Loading...Απ’ όλα τα μικροπράγματά σου, το στυλό, το πορτοφόλι σου, τα κλειδιά, τα γυαλιά σου, το πιο δεμένο με τις πράξεις σου, το πιο ζωντανό θα λέγαμε, είναι το ρολόι σου. Σου είναι είδος πρώτης ανάγκης.
Άραγε όμως είναι και το “μέσο” του πρώτου σου κέρδους;
Δηλαδή, με τη βοήθειά του κερδίζεις το χρόνο σου που είναι “εκ των ων ουκ άνευ” για να κερδίζεις πολλά και στη ζωή σου;
Δεν φθάνει να ‘χεις ρολόι μάρκας, με ατσάλινο μπρασελέ, με στολισμένη φάσα, με φιλντισένιο καντράν. Για να κερδίζεις το χρόνο σου, πρέπει να ξέρεις ν’ ακούς τα μηνύματα του ρολογιού σου.
Σου υπενθυμίζει καθημερινά ότι ο χρόνος φεύγει και δεν ξαναγυρίζει.
Πολλές φορές βλέποντας το λεπτοδείκτη να κάνει ατελείωτους γύρους, το άκουσες μέσα σου να λέει: Ο χρόνος φεύγει, φεύγει, τρέχει.
Αν η δουλειά δεν γίνει στην ώρα της, πιθανόν να μην γίνει ποτέ.
Αν δεν φτάσεις εγκαίρως στο σταθμό, το τρένο θα φύγει.
Αν δεν αξιοποιήσεις τώρα το χρόνο σου, αυτός θα χαθεί…
Το ίδιο μήνυμα έρχεται και απ’ τα μικρότερα κλάσματα του χρόνου, τα μισάωρα, τα τέταρτα, τα πεντάλεπτα. Αυτές οι διαιρέσεις κι υποδιαιρέσεις του χρόνου είναι ευκαιρίες για ένα καθήκον.
Πολλά μπορείς να προγραμματίσεις μέσα στο λίγο χρόνο σου όταν είναι τακτός: την επανάληψη ενός μαθήματος, το διάβασμα ενός καλού βιβλίου, μια εξυπηρέτηση και πόσα άλλα.
Αλλά και στον έκτακτο χρόνο σου μπορείς να κάνεις ένα καλό. Αντί να χάνεις τη λίγη ώρα σου με ένα ζάπινγκ στο “χαζοκούτι”, με την άσκοπη περιήγηση σε διάφορες ιστοσελίδες, με πράξεις που θα σε γεμίσουν με άχρηστες πληροφορίες και θα κουράσουν το μυαλό σου, μπορείς να την κερδίσεις με μια ευχάριστη συζήτηση, με έναν ολιγόλεπτο περίπατο, με μια μικροδουλίτσα, με κάτι που θα σου δώσει δύναμη για την εργασία σου.
Οι ολιγόλεπτες πράξεις καμιά φορά παίζουν σημαντικότερο ρόλο από πολύωρη εργασία!
Το σημαντικότερο μήνυμα όμως που μπορείς να πάρεις απ’ το ρολόι σου, είναι να αφουγκραστείς στο τικ-τακ του την αυριανή ζωή σου.
Να καταλάβεις ότι οι ώρες του σήμερα υφαίνουν το μέλλον σου.
Ότι όσο χάνεις το χρόνο σου, τόσο χάνεις το μέλλον σου.
Εξ’ άλλου υπάρχει και το “Άλλο μέλλον”. Η ώρα η δωδεκάτη, όπου ο Θεός θα ρωτήσει για τα τάλαντα που μας εμπιστεύθηκε. Τάλαντο και ο χρόνος για να εξαγοράσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών.
Κι ενώ για κάθε έργο υπάρχει και η κατάλληλη ώρα, ο ορισμένος καιρός, μόνο για ένα, που είναι και το ευγενέστερο και το ανώτερο απ’ όλα, είναι πάντα κατάλληλος ο καιρός. Είναι το έργο της σωτηρίας μας! Και είναι πάντοτε μπροστά μας και πρέπει να το σκεφτόμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Δεν πρέπει να μας απορροφούν οι βιοτικές φροντίδες. Δεν πρέπει να κοιμόμαστε αμέριμνοι και να το παραμελούμε. Κι αν μέχρι τώρα το αμελήσαμε, είναι καιρός να ξυπνήσουμε απ’ τον ύπνο της αδιαφορίας. Να εκμεταλλευτούμε κάθε ώρα.
Στον ουρανό λοιπόν θα λήξει η αποστολή του ρολογιού μας; Ναι, Εκεί!
Μα θα έχει πετύχει την αποστολή του;
Θα έχει βοηθήσει το 2011 κι όλα τα χρόνια να κερδίσουμε τις ώρες μας;
Ο “δρόμος του ουρανού” περνάει απ’ τις ώρες της κάθε μιας μέρας!!!
Και τον βαδίζουν όσοι “εξαγοράζονται τον καιρόν ως σοφοί”.
