Loading...Η μνήμη του τιμάται στις 25 Ιουνίου.
Απέναντι από τη Χίο στα μικρασιατικά παράλια, στην Κρήνη (σημ. Τσεσμέ) κάποιο Σάββατο του έτους 1823, στις 25 Ιουνίου, ο Νεομάρτυς του Χριστού Γεώργιος από την Αττάλεια παρέδιδε γαλήνια το πνεύμα του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Σε μια καλοκαιρινή εποχή κατά την οποία η φύση μας προσφέρει τους γλυκείς και ώριμους καρπούς της, ο Γεώργιος προσέφερε στον Χριστό τον εύχυμο καρπό της αρετής του, της θερμής πίστεως και αγάπης σ’ Αυτόν. Και από την υψωμένη αγχόνη του μαρτυρίου του έγερνε ειρηνικός για να σπαρεί και να ασφαλισθεί στην ουράνια γη του Παραδείσου.
Ο Νεομάρτυς μας αυτός, ο Γεώργιος, που είναι από τους τελευταίους της Τουρκοκρατίας, γεννήθηκε στην περιοχή της Αττάλειας της Παμφυλίας της Μικράς Ασίας από εύπορους και πιστούς γονείς, οι οποίοι μάλιστα είχαν και ιδιόκτητη εκκλησία της αγίας Αικατερίνης. Τα ανέμελα παιδικά του χρόνια δεν τα χάρηκε για πολύ. Γιατί κάποια μέρα καθώς έπαιζε με άλλα παιδιά μακριά από το σπίτι του, τον είδε ο πασάς της περιοχής, ο Προύσαλης, τον ξεχώρισε για την καλοσύνη του και τον άρπαξε για το αρχοντικό του. Παιδί έξυπνο και χαριτωμένο ο Γεώργιος, «ποτισμένο» με τις χριστιανικές συμβουλές των γονέων του, διακρινόταν πάντα για το σεμνό του ήθος μέσα στην οθωμανική οικογένεια. Δεν άργησε όμως να επηρεασθεί από το αλλόθρησκο περιβάλλον μέσα στο όποιο ζούσε. Το άπειρο παιδί το είλκυσαν και το έπεισαν και έγινε Μουσουλμάνος. Του έδωσαν και νέο πλέον άνομα: «Μεχμέτης». Και ο πασάς σύντομα τον νύμφευσε με την κόρη του.
Οι πιστοί γονείς του Γεωργίου δεν ήξεραν τίποτε γι’ αυτόν. Αναζητούσαν επίμονα να μάθουν «τι συμβαίνει». Όταν έμαθαν μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα την είδηση για τη θλιβερή αυτή εξέλιξη της ζωής του καλού τους παιδιού, στέναζαν και έκλαιγαν. Όχι τόσο γιατί το έχασαν από κοντά τους, αλλά γιατί είχε εγκαταλείψει την αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού. Με χαρά όμως πληροφορήθηκαν ότι στο πλουσιόσπιτο του πασά υπηρετούσε μια Χριστιανή γυναίκα, η Μαρία. Κατέφυγαν λοιπόν κρυφά σ’ αυτήν και την παρακάλεσαν να αφυπνίσει τον αποστάτη γιό τους.
Η Μαρία έσπευσε – όπως άλλοτε το έκανε ο Νάθαν για τον Δαβίδ – να ξυπνήσει τη συνείδηση του νέου αυτού. Με λόγια στοργής του υπενθύμισε τις ρίζες του, την πίστη του, διαβιβάζοντας και τον αβάστακτο πόνο των γονέων του. Η καρδιά του Γεωργίου τότε ράγισε. Συνετρίβη. Ο ίδιος έκλαψε πικρά. Μέσα του έγινε σεισμός. Η ψυχή του μπήκε σε πορεία μετανοίας. Και το σχέδιο καταστρώθηκε αμέσως. Ο ίδιος προσποιήθηκε ότι επιθυμούσε να πάει για προσκύνημα στη Μέκκα, στην πραγματικότητα όμως θα πήγαινε στους Αγίους Τόπους. Αλλά και η Μαρία και αυτή θα έφευγε μόνη της για τον ίδιο προορισμό, την Αγία Γη. Και θα αντάμωναν εκεί. Η άδεια από τον πασά τούς δόθηκε. Το σχέδιο φυγής ολοκληρώθηκε. Έφθασαν στον προορισμό τους με επιτυχία και ασφάλεια. Με ιερή συγκίνηση ο αποστάτης Γεώργιος (Μεχμέτης) προσκύνησε τα θεοβάδιστα εκείνα άγια μέρη, τον Πανάγιο και Ζωοδόχο τάφο, τον φρικτό Γολγοθά, το ταπεινό σπήλαιο της Γεννήσεως του Χριστού μας και άλλα. Στην ιερά Μονή του Αγίου Σάββα εξομολογήθηκε με συντριβή το αμάρτημά του…
