλου εμείς δεν πιστεύουμε στην ανάσταση!
Κάθε τεκμήριο λοιπόν πρέπει να το εξαφανίσουμε.
Βρήκαμε λοιπόν τη λύση! Θα σκοτώσουμε και τον Λάζαρο!
“Ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς –ωραίοι αρχιερείς!– ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν –εκτός δηλαδή από τον Χριστό!” (Ιωάν. ιβ΄ 10).
Όπως γράφει ο ιερός Χρυσόστομος, “ο πλούτος αυτούς που τον κατέχουν και δεν προσέχουν τους τρελαίνει. Έτσι κάνει και η εξουσία! Εκείνους τούς οδηγεί στην πλεονεξία, ενώ τους έχοντες εξουσία στην απόνοια.
Πρόσεξε! Το πλήθος των Ιουδαίων αρχίζει να υγιαίνει πνευματικά, αλλά οι άρχοντες διαφθείρονται ακόμη περισσότερο”!
Ο Θεός αποφάσισε να αναζήσει ο Λάζαρος, αλλά αυτοί θέλουν να τον φονεύσουν, γιατί τους χαλάει τα σχέδια, τους χαλάει την πιάτσα! Πόσο τυφλώνει ο φθόνος! Πόσο κοντά είναι ο φόνος!
Μα καλά, ανόητοι, Αυτός που τον ανέστησε μία φορά δεν μπορεί να τον αναστήσει και δεύτερη και τρίτη;
Τότε πού θα κρυφτείτε!
Έτσι είναι η αμαρτία, αδελφέ μου! Κάνει τον δούλο της ανόητο και τυφλό!
Δεν βλέπει σωστά ούτε τα ανθρώπινα… Πώς θα δει τα θεία; Τον Θεό;
Να, γιατί οι άνθρωποι αυτοί έβλεπαν τον Χριστό ως επικίνδυνο, ως κακοποιό, ως δαιμονισμένο!…
Μήπως και σήμερα, τα ίδια δεν βλέπουμε στους άρχοντες μας;
Πιστεύουν στην ύλη και στην εξουσία τους. Έχουν τον Θεό και την Εκκλησία Του σαν κάτι διακοσμητικό. Κυρίως για τους γέροντες και για τον αγράμματο λαό. Η αξία της Εκκλησίας κατά την γνώμη τους βρίσκεται στο ότι έχει στα χέρια της αρκετές ψήφους.
Ας ρωτήσουμε την σύγχρονη επικαιρότητα. Τι λέει για αυτό;
Να, το Σάββατο το βράδυ υπάρχει κίνδυνος ο Αναστημένος Χριστός να μας κολλήσει ιό, θάνατο δηλαδή. Η μεγαλύτερη γιορτή η Ανάσταση διακυβεύει την υγεία του λαού. Πολύ περισσότερο από τις διαδηλώσεις.
Την Κυριακή του Πάσχα λοιπόν, όλοι μέσα! Κινδυνεύουμε!
Είναι βλέπεις του Χριστού η γιορτή! Όχι η διαδήλωση για τον Κουφοντίνα!…
Από Δευτέρα βέβαια, εικοσιτέσσερις ώρες μόλις μετά την Ανάσταση, διευρύνεται το ωράριο γιατί πρέπει να εισπράξουμε… Μικραίνουν και οι αποστάσεις! Στο εστιατόρια δεν κολλάει!
Καμία μάσκα όταν τρώμε στο εστιατόριο! Δύο στην Εκκλησία! Εκεί βλέπεις, είναι ο Χριστός! Κινδυνεύεις πιο πολύ!
2. Πως πρέπει να υποδεχτούμε τον Μεσσία Χριστό
Όχι σαν τους αβαθείς και αδαείς Ιουδαίους! Αυτοί δεν έβλεπαν τον πνευματικό και υπερεθνικό Μεσσία. Ήταν καλοδιάθετοι, αλλά κοντόφθαλμοι εθνικιστές και υλιστές.
Όχι σαν τον άθλιο δούλο της ύλης Ιούδα. Τα μάτια του έβλεπαν παντού την ύλη. Ακόμα και στον Χριστό!
Ήταν μαθητής Του, “εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ”. Στην αρχή Τον έβλεπε ως τον αναμενόμενο Μεσσία. Τον ακολούθησε! Τον θαυμασε! Τον κήρυξε και σε άλλους…
Η αγάπη του όμως προς την ύλη τον αλλοτρίωσε, τον ξέφτισε, τον εξευτέλισε, τον εξοβέλισε από τον όμιλο του Χριστού!
Και σήμερα υπάρχουν αναμεσα μας αδελφοί που ξεκίνησαν με αγάπη στον Χριστό να τον ακολουθήσουν, να τον υπηρετήσουν και τελικά τους έπνιξαν τα ποικιλώνυμα πάθη!
Όχι! Δεν πρόκειται να υποδεχτεί κανείς τον Χριστό, αν είναι σαν τους τότε αρχιερείς και Φαρισαίους δούλος της φιλοπρωτίας και της φιλοδοξίας.
Οι άνθρωποι αυτοί –και υπάρχουν και στις μέρες μας τέτοιοι– βλέπουν τον Χριστό, τα του Χριστού και τους του Χριστού σαν παρωχημένους και επικίνδυνους, ή έστω σαν γραφικούς!
Για να υποδεχτούμε ἀξια τον Χριστό, πρέπει να μιμηθούμε τη Μαρθα, τη Μαρία και τον Λάζαρο.
Και οι τρεις δεν έβλεπαν τίποτε άλλο να έχει ιδιαίτερη αξία παρα μόνο ο Χριστός!
Ο Λάζαρος δεν έπαυε να ακούει και να μιλάει για τον ευεργέτη του!
Το ίδιο και οι δύο αδελφές του!
Η Μάρθα ολοπρόθυμα και ακάματα σκίστηκε να Τον διακονεί! “Ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ” (Ιωάν. ιβ΄ 2).
Η δε Μαρία, με τη σύμφωνη γνώμη, ίσως και τη συνδρομή των αδελφών της, αγόρασε το πιο πολύτιμο, το πιο ακριβό, το πιο ευωδιαστό μύρο για τον Χριστό!
Ξοδεύτηκε για τον Χριστόν!
Ταπεινώθηκε για τον Χριστό! “ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ” (Ιωάν. ιβ΄ 3).
Κουράστηκε για τον Χριστό!
Ξενύχτησε για τον Χριστό!
Πράγματι, πόσο διαφορετικά έβλεπαν τον Χριστό οι τρεις αυτοί αδελφοί!
Πόσο πιο καθαρά έβλεπαν την θεία και Μεσσιανική ιδιότητα Του;
Αυτοί μας δείχνουν τον φωτεινό δρόμο, για να υποδεχτούμε και φέτος αληθινά και χειροπιαστά τον Χριστό.
Γιατί, αν Τον υποδεχθούμε έτσι σήμερα, τότε θα αξιωθούμε σίγουρα να Τον υποδεχθούμε και στον ουρανό με “στολὰς λευκάς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν” (Αποκ. ζ΄ 9).