Ας το ευχηθούμε όλοι για όλους.
Καλή κι ευλογημένη χρονιά!!!
Μ.
Διάβασα κάτι που νομίζω ότι είναι σχετικό με το παραπάνω άρθρο. Λέει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς πως το ν’ αμαρτάνεις κάθε μέρα και κάθε μέρα να μετανιώνεις, δεν μπορείς να το πάρεις για πρόοδο, αλλά σαν βήμα σημειωτόν αντί για πορεία προς τα εμπρός. Έως ότου η μετάνοια να υπερέχει και η αμαρτία να μειωθεί, οι μέρες μας θα είναι γεμάτες με το χτίσιμο και γκρέμισμα ενός και του ίδιου πύργου.
Πρέπει, λοιπόν, να μεριμνήσεις, ώστε μία μέρα να μπορέσεις να δείξεις κάτι από τo χθεσινό χτίσιμο αγκρέμιστο. Τούτη θα είναι η πρώτη μέρα της ζωής σου.
Ακολούθως, ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης μας προτρέπει να εργαζόμαστε με φιλότιμο και βία τη σωτηρία μας και να μην είμαστε αμελείς. Λέει: «Γνώριζε, ότι κάθε φορά που αφήνουμε την αμέλεια και βιάζουμε τον εαυτό μας με επιμελή έργα, οι Άγγελοι φέρνουν στη βασιλεία των ουρανών για μας ένα στεφάνι ένδοξης νίκης! Στους αμελείς όχι μόνο δε δίνει στεφάνια ο Θεός, αλλά παίρνει απ’ αυτούς λίγο-λίγο τις χάρες και τα τάλαντα που τους είχε δωρίσει, αφήνοντάς τους να στερηθούν και της βασιλείας Του για την αμέλειά τους.
Επιπλέον, τονίζει ότι πρέπει να είμαστε πεθαμένοι ως προς την διερεύνηση των επιγείων πραγμάτων, τα οποία και αν ακόμα είναι συγχωρεμένα (επιτρεπτά), δεν είναι όμως αναγκαία και προς ωφέλειά μας.
Καθώς ο λεπτοδείκτης του ρολογιού μας τρέχει κι αφήνει πίσω του ένα “παρελθόν”, ας αντικρύσουμε μια άλλη διάσταση, έναν άλλο χρόνο… δεν έχει να κάνει με το παρελθόν, με το όποιο παρελθόν, ούτε με τα δευτερόλεπτα που κυλούν, καθώς ο δείκτης βαδίζει το μονοπάτι του απείρου… έχει να κάνει με το μέλλον! Όχι ένα οποιοδήποτε μέλλον… αλλά με το μέλλον ΜΑΣ! Αυτό που δεν ξέρουμε, αλλά Κάποιος άλλοσ, πολύ σοφά, σχεδίασε για μας! Ας μην αφήσουμε το χρόνο να χάνει… την ώρα του!!!! 😉
Κάτι άλλο που λέει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς και αφορά το χρόνο και την αξιοποίησή του: “Πολλές φορές βάζουμε μάταιους στόχους στη ζωή μας… Τι κάνω; Πού πάω; Σε ποια πόλη ανήκω; Εκεί θα πας όπου πήγαν όλοι τους, όσο μάταια κι αν ψάχνεις. Ανήκεις στην ουράνια πόλη ,την “άνω Ιερουσαλήμ”, στη χώρα της υπόσχεσης, στην ουράνια πατρίδα. Εκεί σταμάτησε το καραβάνι σου. Τώρα συντρόφευσε το καινούργιο καραβάνι και να ‘σαι χαρούμενος. Αφού και αυτό το καινούργιο καραβάνι ταξιδεύει προς τον ίδιο δρόμο, στον ίδιο προορισμό. Η ψυχή σου όλα αυτά τα χρόνια ήταν γεμάτη με εφήμερες σκιές γι’ αυτό τώρα την αισθάνεσαι άδεια κι έρημη. Γέμισέ την τώρα-εφόσον δε το έκανες μέχρι τώρα-με κάτι μη περαστικό, με κάτι αθάνατο. Γέμισέ την με το Θεό, με τον Δημιουργό σου. Πίστευε στο Θεό και πίστευε στο Χριστό. Κάνε τα καλά έργα που σκεπτόσουν να κάνεις. Κάνε τα αριστερά και δεξιά και μη ζητάς να σε θαυμάζουν οι άνθρωποι, αλλά να σε ελεήσει ο Θεός.” Ακόμα κι αν δεν έχουμε κάνει κάτι σωστό κι ωφέλιμο μέχρι τώρα, ακόμη κι αν ο αγώνας μας βρίσκεται προς το παρόν σε τελματώδη κατάσταση, μπορούμε να αρχίσουμε και απ’ αυτή τη στιγμή να προσπαθούμε, γιατί όταν θα κοιτάξουμε πίσω μας τις χαμένες ευκαιρίες και θα το μετανιώσουμε δυστυχώς θα είναι πολύ αργά…